"Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ..."

• γράφει η Ανώνυμη Φίλη

ΦΙΛΕ Γιώργο

(το "Φίλε", γράφεται με κεφαλαία, γιατί είναι αληθινό),

διάβασα με συγκίνηση την ανάρτηση σου "θα ζήσω" κι έχω να σου πω ταπεινά, ότι, εκτός από την πλευρά του ασθενούς και την οικογένεια του, υπάρχουν παράλληλα και οι φίλοι του. 

Εγώ είμαι μια φίλη σου, που όχι μόνο έχω εισπράξει από σένα τις χαρές της πραγματικής φιλίας, αλλά και την αμέριστη εκτίμηση όσο και συμπαράσταση σου, κάθε φορά που σε είχα ανάγκη.

Δεν έχω σκοπό να γίνω μελό (αρκετά έχω γίνει αφ' εαυτού μου!), αλλά, επειδή η ανάρτηση σου "θα ζήσω" ήταν τόσο ειλικρινής όπως είσαι εσύ ο ίδιος σε όλη σου τη ζωή, ήθελα μόνο να μιλήσω ως η άλλη όψη του νομίσματος μιας τέτοιας κατάστασης.

Η είδηση της ασθένειας σου έσκασε στα αυτιά μου ως κεραυνός εν αιθρία. Οι αρχικές μου αντιδράσεις ήταν οι γνωστές: "κάποιο λάθος έχετε κάνει παιδιά", "προφανώς και δεν μιλάμε για τον ίδιο Γιώργο", "αποκλείεται να έπαθε κάτι ο Γιώργος, αφού μας το έχει υποσχεθεί πως θα είναι καλά!", "πλάκα κάνεις; αφού τον είδα προχθές κι ήταν μια χαρά!" κι άλλες τέτοιες ενστικτώδεις αντιδράσεις. 

Στη συνέχεια άρχισε να με κυριεύει κάποια ανησυχία, αλλά, κάθε φορά που ξεπερνούσα τα όρια της υπερβολής, με επανέφερα στην τάξη. Σε εκείνη τη φάση ήρθα μια μέρα και σε είδα. Δεν είχε δρομολογηθεί ακόμα το χειρουργείο σου. Ήξερα πως θα είχες κι άλλους επισκέπτες κι αυτό, από τη μια "βοηθούσε" (άμα είναι πολλοί, λέμε όλο άσχετα για να περνά η ώρα..) κι από την άλλη, με έκανε να νιώθω μια αμηχανία, μην πω κάτι που δεν έπρεπε, μην τυχόν και ξεχαστώ και σου δείξω την ανησυχία μου κλπ. 

Με τούτα και με κείνα, βρέθηκα να μιλώ μαζί σου για θέματα δικά μου (το θράσος μου δεν είχε όρια!), με την ελπίδα να σε κάνω να ξεχαστείς από τη μια, κι από την άλλη, έτσι, για να θυμίζουν όλα ρουτίνα, με κείνες τις συζητήσεις που κάνουμε ως συνήθως, όταν είμαστε παρέα.

Θα μπορούσα να μιλούσα ώρες πολλές ακόμα μαζί σου (ως συνήθως) αν δεν ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα η πεποίθηση πως δεν νιώθεις καλά και δεν ήταν ευγενικό (έλεος πια) να σε κουράζω κι εγώ με τετριμμένες αηδίες. Όλα σου τα "είπα" όταν σου έσφιξα το χέρι φεύγοντας κι είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβες κι εσύ. Αυτό άλλωστε σημαίνει Φιλία. Να μην χρειάζεσαι πολλά λόγια για να σε καταλάβει ο άλλος.

Οι επόμενες ημέρες πέρασαν μέσα σε μια παραζάλη. Ο ύπνος μου έγινε εφιαλτικός, με συχνά διαλείμματα και με κάτι φρικτά όνειρα, που σκάγαν μύτη ξαφνικά εκείνη τη λίγη ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος. Σε όλα εκείνα τα όνειρα υπήρχες κι εσύ και η οικογένεια σου. Ξυπνούσα τρομαγμένη κι έψαχνα κάθε φορά να δώσω ερμηνεία στο όνειρο. Έπρεπε οπωσδήποτε να του έβρισκα κάτι σημαδιακό, όσο και θετικό απαραίτητα.

Έκλαιγα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της κάθε ημέρας. Τις νύχτες με έζωναν τα φίδια έτσι κι αλλιώς. Προσπάθησα να μιλήσω γι' αυτό που ένιωθα σε κάνα δυο φίλους, αλλά και πάλι, δεν μπορούσα να τους μεταδώσω τους φόβους μου και την αγωνία μου.

Κι έπειτα, είναι ξέρεις κι εκείνη η ανθρώπινη πλευρά του καθενός μας, όπου υπάρχουν περιπτώσεις που δεν ξέρουμε πως "πρέπει" να φερθούμε: Πόσο συχνά να τηλεφωνώ για να μάθω νεότερα για την υγεία σου, ποιες ευχές να δώσω μην και κάνω και πω καμιά μαλακία, να τηλεφωνήσω την ημέρα που θα γίνει το χειρουργείο ή θα ενοχλήσω, τέτοια ώρα θα έχει βγει άραγε από το χειρουργείο, στις πόσες ημέρες μετά το χειρουργείο είναι σωστό να κάνω επίσκεψη για να μην ενοχλώ τον ασθενή και με σιχτιρίζει και με το δίκιο του;...

Και το χειρότερο -και πιο..."ανθρώπινο"- όλων: αυτό το συναίσθημα του απόλυτου πόνου και της ανασφάλειας, του απόλυτου εγωκεντρισμού σε βαθμό...παρτακισμού, που νιώθει ο κάθε άνθρωπος για την υγεία ενός Φίλου του, εκεί που έχει φτάσει να λέει: "δεν ξέρω τίποτα Φίλε Γιώργο, εγώ δεν αντέχω άλλο κλάμα κι ούτε αντέχω να σκέφτομαι τι περνάς (σάμπως και μπορώ να φανταστώ επί της ουσίας;) Μόνο κανόνισε να γίνεις γρήγορα καλά, γιατί δεν το αντέχω πια αυτό το μαρτύριο. Νισάφι πια! Αυτό σου έλειπε δα, να με βάλεις τώρα στη διαδικασία να πρέπει να ξεπεράσω τόσο πόνο και να περάσω όλο αυτό το λούκι, φιλία να σου πετύχει! Όλα σε μένα ρε γαμώτο; Γιατί τόση αδικία;" !!! 

Είδες πως από όλα έχει ο μπαξές Φίλε Γιώργο; Όχι, για να μη λες! Κι επειδή νομίζω ότι κατάλαβες πολύ καλά τι ήθελα να σου πω, κανόνισε την πορεία σου! Τα 'παμε και τα συμφωνήσαμε και τον λόγο μας τον κρατάμε: "αυτό σου έλειπε δα, να με βάλεις τώρα στη διαδικασία να πρέπει να ξεπεράσω τόσο πόνο και να περάσω όλο αυτό το λούκι!" Δε-σφά-ξα-νε! :)