ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Ομολογώ.

Εγώ είμαι.

Κρύφτηκα για χρόνια, όμως με ανακάλυψαν.

Προσπάθησα πολύ να καλύψω τα ίχνη μου, αλλά αποδείχτηκε ότι ήσαν πιο έξυπνοι.

Με ανακάλυψαν.

Οπότε δεν μου μένει πια τίποτα άλλο από το να ομολογήσω.

Ναι εγώ είμαι.

Ναι είμαι Δημόσιος Υπάλληλος. 

Σήμερα ντρέπομαι γι΄ αυτό, αλλά στα νιάτα μου παρασύρθηκα και προσχώρησα στην υπονομευτική οργάνωση των Δημοσίων Υπαλλήλων

Ομολογώ.

Χρόνια τώρα υπονόμευα σταθερά την Οικονομία της Χώρας. Στόχος μου ήταν η κατάρρευσή της.  

Δεν ήμουν μόνος μου. Ήσαν μαζί μου κι άλλοι - πολλοί- συνεργάτες.

Ξεκίνησα στην αρχή προσεκτικά. Δεν έδινα στόχο. Υπονόμευα την οικονομία λίγο -λίγο. Μετά, όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι αποθρασύνθηκα τελείως. Να φανταστείτε ότι μετά από 23 μόνο χρόνια υπηρεσίας, το 2010,  έφτασα να παίρνω μισθό 1.250 € τον μήνα καθαρά (!!!).

Αλλά είχα τόσο πολύ αποθρασυνθεί, που σαν εξωτερικός υπάλληλος ξόδευα  για καύσιμα 100-150 €  τον μήνα και εγώ έπαιρνα 80 € οδοιπορικά. 

Να μην σας πω για τις υπερωρίες...

Εδώ που τα λέμε πάλι καλά που με ανακάλυψαν.

Με το κατήφορο που είχα πάρει μπορεί να έφτανα να έπαιρνα και 1.300 € μισθό, ή να απαιτούσα οδοιπορικά που να έφταναν στο εξωφρενικό ποσό των 100 €.

Τώρα που πλέον το καταχθόνιο σχέδιό μου αποκαλύφθηκε, δηλώνω μεταμέλεια και αποδέχομαι την παραδειγματική μου τιμωρία, μήπως και διορθωθεί έστω και μέρος της ζημιάς που προκάλεσα στην Οικονομία της Χώρας.

Κάνω έκκληση στον κ. Υπουργό Εθνικής Οικονομίας να μην πειράξει τους επιχειρηματίες και τους λοιπούς ευυπόληπτους πολίτες, οι οποίοι όχι μόνο καμία ευθύνη δεν φέρουν, αλλά χρόνια τώρα ήσαν τα θύματα της υπονομευτικής μου δράσης.

Χρόνια τώρα τους έβλεπα να υποφέρουν στηρίζοντας την Εθνική Οικονομία, χωρίς οι κακόμοιροι να έχουν αντιληφθεί ότι κάθε προσπάθειά τους έπεφτε στο κενό, αφού εγώ ο Δημόσιος Υπάλληλος, την υπονόμευα.

Ζητώ συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό για όσες καταστροφές προκάλεσα στην Χώρα.

Τώρα που πλέον με ανακάλυψαν είμαι βέβαιος ότι αρχίζει μια νέα λαμπρή περίοδος για την οικονομική ανάπτυξη της Χώρας. 

ΕΝΑΣ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΜΕΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

• για την αναδημοσίευση Γιώργος Κόλλιας

Το βρήκα στο site http://ipaideia.gr και το αναδημοσιεύω, γιατί πράγματι με εντυπωσίασε. Γιατί ήξερα, ήμουν βέβαιος, ότι κάπου υπάρχουν και οι άνθρωποι – δημόσιοι λειτουργοί, που σε συνθήκες γενικής απαξίωσης, υπηρετούν την κοινωνία, με οδηγό τους την συνείδηση και δεν στέκονται στην οικονομική απολαβή.

Τέτοιοι άνθρωποι, στις μέρες μας, μπορεί να χαρακτηριστούν «γραφικοί». Μόνο που - αιώνες τώρα - την κοινωνία την πάνε μπροστά οι «γραφικοί» κι όχι οι γραφειοκράτες – βολεψάκηδες.

Μπράβο Δάσκαλε (με το δέλτα Κεφαλαίο).

Επισκεφτείτε και το blog που έχει στήσει, για να καταλάβετε για τι άνθρωπο μιλάμε.

«Ντροπή σου δάσκαλε! Ακούς εκεί!

Διευθυντής δημοτικού και να έχει στο σχολείο του τέτοιες συνήθειες! Νικόλας Σιούτας το όνομά του. Είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει.

Το πρώτο είναι οι συνήθειές του που έχει το “θράσος” να τις επιβάλλει σε μια ολόκληρη γειτονιά.

Τι κάνει αυτός; Μαζί με τους δασκάλους και τους μαθητές του σχολείου, κάπου στη Ν. Σμύρνη, έχουν φτιάξει ένα σχολείο όπου, άκουσον άκουσον, λειτουργούν τα εξής: ταρατσόκηπος με βιολογικούς λαχανόκηπους μαθητών, μετεωρολογικός σταθμός ενταγμένος στο Εθνικό Αστεροσκοπείο, αισθητήρες καταγραφής σεισμών συνεργαζόμενο με το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λιοστάσι, σημεία ανακύκλωσης, διαδραστικούς πίνακες, κατοπτρικό τηλεσκόπιο και web radio. Επίσης έχει την απίστευτη συνήθεια να διοργανώνει “αστροβραδιές”  όπου τα παιδιά με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων και τηλεσκοπίων παρατηρούν τα άστρα και μαθαίνουν αστρονομία και όχι ζώδια από το Άστρα και Όραμα. Σα να μην φτάνουν όλα αυτά, διοργανώνει κάθε Σάββατο απόγευμα κινηματογραφικές προβολές στο home cinema του σχολείου για παιδιά και γονείς, με είσοδο ελεύθερη.Το σχολείο γίνεται ένας χώρος χαράς, κεφιού, δημιουργίας και αγάπης για το χώρο.

Και τολμά αυτός ο δάσκαλος να αμφισβητεί με τις πράξεις του εκείνη την τεράστια φιγούρα του σχολείου που γκρινιάζει ολημερίς γιατί δεν έχει μελάνι (“κι εγώ άμα είναι δεν κάνω τίποτα έτσι”), γιατί παίρνει λίγα λεφτά (λες και θα τιμωρήσεις το άσπλαχνο κράτος αν δε δουλεύεις). Ντροπή σου δάσκαλε! Χαλάς την πιάτσα!

Την είδηση μάθαμε από ΤΑ ΝΕΑ απ’ όπου είναι και η φωτογραφία.

Το blog του σχολείου του πιατσοχαλαστή αυτού δασκάλου είναι εδώ.

Όπου μπαίνεις και ακούγεται Χατζιδάκις! Μήπως να διωχθεί σαν την άλλη τη δασκάλα με τον Κεμάλ;»

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Η ΕΙΔΗΣΗ

Το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης σε συνεργασία με τους Γάλλους εμπειρογνώμονες σχεδιάζουν σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων με στόχο να κατατεθεί το σχετικό νομοσχέδιο μέσα στο Φεβρουάριο.

Το σύστημα αυτό, θα γίνεται σε τρία διαφορετικά επίπεδα:

Αρχικά, στο μικροσκόπιο θα μπουν πτυχία, σεμινάρια, δεξιότητες (χρήση Η/Υ, ξένες γλώσσες κλπ).

Σε δεύτερο επίπεδο θα γίνει η “χαρτογράφηση” ικανοτήτων. Σε κάθε υπουργείο θα οριστούν υπάλληλοι ως ελεγκτές του παραγόμενου έργου, οι οποίοι θα συμβάλουν στον προσδιορισμό των ετήσιων στόχων, από την επόμενη χρονιά.

Στην τρίτη φάση είναι η μέτρηση της παραγωγικότητας που θα γίνεται ετησίως από το 2014, για να εξακριβωθεί η επίτευξη των στόχων που θα τεθούν ανά υπάλληλο και οργανική μονάδα. Η αξιολόγηση θα προσαρμοστεί ανά κατηγορία υπαλλήλων και εκπαιδευτική βαθμίδα. Οι υπάλληλοι υποχρεωτικής εκπαίδευσης δεν θα δώσουν εξετάσεις ενώ διαφορετική μέθοδος αξιολόγησης θα υπάρξει για τους γενικούς διευθυντές ή για εργαζόμενους με μεγάλη προϋπηρεσία.

Η διαδικασία της αξιολόγησης θα πραγματοποιηθεί κατ' αρχάς στους υπαλλήλους του στενού δημόσιου τομέα και κατόπιν θα ακολουθήσουν οι δημόσιοι φορείς.

ΣΧΟΛΙΟ

Επιτέλους! Κάποια στιγμή έπρεπε να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία. Η έλλειψη ουσιαστικής αξιολόγησης ήταν μια από τις μεγαλύτερες πληγές στο Δημόσιο.

Θετική, λοιπόν, η κίνηση, αλλά υπό δύο όρους.

1^ον Δίκαιη αξιολόγηση (αντικειμενικά κριτήρια)

2^ον Με οικονομικό αποτέλεσμα (σύνδεση μισθού με παραγωγικότητα)

Είναι γεγονός ότι το «ελληνικό σύστημα» του «μέσου», των «κολλητών» και των «κομματικών», δημιούργησαν έναν Δημοσίο Τομέα αντιπαραγωγικό, αναποτελεσματικό και –τελικά- διεφθαρμένο. Όσοι δημόσιοι υπάλληλου δεν έμπαιναν στο «σύστημα», έμεναν στην γωνία.

Απ΄ την άλλη η ισοπέδωση στις αμοιβές, είναι προφανές, ότι λειτουργούσε ως «αντιπαραγωγικό κίνητρο». Ο παραγωγικός δημόσιος υπάλληλος αμειβόταν (και αμείβεται) το ίδιο με τον μη παραγωγικό, με αποτέλεσμα, σταδιακά, να αυξάνονταν οι μη παραγωγικοί.

Ελπίζω, τούτη τη φορά, να το εννοούν πραγματικά οι κυβερνώντες και να μην πρόκειται για μια ακόμη κίνηση εντυπωσιασμού, ή για το στήσιμο ενός νέου μηχανισμού «τακτοποίησης ημετέρων».

Η κοινωνία δεν αντέχει πλέον άλλα ημίμετρα.

ΑΜΕΣΗ, ΔΙΚΑΙΗ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ αξιολόγηση λοιπόν.

Γιώργος Κόλλιας

ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ. ΟΙ "¨ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ"

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Είδα στην ειδησεογραφία μια δήλωση του Αντιπροέδρου της Βουλής κ. Νάκου ότι δεν μπορούν να μειωθούν άλλο οι αποδοχές των υπαλλήλων της Βουλής γιατί ήδη έχουν μειωθεί κατά 52% (!) και πλέον παίρνουν 12 μισθούς αντί για 16 (!).  Ότι όλη η κουβέντα γίνεται για τα έξοδα κίνησης και τις υπερωρίες που ανέρχονται σε 670 € (μόνο). «Ο καβγάς γίνεται για αυτά τα χρήματα» είπε.

Κι αγανάκτησα.

Αγανάκτησα γιατί είμαι Δημόσιος Υπάλληλος (στο Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ.) και μετά από 28 χρόνια υπηρεσίας αμοίβομαι με 1.050 €.

Γιατί δεν δικαιούμαι (πλέον) εξόδων κίνησης, παρά το ότι στο αντικείμενο της εργασίας μου είναι και ο εξωτερικός έλεγχος των επιχειρήσεων.

Γιατί εργάζομαι πέραν του ωραρίου και δεν δικαιούμαι υπερωριακής αποζημίωσης.

Γιατί, λόγω σοβαρής έλλειψης προσωπικού, οι συνθήκες εργασίας μας είναι δραματικές.

Δεν διαμαρτύρομαι για όλα τα παραπάνω. Έχω αποδεχθεί ότι, με ευθύνη των διαχρονικά κυβερνώντων, αυτή είναι η κατάσταση και με αυτήν θα πορευθούμε, διεκδικώντας πάντα αγωνιστικά την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και των αμοιβών. Άλλωστε κοινωνικός φορέας είναι το Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ. και είμαστε ηθικά δεσμευμένοι να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις και τον Φορέα και τους συναλλασσόμενους με αυτό πολίτες.

Αλλά…

Αποτελεί πρόκληση, για μένα, μια κατηγορία εργαζομένων να απολαμβάνει, ακόμη και σήμερα, προνομίων, τα οποία προκλητικά στηρίζει το πολιτικό ΄συστημα.

Ξεκαθαρίζω ότι είμαι αντίθετος με την προωθούμενη από κυβερνητικούς παράγοντες και Μ.Μ.Ε. «εμφύλια διαμάχη» μεταξύ των διαφόρων κλάδων εργαζομένων (εργαζόμενοι Ιδιωτικού με εργαζόμενους Δημόσιου τομέα, ή εργαζόμενοι Δημόσιου τομέα με εργαζόμενους Δ.Ε.Κ.Ο. κ.λ.π.). Αλλά εδώ μιλάμε για πρόκληση. Εδώ μιλάμε για κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος (το οποίο δεν υπάρχει).

Για να δούμε, όμως ποιες είναι οι αμοιβές των υπαλλήλων της Βουλής (από ανάρτηση του site ΗΜΕΡΗΣΙΑ.gr ) :

• Πριν ξεσπάσει η κρίση οι υπάλληλοι ελάμβαναν 16 μισθούς. Το 2011 ο 15ος και 16ος μισθός κόστιζε 16,9 εκατ. και μετά τις περικοπές έπεσε στα 5,1 εκατ. ευρώ ετησίως. Παρά τις περικοπές που έγιναν, οι επιπλέον μισθοί δίνονται ως «κίνητρο επίτευξης στόχων στήριξης του κοινοβουλευτικού έργου».
• Κατά μέσο όρο, οι μισθοί στη Βουλή είναι 3.000 ευρώ καθαρά, ενώ νεοπροσλαμβανόμενοι με υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως καθαρίστριες, παίρνουν 1.900 ευρώ καθαρά.
• Εάν ένας υπάλληλος συνταξιοδοτηθεί με 30 χρόνια εργασίας στη Βουλή, τότε θα λάβει ως εφάπαξ δύο μισθούς για κάθε χρόνο υπηρεσίας, δηλαδή 60 μισθούς. Κατά προσέγγιση το εφάπαξ ξεπερνά τα 200.000 ευρώ για κάθε υπάλληλο. Ωστόσο, παίρνουν δεύτερο εφάπαξ από το Ταμείο Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων. Λαμβάνουν, επίσης, μέρισμα από το Μετοχικό Ταμείο των Πολιτικών Υπαλλήλων.
• Επαιρναν μετεκλογικό επίδομα 1.000 ευρώ, μόλις άνοιγε η Βουλή μετά τις εκλογές. Μάλιστα, το επίδομα ήταν 2.000 ευρώ και στις πρόσφατες εκλογές ο τότε πρόεδρος της Βουλής, Β. Πολύδωρας, το έκοψε κατά 50%. Οι υπάλληλοι είχαν ζητήσει 4.000 ευρώ στον καθένα, για τις δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.
• Στο κτίριο λειτουργεί παιδικός σταθμός που στέλνουν τα παιδιά τους δωρεάν, έχουν πρόσβαση στο γυμναστήριο και το πάρκινγκ της Βουλής. Προνόμια τα οποία είναι αποδοχές αφού κάθε άλλος εργαζόμενος καταβάλλει τα ποσά που αντιστοιχούν σε αυτές τις δραστηριότητες από τον μισθό του, που μειώνεται ανάλογα.
• Οι υπάλληλοι της Βουλής έχουν όλες τις ευκολίες που παρέχει το λεγόμενο ΣΕΠΑ, του Συγκροτήματος Εξυπηρέτησης του Προσωπικού της Πολεμικής Αεροπορίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όπως οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας έτσι και οι εργαζόμενοι στη Βουλή μπορούν να ψωνίζουν σε πολυκαταστήματα του ΣΕΠΑ σε πολύ χαμηλές τιμές από αυτές που υπάρχουν στην αγορά. Κι εδώ πρόκειται για αποδοχές στην πράξη.
• Οι υπάλληλοι εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ακόμα και όσοι έχουν προσληφθεί από το 2011 και μετά.
• Οι υπάλληλοι της Βουλής θα πρέπει να σημειωθεί ότι προσλαμβάνονται εκτός των διαδικασιών του ΑΣΕΠ. Παράλληλα διατηρούν το δικαίωμα να μην μετατίθενται ποτέ όπως επίσης και να έχουν εσωτερικό βαθμολόγιο, ανεξάρτητα από τον υπόλοιπο υπαλληλικό κώδικα. Και φυσικά πληρώνονται κανονικά για τις υπερωρίες τους.

Μετά τα παραπάνω ο καθένας ας κάνει την σύγκριση με την δική του εργασία και τις δικές του αποδοχές κι ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Φυσικά η κύρια ευθύνη για αυτήν την προκλητική αντιμετώπιση μιας κατηγορίας εργαζομένων, έναντι όλων των άλλων, βαρύνει το πολιτικό σύστημα της Χώρας, το οποίο με διακομματική συναίνεση «τακτοποιεί» – χρόνια τώρα – τα «παιδιά» του.

Αισθάνομαι ντροπή για τους εκπροσώπους μου στην Βουλή, όταν κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις σχετικά με τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής και αμέσως μετα υποχωρούν άτακτα μπροστά στις «απειλές» τους, ενώ την ίδια στιγμή εξαπολύουν τα ΜΑΤ ενάντια σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων που ζητούν τα ελάχιστα και κάνουν αγώνα επιβίωσης.

Αισθάνομαι ντροπή να θεωρεί ο κ. Αντιπρόεδρος της Βουλής ένα απλό «ζητηματάκι» τα 670 €, τα οποία κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι στο ιδιωτικό τομέα δεν τα λαμβάνουν ούτε ως μηνιαίο μισθό.

Αισθάνομαι ντροπή, ως πολίτης αυτής της Χώρας, να διαπιστώνω ότι, ακόμη και σήμερα, το πολιτικό σύστημα (ΟΛΑ τα κόμματα) να λειτουργεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα στην κοινωνία.

Αλήθεια, κανένας από τους 300 δεν αισθάνεται ντροπή; ΚΑΝΕΝΑΣ;

Υ.Γ.

Αν κάποιος από τους υπαλλήλους της Βουλής θεωρεί ότι τον αδικώ, με όσα γράφω, τον καλώ δημόσια να κάνουμε αμοιβαία μετάταξη. Να πάω έγω στην «υποβαθμισμένη» - μετά τις "μειώσεις"-  θέση του στην ΒΟΥΛΗ και να έρθει αυτός στην «προνομιούχα» θέση μου στο Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ. Τόσο απλά!

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Ο ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ; (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Σε προηγούμενη ανάρτηση δημοσιεύθηκε το Α΄ Μέρος της συμμετοχής μου στο δημόσιο διάλογο σχετικά με την Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα.

Η εργασία αυτή είναι χωρισμένη σε τέσσερα Κεφάλαια και θα παρουσιασθεί τμηματικά, γιατί ένα blog δεν είναι χώρο συνεδρίου. Στην προηγούμενη ανάρτηση (ΕΔΩ) παρουσιάσθηκε το Α΄ ΜΕΡΟΣ, που περιλαμβάνει την ΕΙΣΑΓΩΓΗ και το Κεφάλαιο με τίτλο ΠΩΣ ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Σήμερα ακολουθεί το Β΄ ΜΕΡΟΣ με τα Κεφάλαια με τίτλο ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ και ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ.

Εννοείται πως είναι δεκτές παρατηρήσεις, διορθώσεις, προτάσεις, ακόμη και αντιρρήσεις, διαφωνίες και αντίθετες σκέψεις, όχι, όμως «αφορισμοί» και ύβρεις.

(Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ)

ΜΕΡΟΣ Β΄

4. ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Οι Κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών, με βάση και το Μνημόνιο, προχώρησαν σε ορισμένες αλλαγές στον Δημόσιο Τομέα. Αλλαγές, όμως, οι οποίες δεν εντάσσονταν σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αναδιάρθρωσης του Δημόσιου, αλλά ικανοποιούσαν ένα και μοναδικό στόχο, αυτόν της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήσαν οι οριζόντιες περικοπές των μισθών των Δημοσίων υπαλλήλων, μέσα από ένα, δήθεν, Ενιαίο Μισθολόγιο («Φτωχολόγιο»). Και λέω «δήθεν», αφού ούτε «Ενιαίο» ήταν, ούτε «Μισθολόγιο».

«Ενιαίο» δεν ήταν αφού αφ΄ ενός μεν εξαιρέθηκαν δεκάδες κλάδοι Δημοσίων υπαλλήλων (Υπάλληλοι της Βουλής, Ειδικά Μισθολόγια κ.λπ.), αφ΄ ετέρου δε η οριζόντια περικοπή δεν δημιουργεί ισότητα, αλλά απλά επιτείνει την αδικία.

«Μισθολόγιο» δεν ήταν, αν λάβουμε υπόψη ότι η έννοια του μισθού είναι η αμοιβή για παρεχόμενη εργασία. Συνεπώς όταν μειώνεις δραστικά την αμοιβή για την ίδια εργασία, δεν μπορείς να μιλάς για «μισθό», αλλά για «βοήθημα».

Πέρα από αυτό, μια μεγάλη κατηγορία Δημοσίων υπαλλήλων, αυτών της Μέσης Εκπαίδευσης, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία των Δημοσίων υπαλλήλων σφαγιάσθηκε τόσο σε επίπεδο κατάταξης (Βαθμολόγιο) όσο και σε επίπεδο αμοιβής. Κι αυτό γιατί ενώ, ορθά, πριμοδοτήθηκαν οι πτυχιούχοι Δημόσιοι υπάλληλοι, δεν ελήφθη μέριμνα για την σταδιακή προσαρμογή των αμοιβών των υπαλλήλων Μέσης Εκπαίδευσης, λαμβάνοντας υπόψη τα χρόνια υπηρεσίας τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πτυχιούχος υπάλληλος με 4 χρόνια υπηρεσίας λαμβάνει βασικό μισθό 1.250 €, ενώ υπάλληλος Μέσης Εκπαίδευσης με 27 χρόνια υπηρεσίας λαμβάνει μισθό 1.350 €. Δηλαδή 23 χρόνια υπηρεσίας (27-4=23) «αποτιμώνται» με 100 € (!). Αυτό το γεγονός, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησε μια κατάσταση «αντιπαλότητας» ανάμεσα στους υπαλλήλους, με αρνητικές συνέπειες στην παραγωγικότητα. Κάτι που ο νομοθέτης δεν είχε προβλέψει, αφού, όπως προειπώθηκε, στόχος του ήταν όχι η βελτίωση του Δημόσιου, αλλά η εξοικονόμηση πόρων.

Παράλληλα, ενώ υπάρχουν δεκάδες Δημόσιοι Οργανισμοί σχεδόν άνευ αντικειμένου, έκλεισαν μόνο ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας και η Εργατική Εστία, οι οποίοι ήσαν, σχεδόν, οι μόνοι που δεν επιβάρυναν τον Κρατικό Προϋπολογισμό, αφού η λειτουργία τους χρηματοδοτούνταν από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών και είχαν αντικείμενο. Είχαν, όμως ένα τεράστιο αποθεματικό, το οποίο πέρασε στα κρατικά ταμεία. Άρα ο στόχος προφανής. Όχι η εύρυθμη λειτουργία του Δημοσίου, αλλά η λεηλασία των χρημάτων των εργαζομένων και των εργοδοτών. Εξακολουθούν, παρ΄ όλα αυτά, να λειτουργούν Οργανισμοί του Δημοσίου, οι οποίοι δεν παράγουν, ενώ, παράλληλα, υπάρχουν υπηρεσίες του Δημοσίου που το αντικείμενό τους έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση του πολίτη και υπολειτουργούν, λόγω έλλειψης προσωπικού.

Συνεπώς οι μέχρι σήμερα παρεμβάσεις, ούτε στο ελάχιστο δεν συνέβαλαν στην αναδιοργάνωση και αναβάθμιση του Δημόσιου Τομέα.

5. ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ

Πως, όμως, μπορεί να αναδιοργανωθεί ο Δημόσιος Τομέας, αφού είναι αδύνατο να ξεκινήσουμε από το «σημείο μηδέν», αλλά πρέπει οι όποιες αλλαγές να γίνουν «εν λειτουργία»;

            Κατ΄ αρχήν η «θεραπεία σοκ» αντικειμενικά, δεν μπορεί να αποτελέσει την λύση.  Κι αυτό γιατί θα προκαλέσει μια άνευ προηγούμενου αναστάτωση, με αρνητικότατα αποτελέσματα, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία. Απαιτείται σταδιακή αναμόρφωση, βασισμένη σε ένα Εθνικό Σχέδιο που θα συμφωνηθεί από όλες (ή έστω τις περισσότερες) πολιτικές δυνάμεις και θα αποτελεί πολιτική δέσμευση της εκάστοτε Κυβέρνησης.

Η λύση, πάλι, της δραστικής συρρίκνωσης του Δημόσιου Τομέα και η μεταφορά αρμοδιοτήτων του στον ιδιωτικό τομέα, για δήθεν, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, που αποτελεί κεντρικό ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, θα είναι απόλυτα καταστροφική. Σε μια Χώρα που ο ιδιωτικός τομέας στηρίζεται, στην ουσία, στην διαπλοκή με το σύστημα διακυβέρνησης (κι αναφέρομαι στους μεγαλοεπιχειρηματίες κι όχι στην μικρή και μεσαία επιχείρηση), είναι αδύνατον να υπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον μέσα από εταιρίες που θα συσταθούν από τους ίδιους.

Με δεδομένο ότι το κύριο πρόβλημα, ίσως και το καθοριστικό για την οικονομική κρίση, είναι η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, δεν είναι δυνατόν να καταστήσεις ελεγκτές τους ελεγχόμενους, αφού – είναι πλέον διαπιστωμένο- ότι η μεγαλοαστική τάξη φοροδιαφεύγει και εισφοροδιαφεύγει. Η λογική «να βάλεις τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα» ποτέ δεν είχε θετικό αποτέλεσμα.

Κι αν μιλάμε σήμερα για «διαφθορά στο Δημόσιο», όταν – υποτίθεται- υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου, φαντάζεται κανείς τι θα γίνει αν αυτή διαδικασία ξεφύγει από τον κρατικό έλεγχο και περάσει σε «εταιρίες», που έτσι κι αλλιώς, είναι μη ελεγχόμενες.

Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο ότι θα είναι μια άνευ προηγουμένου «επίθεση» στα συνήθη υποζύγια τους μικρούς και τους μεσαίους απ΄ την μια μεριά και ένας φορολογικός και ασφαλιστικός «παράδεισος» των μεγάλων.

Κι αν τα παραπάνω δεν αποτελούν λύση τότε τι άλλο μπορεί να γίνει;

Όπως προειπώθηκε η μόνη λύση είναι η διαμόρφωση ενός «Εθνικού Σχεδίου Αναμόρφωσης της Δημόσιας Διοίκησης». Ένα Σχέδιο που – κατά την άποψή μας -  θα πρέπει να περιλαμβάνει τους εξής άξονες:

• Καθορισμός της φιλοσοφίας της Δημόσιας Διοίκησης
• Ανασχεδιασμός της Δημόσιας Διοίκησης
• Καθορισμός αρμοδιοτήτων, αποφυγή των επικαλύψεων και απλοποίηση διαδικασιών
• Μηχανογραφικός εξοπλισμός και ηλεκτρονική διασύνδεση ολόκληρου του Δημόσιου Τομέα.
• Σύστημα πιστοποίησης των Δημόσιων Υπηρεσιών, κοινωνικού ελέγχου και συνεχούς αξιολόγησης των παρεχομένων υπηρεσιών.
• Σύστημα κατάρτισης, επιμόρφωσης και αξιολόγησης των Δημοσίων υπαλλήλων.
• Στοχοθεσία με αντικειμενικά κριτήρια, σε ρεαλιστική βάση και αντίστοιχη επιβράβευση.
• Τοποθέτηση στις Διοικήσεις των Οργανισμών του Κράτους «μάνατζερς» με συγκεκριμένη θητεία και έλεγχος αποτελεσμάτων.

Αν και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση οι άξονες αυτοί, συνοπτικά θα μπορούσαν να ειπωθούν ορισμένα πράγματα, πάνω σ΄ αυτούς.

 Καθορισμός της φιλοσοφίας της Δημόσιας Διοίκησης

Τι Δημόσια Διοίκηση θέλουμε; Ποιους να υπηρετεί; Θέλουμε απλά να αποτελεί τον «κρατικό μηχανισμό», ή μια δυναμική «μηχανή» η οποία θα μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην προώθηση της ανάπτυξης, στηρίζοντας τα δυναμικά τμήματα της κοινωνίας;

Ανασχεδιασμός της Δημόσιας Διοίκησης

Κατάργηση της πληθώρας των «οργανισμών». Δημιουργία «Κύκλων» στενά διασυνδεδεμένων υπηρεσιών (Οικονομικός Κύκλος, Κοινωνικός κύκλος κ.λπ.) με συγκεκριμένη στόχευση. Διατήρηση του επιτελικού ρόλου των Υπουργείων και παροχή αυτονομίας στις αποκεντρωμένες υπηρεσίες.

Καθορισμός αρμοδιοτήτων, αποφυγή των επικαλύψεων και απλοποίηση διαδικασιών.

Νομίζω εδώ δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα πράγματα Πρόκειται για τα αυτονόητα, τα οποία δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να υλοποιήσουμε.

Μηχανογραφικός εξοπλισμός και ηλεκτρονική διασύνδεση ολόκληρου του Δημόσιου Τομέα.

Στην «εποχή της πληροφορίας» αποτελεί φοβερή καθυστέρηση, η μη ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου ηλεκτρονικού συστήματος της Δημόσιας Διοίκησης, απόλυτα διασυνδεδεμένου και αλληλοσυμπληρούμενου. Είναι αδιανόητο να μην είναι δυνατόν σε πραγματικό χρόνο να διαστρώνονται τα στοιχεία που υπάρχουν στα αρχεία των διαφόρων υπηρεσιών του Δημοσίου. Εκτός αν οι διοικούντες είναι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας περί «σφραγίδας του Αντίχριστου» και άλλων γραφικών θρησκοληπτικών ιδεολογημάτων.

Επιπλέον με μηχανολογικό εξοπλισμό της «εποχής των σπηλαίων» και το καλύτερο ηλεκτρονικό σύστημα είναι αδύνατον να λειτουργήσει. Η επένδυση στην υλικοτεχνική υποδομή δεν είναι αντιπαραγωγική– όπως θεωρούν κάποιοι- αλλά απόλυτα παραγωγική. Και παράλληλα συμβάλλει τα μέγιστα στην γρήγορη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση του πολίτη.

Σύστημα πιστοποίησης των Δημόσιων Υπηρεσιών, κοινωνικού ελέγχου και συνεχούς αξιολόγησης των παρεχομένων υπηρεσιών.

Όταν και η πιο μικρή εταιρία διαθέτει ISO δεν είναι δυνατόν η Δημόσια Διοίκηση να μην διαθέτει πιστοποίηση. Μέσω αυτής θα μπορεί να κριθεί και η αποτελεσματικότητα των Διοικήσεων και των «μάνατζερς». Απ΄ την άλλη είναι απαραίτητη η δημιουργία θεσμών κοινωνικού ελέγχου του Δημόσιου Τομέα. Οι χρήστες των υπηρεσιών θα πρέπει να αξιολογούν σε συνεχή βάση την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών και την επάρκεια του προσωπικού. Μ΄ αυτόν τον τρόπο – και μ΄ αυτόν τον τρόπο- θα επιτευχθεί η αποκοπή του «ομφάλιου λώρου» που συνδέει την Δημόσια Διοίκηση με τους πολιτικούς.

Σύστημα κατάρτισης, επιμόρφωσης και αξιολόγησης των Δημοσίων υπαλλήλων.

Μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται, δεν μπορεί οι Δημόσιοι υπάλληλοι να παραμένουν στάσιμοι. Είναι απαραίτητη η συνεχής κατάρτιση και η επιμόρφωσή τους πάνω στα νέα δεδομένα, που κάθε φορά προκύπτουν, έτσι ώστε να οι γνώσεις τους να ανταποκρίνονται στα συνεχώς εξελισσόμενα νομικά, κοινωνικά και εργασιακά δεδομένα.

 Η αξιολόγησή τους θα πρέπει να είναι αυστηρή μεν, αλλά αντικειμενική. Ας είναι όλοι βέβαιοι ότι κανένας υπεύθυνος Δημόσιος υπάλληλος δεν φοβάται την αξιολόγηση. Φοβάται, όμως και πολύ μάλιστα, την μη αντικειμενική αξιολόγηση.

Στοχοθεσία με αντικειμενικά κριτήρια, σε ρεαλιστική βάση και αντίστοιχη επιβράβευση.

Η ισοπεδωτική λογική που επικρατεί στην Δημόσια Διοίκηση πρέπει, επιτέλους, να εκλείψει. Η Δημόσια Διοίκηση δεν μπορεί να είναι μια «σούπα» πελαγοδρομούντων υπαλλήλων. Απαιτούνται συγκεκριμένοι στόχοι, όχι φυσικά εξωπραγματικοί με «σκοπό» να μην μπορούν να επιτευχθούν, αλλά ρεαλιστικοί και – κυρίως- ελέγξιμοι.  Μέσα από την επιβράβευση της επίτευξης των στόχων δημιουργείται το κίνητρο αυξημένης απόδοσης και υπεύθυνης εργασίας, που είναι το ζητούμενο σήμερα.

Τοποθέτηση στις Διοικήσεις των Οργανισμών του Κράτους «μάνατζερς» με συγκεκριμένη θητεία και έλεγχο αποτελεσμάτων.

Η συνήθη πρακτική της τοποθέτησης στις Διοικήσεις των Δημόσιων οργανισμών αποτυχημένων υποψήφιων βουλευτών, ή ανθρώπων του «περίγυρου» των υπουργών, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η παλιά αντίληψη ότι «οι Διοικητές χαράζουν πολιτική» είναι πέρα από αναχρονιστική και λαθεμένη. Πολιτική χαράζουν οι Υπουργοί και η Κυβέρνηση. Οι Διοικήσεις υλοποιούν αυτήν την πολιτική. Συνεπώς αυτό που χρειάζεται είναι άνθρωποι με γνώσεις, εμπειρία και όρεξη για δουλειά. Πάντα με συγκεκριμένη θητεία και – κυρίως- με έλεγχο των αποτελεσμάτων. Κι εδώ δεν θα πρέπει να υπάρχει «οίκτος». Όποιος απέτυχε απομακρύνεται άμεσα.

Μέσα από την  εμπειρία μου έτσι βλέπω μια σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση, στην υπηρεσία του πολίτη και κινητήριο μοχλό ανάπτυξης. Κι αν από κάποιους θεωρηθεί ερασιτεχνική προσέγγιση, ίσως δεν θα έχουν άδικο. Αλλά σίγουρα αυτές οι σκέψεις δεν πηγάζουν από συμφέρον, σκοπιμότητες, ιδεολογήματα, ή «άνωθεν εντολές», αλλά από την ειλικρινή πρόθεσή μου να συμβάλλω στην κατανόηση της αναγκαιότητας για άμεσες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις στην Δημόσια Διοίκηση. Και οι προτάσεις μου δεν προέκυψαν είτε από μηχανική μεταφορά μοντέλων άλλων Χωρών, με διαφορετική κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία, είτε από θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά είναι βγαλμένες μέσα από το «καμίνι» της καθημερινής εργασίας σε μάχιμη μονάδα της Δημόσιας Διοίκησης. Εκεί που καθημερινά δοκιμάζεται τόσο ο θεσμός, όσο και ο κάθε υπάλληλος.

ΓΙΩΡΓΟΣ Π. ΚΟΛΛΙΑΣ

Διοικητικός υπάλληλος του Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ.

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Ο ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;

γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Επειδή μεγάλη κουβέντα γίνεται τα τελευταία χρόνια για τον Δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, θεωρώ ότι όλοι πρέπει να συμμετάσχουμε σ΄ αυτόν το «διάλογο». Και ακόμη περισσότερο είναι χρήσιμες απόψεις που προέρχονται «από μέσα», δηλαδή από Δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι δεν αρκούνται στο να «βγάζουν το μεροκάματο», αλλά βιώνουν την υπηρεσία τους ως καθήκον. Θεωρώντας ότι ανήκω σ΄ αυτήν την κατηγορία καταθέτω κι εγώ τις απόψεις μου στον δημόσιο διάλογο που –θα έπρεπε να- έχει ανοίξει. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, ούτε έχω σπουδάσει το συγκεκριμένο αντικείμενο, όπως κάποιοι μεγαλόσχημοι «ειδικοί». Όμως, 27 συναπτά έτη δημόσιας υπηρεσίας, μου έδωσαν την δυνατότητα να γνωρίζω πολύ καλά και την λειτουργία του Δημόσιου τομέα, αλλά και να έχω άποψη για το ως προς ποια κατεύθυνση πρέπει να αλλάξει. Γιατί το ότι πρέπει να αλλάξει είναι δεδομένο.

Δεν θα υπερασπιστώ την «φάρα» μου, όπως ίσως υποθέσουν κάποιοι. Παρ΄ ότι στα χρόνια που υπηρέτησα στο Δημόσιο συνάντησα πάρα πολλούς υπαλλήλους με συναίσθηση του καθήκοντός τους και με διάθεση να προσφέρουν έργο. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν και οι «άλλοι». Αυτοί που απλά βολεύτηκαν σε μια θέση και μοναδικό στόχο έχουν να μπορούν να παίρνουν τα περισσότερα χρήματα, προσφέροντας την μικρότερη δυνατή υπηρεσία.

Το πρόβλημα, κατά την άποψή μου, λοιπόν, δεν είναι αν υπάρχουν καλοί ή κακοί Δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά αν υπάρχει καλός ή κακός Δημόσιος Τομέας, που να μπορεί να αξιοποιεί τους υπαλλήλους με διάθεση προσφοράς και να αποβάλλει τους «βολεμένους».

Η εργασία αυτή είναι χωρισμένη σε τέσσερα Κεφάλαια και θα παρουσιασθεί τμηματικά, γιατί ένα blog δεν είναι χώρο συνεδρίου. Σήμερα παρουσιάζουμε το Α΄ ΜΕΡΟΣ,  που περιλαμβάνει την ΕΙΣΑΓΩΓΗ και το Κεφάλαιο με τίτλο ΠΩΣ ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Θα ακολουθήσει το Β΄ ΜΕΡΟΣ με τα Κεφάλαια με τίτλο ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ και ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ.

Εννοείται πως είναι δεκτές παρατηρήσεις, διορθώσεις, προτάσεις, ακόμη και αντιρρήσεις, διαφωνίες και αντίθετες σκέψεις, όχι, όμως  «αφορισμοί» και ύβρεις.

(Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ)

Α΄ ΜΕΡΟΣ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Δεν θα πω κάτι καινούργιο αν αναφέρω ότι η τρέχουσα αντίληψη στην ελληνική κοινωνία είναι ότι για σχεδόν όλα όσα συμβαίνουν στην Χώρα φταίει ο Δημόσιος Τομέας και οι Δημόσιοι υπάλληλοι. Και φυσικά, δεν μου κάνει εντύπωση, αφού η ειδησεογραφία βρίθει από περιπτώσεις ατασθαλιών, κακοδιοίκησης, προκλητικών αμοιβών και «περίεργων» επιδομάτων.

Αυτό, όμως, που με προκαλεί, ως δημόσιο υπάλληλο, είναι ότι την ίδια αντίληψη φαίνεται να έχουν και οι κατά καιρούς κυβερνώντες (!) και ιδιαίτερα όσοι κυβέρνησαν την περίοδο του Μνημονίου.

Και επειδή δεν πιστεύω ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν επίγνωση της πραγματικότητας, είμαι βέβαιος ότι οι κατά καιρούς κατηγορίες σε βάρος του Δημόσιου τομέα και κατά των δημοσίων υπαλλήλων, υποκρύπτουν προφανείς σκοπιμότητες. Μάλιστα πετυχαίνουν «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια», αφού αφ΄ ενός μεν καλύπτουν την ανικανότητά τους (στην καλύτερη περίπτωση) μετατοπίζοντας την ευθύνη τους στον «ανίκανο» και «αναποτελεσματικό» δημόσιο τομέα και τους «κοπρίτες» δημόσιους υπάλληλους, αφ΄ ετέρου δε ικανοποιούν το «λαϊκό αίσθημα» ταυτιζόμενοι – υποτίθεται- με την λαϊκή εκτίμηση.

Μια απλοϊκή απάντηση θα ήταν ότι πρέπει να «κάνουν χαρακίρι» οι ίδιοι, αφού ΑΥΤΟΙ οργάνωσαν τον δημόσιο τομέα, έτσι όπως τον οργάνωσαν, ΑΥΤΟΙ τον διοίκησαν έτσι όπως τον διοίκησαν, ΑΥΤΟΙ διόρισαν, έτσι όπως διόρισαν, ΑΥΤΟΙ έδωσαν τα επιδόματα που σήμερα καταγγέλλουν, ΑΥΤΟΙ ευθύνονται.

Όμως, σήμερα, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα μια απλή καταγγελία. Γιατί το πρόβλημα με τον δημόσιο τομέα είναι υπαρκτό και σίγουρα απαιτείται μια ριζική αναμόρφωσή του, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί προς όφελος του πολίτη και να συμβάλει στην εθνική προσπάθεια για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Θα επιχειρήσω μια ανάλυση σχετικά με το πώς διαμορφώθηκε και οργανώθηκε με αυτόν τον τρόπο ο δημόσιος τομέας στην χώρα μας και θα καταλήξω σε συγκεκριμένες προτάσεις, με το δικαίωμα που μου δίνει η επί 27 έτη θητεία μου σε μονάδες «πρώτης γραμμής» του δημόσιου τομέα κι όχι σε «επιτελικές» θέσεις.

2. ΠΩΣ ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Δεν θα αναφερθώ επί μακρόν στο πως δημιουργήθηκε ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα, γιατί πρόκειται για πολλή μεγάλη ιστορία. Θα πω μόνο ότι ενώ στις λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες ο δημόσιος τομέας δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της ανάγκης της μεγαλοαστικής τάξης (κυρίως βιομήχανοι και λοιποί επιχειρηματίες) να διαμορφώσει έναν μηχανισμό που θα αποτελούσε τον μοχλό της κυβέρνησης, έτσι ώστε να υπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά της , στην Χώρα μας συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ο Κρατικός μηχανισμός δημιουργήθηκε από τους ξένους, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, κατά τα δικά τους πρότυπα. Στην συνέχεια αυτός ο μηχανισμός, προκειμένου να έχει βάση στήριξης «δημιούργησε» την μεγαλοαστική τάξη, με χαριστικά δάνεια και προκλητικά προνόμια σε ανθρώπους που κινούνταν πέριξ αυτού. Με λίγα λόγια κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν να υπάρξει ένα «σφιχταγκάλιασμα» Κρατικής Εξουσίας, Κρατικού Μηχανισμού και Μεγαλοαστών. Κατάσταση η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με μόνη – ίσως- διαφορά το γεγονός ότι το «πάνω χέρι» έχει πλέον η πολιτική εξουσία και οι κομματικοί μηχανισμοί.

Ο δημόσιος τομέας, αφού πέρασε από την αυστηρή οργανωτική δομή, η οποία κυριάρχησε για δεκαετίες, στην «δημοκρατική» λειτουργία, διαμορφώθηκε σε έναν υπερτροφικό μηχανισμό, εν πολλοίς αναποτελεσματικό και κυρίως χώρο «τακτοποίησης» ψηφοφόρων. Παράλληλα καθιερώθηκε η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, για να αποφευχθούν φαινόμενα του παρελθόντος, όπως η μαζική απόλυση δημοσίων υπαλλήλων με κάθε κυβερνητική αλλαγή («πλατεία Κλαυθώνος»), γεγονός που – κατά την άποψή μου- ήταν θετικό μεν, αλλά δημιούργησε άλλου είδους προβλήματα.

Στα χρόνια αυτά καθιερώθηκε το πρότυπο του «δημόσιου υπάλληλου – αφέντη», αφού δεν υπήρξαν ποτέ συγκεκριμένοι και σαφείς κανόνες λειτουργίας Κι όταν κάποια στιγμή, εξ ανάγκης, καθιερώθηκαν κάποιοι κανόνες, ποτέ δεν υπήρξαν επιπτώσεις, σε όσους δημόσιους υπάλληλους τους παραβίαζαν. Έτσι ο πολίτης όταν απευθυνόταν σε μια Δημόσια υπηρεσία, ήταν ο «αδύναμος κρίκος», χωρίς την ύπαρξη μηχανισμών διεκδίκησης και κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του, έρμαιο στις διαθέσεις του υπαλλήλου.

Αυτή η κατάσταση ήταν που έφερε το «φακελάκι». Και αμέσως μετά το «πολιτικό μέσον». Όποιος είχε «γνωστό» μπορούσε να «κάνει την δουλειά του» γρήγορα και αποτελεσματικά και –πολλές φορές- να ικανοποιήσει και παράνομα αιτήματα. Αν πάλι δεν είχε «γνωστό», ή ο «γνωστός» δεν τα κατάφερνε, τότε έμπαινε σε λειτουργία ο δεύτερος «μηχανισμός» το «φακελάκι», εξίσου αποτελεσματικός. Φαινόμενα τα οποία, δυστυχώς, επικρατούν και σήμερα, αν και σε σημαντικά μικρότερο βαθμό.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, πάλι, ήσαν κι αυτοί έρμαια των πολιτικών. Η έκφραση «θα σε στείλω στο Σουφλί» ακουγόταν κάθε φόρα που ο υπάλληλος δεν «πειθαρχούσε» στα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας. Μοιραία συνέπεια ήταν οι περισσότεροι απ΄ αυτούς να αναζητούν το «μέσον» τους, προκειμένου να μπορούν να διατηρούν την θέση τους, ή να κατακτούν μια καλύτερη.

Χωρίς σύστημα αξιολόγησης της παραγωγικότητας, στην ουσία οι δημόσιοι υπάλληλοι ωθούντο στην μη παραγωγικότητα, αφού είτε εργάζεται κανείς πολύ, είτε λίγο, ο μισθός είναι ο ίδιος. Αν λοιπόν υπάρχουν «κοπρίτες» στο Δημόσιο υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες πολιτικοί, οι οποίοι ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με το να δημιουργήσουν ένα σύστημα ελέγχου παραγωγικότητας και δημιουργίας κινήτρων αυξημένης απόδοσης.

Η διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ κυρίως, που «κατείχαν» τους διακόπτες (Δ.Ε.Η. κ.λπ.), ή που μπορούσαν να δημιουργήσουν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα (Συγκοινωνίες κ.λπ.), δημιούργησε υπαλλήλους πολλαπλών ταχυτήτων.

Έτσι ανάμεσα σε υπάλληλους  με τα ίδια τυπικά προσόντα και τα ίδια χρόνια υπηρεσίας υπήρχε τεράστια μισθολογική διαφορά. Τελευταία, σε μια μέση κατηγορία οι αποδοχές κυμαίνονταν από 1.500 € μέχρι και 6.000 € (!). Μάλιστα η μισθολογική διαφορά αυξάνονταν με τα  - πολλές φορές ευρηματικά – Επιδόματα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, η μισθολογική διαφορά ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την παραγωγικότητα.

Αυτή ήταν μέχρι σήμερα η πραγματικότητα στο Δημόσιο. Οπότε οι πολίτες είχαν – κι έχουν - σε μεγάλο βαθμό δίκιο να θεωρούν το Δημόσιο «εχθρό», αντί – όπως θα έπρεπε- σύμμαχο και συμπαραστάτη. Κι απ΄ την άλλη οι Δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονταν ανάμεσα σε δύο «πυρά». Απ΄ την μια οι πολίτες οι οποίοι – ιδιαίτερα σήμερα με την οικονομική κρίση- βλέπουν τους Δημόσιους υπάλληλους ως «βολεμένους» και τους θεωρούν προέκταση του Κράτους κι απ΄ την άλλη οι κυβερνώντες, οι οποίοι βρίσκουν στον Δημόσιο υπάλληλο τον βολικό «ένοχο» προκειμένου να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες τους.

Αυτή κατάσταση, είναι φανερό, δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο. Πρέπει άμεσα – τώρα- να υπάρξει ριζική αλλαγή. Τα ημίμετρα ποτέ δεν απέδωσαν. Απαιτείται ΤΟΜΗ.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΤΟ "ΞΥΠΝΗΜΑ" ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
ΠΟΥ "ΞΥΠΝΗΣΕ"

Ήταν νέος. Με αρχές, ιδεολογία, πολιτική (κομματική) δράση. 

Έψαχνε για δουλειά. Όπως και τόσοι άλλοι, ενταγμένοι ή μη στο Κόμμα. 

Απευθύνθηκε στον Βουλευτή και αυτός, όπως και τόσους άλλους, τον "τακτοποίησε". Τον διόρισε στο Δημόσιο, όπως και τόσους άλλους.

Μετά έγινε πιο φανατικός με το Κόμμα του. Οργανώθηκε, επεδίωξε και πήρε κομματικές θέσεις. Συγκρουόταν δημόσια με τους "άλλους", υπερασπιζόμενος την πολιτική του Κόμματός του. ήταν περήφανος που - πλέον - ήταν στέλεχος του Κόμματος.

Καλά ήταν. Δουλειά είχε, το Κόμμα πήγαινε καλά,  τα "πράγματα" γενικά δεν ήσαν κι άσχημα.

Είχε πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό κι "έκανε τις δουλειές του", έφτιαξε κοινωνικό κύκλο, τον υπολόγιζαν.

Μετά ήρθε η καταστροφή.

Η οικονομική κρίση τον χτύπησε, όπως και τόσους άλλους. Τα εισοδήματά του μειώθηκαν, η ζωή του δυσκόλεψε, οι φόβοι για το μέλλον πολλαπλασιάστηκαν, όπως και σε τόσους άλλους.

Το Κόμμα κατρακύλησε. Δεν ήταν πλέον ιδιαίτερα τιμητικό να είσαι μέλος τους συγκεκριμένου Κόμματος, πόσο μάλλον στέλεχος.

Και τότε "ξύπνησε". Είδε το φως το αληθινό.

Ανακάλυψε ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχε Κράτος (στο οποίο σημειωτέον εξακολουθεί να εργάζεται), ότι γίνονταν προσλήψεις  από το παράθυρο (όπως διορίσθηκε κι αυτός), ότι απολύονται εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (αυτός έχει σίγουρη την θέση του), ότι τα ΜΑΤ χτυπούν διαδηλωτές (προφανώς τα παλιά ΜΑΤ είχαν το δικαίωμα), ότι υπήρχε δικομματισμός (το ένα Κόμμα ήταν το δικό του, αλλά τότε ήταν αλλιώς).

Και φυσικά, ως νέος Απόστολος Πέτρος, απαρνήθηκε, όχι τρις, αλλά πολλάκις, το Κόμμα του. Άλλωστε είπαμε δεν του ήταν χρήσιμο πια και δεν ήταν πλέον in να είσαι μέλος Κόμματος του μνημονίου.

Και, χωρίς αιδώ, έγινε πλέον Κριτής. Κρίνει όλους και όλα, μα περισσότερο το πρώην Κόμμα του (αυτό που τον διόρισε).

Οι διαπιστώσεις του δεν είναι λάθος, άλλωστε τόσοι άλλοι έχουν βγάλει τα ίδια συμπεράσματα. Όμως εδώ ισχύει το "κοίτα ποιος μιλάει".

Υ.Γ. 1 Οι σαμουράι όταν διαπίστωναν ότι έχουν κάνει λάθος έκαναν χαρακίρι. Εντάξει δεν είναι in το χαρακίρι σήμερα, αλλά υπάρχουν λιγότερο άγριοι τρόποι να δείξει κανείς την μεταμέλειά του. Ένας από αυτούς είναι η παραίτηση. Τολμά κανείς;
Υ.Γ. 2  Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ.

ΚΟΠΡΙΤΗΣ ΕΓΩ ή Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ;

Είμαι Δημόσιος Υπάλληλος.

Ανήκω, δηλαδή, σ΄ εκείνη την κατάπτυστη τάξη που δυναστεύει την Ελλάδα, τους κοπρίτες, τους λουφαδόρους, τους μιζαδόρους, τους... (δεν μου έρχονται στο μυαλό άλλοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί).

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΝ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Κι απέναντί μου βάζω τον Υπουργό. Τον όποιο Υπουργό. Ο οποίος μου αποδίδει (κι αυτός) τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, είτε δημόσια, είτε ιδιωτικά.

Κι αναρωτιέμαι. Πόσο καλύτερος είναι από εμένα ο κάθε Υπουργός της κάθε Κυβέρνησης;

Δουλεύω σχεδόν τριάντα χρόνια στο Δημόσιο και κατάντησα να αμείβομαι με 1.000 € (κι αν). Ο Υπουργός αμείβεται με πολαπλάσια ποσά (αλλά πολύ...πολλαπλάσια).

Προσφέρω υπηρεσίες 8 ώρες την ημέρα. Ο Υπουργός ΑΝ πηγαίνει στο γραφείο του δεν απασχολείται πάνω από 4-5 ώρες.

Πληρώνω μόνος μου την μετακίνησή μου . Του Υπουργού την πληρώνω εγώ.

Δεν μπορώ να ασκήσω δεύτερο επάγγελμα για να συμπληρώσω το εισόδημά μου. Ο Υπουργός μπορεί να είναι παράλληλα συνταξιούχος, ή να εισπράττει εισοδήματα από άλλες πηγές (για τα νόμιμα μιλάω).

Είμαι σε καθημερινή επαφή με τον πολίτη, δέχομαι αυτοπροσώπως την κριτική του (πολλές φορές για λογαριασμό άλλων), ή την επίθεσή του. Ο υπουργός κλεισμένος πίσω από τις δρύινες πόρτες του Υπουργείου του, είναι αποκομμένος από τον πολίτη, προφυλαγμένος από τις επιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα με πλήρη άγνοια για το τι συμβαίνει στην κοινωνία.

Τα όποια λάθη μου κινδυνεύω να να τα πληρώσω ακριβά (μέχρι και απόλυση). Ο Υπουργός τα όποια λάθη του απλά "τα αναγνωρίζει" (εάν..) και.... αυτό ήταν. Αν τα λάθη του έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην ζωή εκατοντάδων, χιλιάδων, ίσως και εκατομμυρίων ανθρώπων δεν έχει καμία σημασία. Αποτελεί την μοναδική περίπτωση ανθρώπους που τα λάθη του δεν έχουν καμία επίπτωση στον ίδιο, αλλά στους άλλους.

Εφαρμόζω νόμους που άλλοι ψηφίζουν και είμαι υποχρεωμένος να τους υπερασπίζομαι κιόλας. Ο Υπουργός έχει την πολυτέλεια να κριτικάρει ακόμη και τους νόμους που ... ο ίδιος έχει εισηγηθεί(!).

Τελικά ποιος είναι ο παραγωγικός και ποιος ο κοπρίτης που πληρώνεται χωρίς να εργάζεται;

Εγώ ή ο Υπουργός;