21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.....

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

21η Απριλίου 1967. Ποιος θυμάται;

21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ!

Ε.Ρ.Τ. ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Έκλεισε η Ε.Ρ.Τ.

Πρώτη ημέρα επαναστατικός οίστρος. Χιλιάδες κόσμου στην Μεσογείων, «Τσίπρηδες», «Καμένοι» και «Κουτσουμπήδες» να κάνουν δυναμικές δηλώσεις (πολύ το «κοινό» γαρ), οι εργαζόμενοι σε «εκπομπές αντίστασης», η Κυβέρνηση δείχνοντας «δυναμισμό», να κλείνει τους πομπούς, ο 902 να δίνει την συχνότητά του, το facebook  να «παίρνει φωτιά». Θαρρείς πως ζούμε στιγμές προεπαναστατικές.

Επόμενη μέρα. Δειλά – δειλά αρχίζουν τα σχόλια του τύπου «οι κρατικοδίαιτοι», «αυτοί με τους παχυλούς μισθούς», οι «κυβερνητικοί προπαγανδιστές», από την μια μεριά. Κι από την άλλη ακόμη και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αυτή που μιλούσε για «παπαγαλάκια του Μαξίμου», να σηκώνει το λάβαρο της ύπαρξης της «δημόσιας τηλεόρασης».

Κι η πραγματικότητα, όπως πάντα, στην μέση.

Η Κρατική (και ποτέ δημόσια) τηλεόραση ήταν όλα αυτά που καταγγέλλαμε πριν το κλείσιμο. Άντρο διαφθοράς, διορισμών ημετέρων με παχυλούς μισθούς, όργανο κυβερνητικής προπαγάνδας. Αλλά ήταν και όλα αυτά που διεκδικούμε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ποιοτικές εκπομπές λόγου, προβολές ταινιών μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, όχι όμως εμπορικές, η φωνή της Ελλάδας στο έξω κόσμο. Με ένα μοναδικό ιστορικό αρχείο και με πολλές έρευνες, ντοκιμαντέρ και ζωντανές μεταδόσεις.

Υπήρχαν οι σούπερ σταρ δημοσιογράφοι που είχαν εφορμήσει στο ταμείο που εμείς οι πολίτες κρατούσαμε γεμάτο, αλλά και οι εκατοντάδες εργαζόμενοι με μισθούς της συλλογικής σύμβασης (στην καλύτερη περίπτωση) που «έβγαζαν» το πρόγραμμα.

Με υπέροχες εσωτερικές παραγωγές, αλλά και με χρυσοπληρωμένες εξωτερικές παραγωγές, που συντηρούσαν έναν εσμό αρπακτικών, οι οποίοι, χρόνια τώρα, κατέτρωγαν τις σάρκες της Ε.Ρ.Τ.

Κάτι λοιπόν έπρεπε να γίνει. Ίσως και κάτι ριζικό. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που έγινε. Να κλείσει, δηλαδή, η κρατική τηλεόραση.

Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις γνωστές σε όλους.

Πριν λίγα χρόνια, θυμάμαι, επί εποχής του «τρισκατάρατου» Παπανδρέου, έγινε μια απόπειρα να διορθωθεί η κατάσταση, χωρίς να πίστευα ότι τελικά κάτι θετικό θα γινόταν. Και τότε ο σημερινός κατεδαφιστής της Ε.Ρ.Τ., ο  Κεδίκογλου, ως άλλος Κολοκοτρώνης, κήρυττε ανένδοτο αγώνα για «να μην κλείσει η Ε.Ρ.Τ.». Ναι, ναι αυτός που «χάλαγε τον κόσμο» για να μην κλείσει η Ε.Ρ.Τ., την έκλεισε! Τέτοια συνέπεια λόγων και έργων!

Αυτό, όμως, τελικά είναι το λιγότερο. Οι επιβήτορες της εξουσίας δεν τόχουν σε τίποτα να κάνουν σε μια νύχτα το άσπρο – μαύρο και μετά πάλι άσπρο, αν αυτό βολεύει τα σχέδιά τους.

Πιστεύει, όμως, κανείς στα σοβαρά ότι αυτοί και όλοι οι προηγούμενοι που εξέθρεψαν αυτό το τέρας, είναι διατεθειμένοι σήμερα να το «σκοτώσουν»; Αυτοί που κατέστησαν «ιδεολογία» το βόλεμα και το ρουσφέτι, θα εγγυηθούν την αξιοκρατία;

Θα το πίστευα μόνο αν κάποιος από αυτούς έκανε «χαρακίρι». Έγινε κάτι τέτοιο και δεν το έμαθα;

Όχι φίλοι μου. Δεν θα αφήσουν «τα δικά μας τα παιδιά» στον δρόμο. Τώρα κάτι γραφικοί που , άκουσον – άκουσον, θέλουν ντε και καλά να παράγουν έργο, θα χάσουν την δουλειά τους. Αλλά τι να κάνουμε, η «εξυγίανση» έχει και θύματα.

Αυτό, όμως, που ακόμη δεν έχει επισημανθεί ιδιαίτερα, παρ΄ όλο που – κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι το πιο ουσιαστικό, δεν αυτό καθ΄ αυτό το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης, αλλά η μεθοδολογία και –κυρίως- η νομική βάση. Η δυνατότητα που πλέον διαθέτει ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης να κλείνει, με μια απόφασή του, δημόσιους οργανισμούς.

Η μεθοδολογία είναι απλή.

Αρχίζουμε να συκοφαντούμε έναν Οργανισμό υπερτονίζοντας τα αρνητικά του, τα οποία βεβαίως υπάρχουν, τον απαξιώνουμε στα μάτια της κοινωνίας, του στερούμε την δυνατότητα να παράξει έργο και ένα ωραίο βράδυ τον κλείνουμε, ελπίζοντας στην θετική στάση των πολιτών και επιδεικνύοντας «αποφασιστικότητα».

Λυπάμαι πραγματικά για τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που θα μείνουν άνεργοι, αλλά….

Εδώ είναι ο κίνδυνος αδέρφια.

Εδώ πρέπει να στοχεύσουμε.

Είναι δύσκολος αγώνα γιατί, κακά τα ψέματα, χρόνια τώρα συντηρήσαμε, με την συναίνεσή μας, ή την ανοχή μας, αυτό έκτρωμα που ονομάζεται Ελληνικό Κράτος. Αλλά, έλεος, δεν μπορεί αυτοί που το δημιούργησαν να το καταγγέλλουν σήμερα και μάλιστα να υπόσχονται ότι θα το φτιάξουν.

Δεν γίνεται ρε παλικάρια, δεν γίνεται!

Τώρα τι να πει κανείς για αυτούς τους θλιβερούς ανθρώπους που παριστάνουν, δήθεν, τους «κυβερνητικούς εταίρους». Εγκλωβισμένοι στην «στρατηγική Σαμαρά» είναι συνεχώς «διαμαρτυρόμενοι», αλλά ταυτόχρονα σιωπηρά «συναινούντες».

Τρέμοντας στην προοπτική να κατηγορηθούν ότι «έριξαν την κυβέρνηση», υποχωρούν συνεχώς σε κάθε κίνηση του Πρωθυπουργού. Και το τραγικό, γι΄ αυτούς, θα είναι να «ρίξουν» τελικά την κυβέρνηση, αλλά για κάτι πολύ μικρό, σε σχέση με όσα τερατώδη επέτρεψαν, με την ανοχή τους, να γίνουν. Αλλά αυτή είναι η μοίρα των «μικρών» ανθρώπων.

Ναι, βέβαια, τον… Οκτώβρη, όταν όλα θα έχουν προ πολλού τελειώσει, θα αρνηθούν να νομιμοποιήσουν … επίσημα, όσα, σιωπηρά δέχονται σήμερα.

Αλλά και τα ιδιωτικά κανάλια; Τέτοια «ευαισθησία» για την «ελεύθερη πληροφόρηση»! Όταν ακόμη και για την … γάτα που σκαρφάλωσε σε δέντρο και δεν μπορεί να κατέβει, βγάζουν «Έκτακτο  δελτίο», τώρα απόλυτη σιγή. Σαν να συμβαίνουν όλα αυτά σε άλλη χώρα και μάλιστα πολύ μακρινή, όπου δεν έχουν ανταποκριτές!

Έκπληξη; Καμία!

Σαν τις ύαινες καιροφυλακτούν κοντά στο πτώμα της Ε.Ρ.Τ., για να κατασπαράξουν τις σάρκες της.

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά πορευόμαστε στην χώρα που «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα», χωρίς μπούσουλα, χωρίς τιμόνι, χωρίς καπετάνιο και χωρίς… Ε.Ρ.Τ. 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ;

• σχολιάζει ο Γιώργος Κόλλιας

Δεν μπορεί θα υπάρχει κάποιο μυστικό σχέδιο. Κάποιο σχέδιο που, εγώ ο αδαής, δεν μπορώ να αντιληφθώ. Γιατί αν δεν υπάρχει, τότε ή τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» έχουν πάθει παράκρουση (μήπως τελικά μας ψεκάζουν;), ή έχουν διαβρωθεί από την Χρυσή Αυγή. Με συγχωρείτε, αλλά δεν βρίσκω άλλη λογική απάντηση.

Όπως θα καταλάβατε μιλάω για τον τρόπο αντιμετώπισης του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής από τα λοιπά κόμματα. Έναν τρόπο που κάθε έκφρασή του … αυξάνει τα ποσοστά της!

Μπορεί ο Τράγκας να έχει αναλάβει εργολαβικά την προβολή και εν τέλει την «νομιμοποίηση» της Χρυσής Αυγής, αλλά και οι υπόλοιποι … κάνουν ότι μπορούν.

Εγώ ο αδαής, διαπιστώνω ότι η ακολουθούμενη τακτική δυναμώνει τους ναζιστές, αφού έχουν καταφέρει να οδηγήσουν, όλους τους άλλους, να «παίζουν στο δικό τους γήπεδο».  Γιατί «δικό τους γήπεδο» είναι οι ύβρεις, οι απειλές, οι τραμπουκισμοί. Και, πώς να το κάνουμε, αυτό το «παιχνίδι» το παίζουν καλύτερα από τους άλλους.

Παράδειγμα το τελευταίο επεισόδιο στην Βουλή, ανάμεσα σε βουλευτή της Χρυσής Αυγής και τον προεδρεύοντα Δραγασάκη. Θίχτηκε ο Δραγασάκης για το «mister Alexis» και άνοιξε ένα καυγά, από το οποίο κερδισμένη ήταν η Χρυσή Αυγή. Γιατί ακριβώς αυτό επεδίωκε!

Δηλαδή, συγνώμη, μέσα στην Βουλή έχουν ακουστεί φοβερές ύβρεις και για ένα  «mister Alexis» θα … καλέσουμε τον Φρούραρχο; Ας τον ρε Δραγασάκη να τα πει, αγνόησε τον μετά, με ένα «ευχαριστούμε κ. βουλευτά» και προχώρα παρακάτω. Κι αν δεν μπορείς να το καταλάβεις μόνος σου, θυμήσου τι είχε πει ο Τσώρτσιλ. «Δεν με ενδιαφέρει τι λένε για μένα, αρκεί να λένε για μένα». Σοφόν και σαφές!

Κι όλοι αυτοί οι προπηλακισμοί με τα στεφάνια, οι απαγορεύσεις, το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο», η μη συμμετοχή στα πάνελ μαζί με Χρυσαυγίτη, είναι  για την Χρυσή Αυγή αυτό το «…αρκεί να λένε για μένα». Τους φτάνει που ασχολούνται μαζί της. Γίνεται θέμα στα Δελτία Ειδήσεων. Το μαθαίνει η κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και να είστε βέβαιοι κερδίζουν!

Οι κουβέντες για το μορφωτικό επίπεδο των Χρυσαυγιτών δεν τους απαξιώνουν, όπως επιδιώκεται. Γιατί μαζί τους ταυτίζεται αμέσως ο μέσος Έλληνας με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ο οποίος αισθάνεται ότι είναι «δικοί του» αυτοί οι άνθρωποι. Φέρονται όπως θα φερόταν αυτός, μιλάνε όπως θα μιλούσε αυτός, λένε αυτά που θα έλεγε κι αυτός.

Επομένως; Δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής; Είναι «νομοτέλεια» η εκλογική της άνοδος;

Όχι! Υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης, φτάνει να σοβαρευτούν όσοι ασκούν πολιτική. Φτάνει να βγουν από την αυταρέσκεια της δήθεν υπεράσπισης της Δημοκρατίας. Φτάνει να πάψουν να νομίζουν ότι αποτελούν τους υπερασπιστές του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, από τους πολέμιούς του.

Κατ΄ αρχήν πρέπει να αποδεχτούν δημόσια, όλοι τους, ότι το Δημοκρατικό Πολίτευμα, ή τουλάχιστον ο τρόπος που λειτουργεί στην Χώρα μας, πάσχει. Πάσχει φοβερά. Κι όσο αυτό δεν γίνεται, τόσο θα βρίσκουν οι Χρυσαυγίτες «ευήκοα ώτα», όταν καταγγέλλουν την … μη ύπαρξη Δημοκρατίας. Και, πώς να το κάνουμε, σε πολλά από αυτά που, κατά καιρούς, «καταγγέλλουν» έχουν δίκιο. Είτε μας αρέσει, είτε όχι!

Δεν θα ισχυριστώ, βέβαια, ότι «έχουμε Χούντα», αλλά, αλήθεια, πόσο δημοκρατικό είναι η Χώρα να κυβερνάται με Προεδρικά Διατάγματα; Πόσο δημοκρατικό είναι να έχει σχεδόν καταργηθεί η ουσία της δημοκρατίας, που είναι το κοινοβουλευτικό έργο; Πόσο δημοκρατικές είναι οι επιστρατεύσεις απεργών;

Το επόμενο βήμα, λοιπόν, είναι να βελτιώσουμε την δημοκρατική λειτουργία. Σε όλα τα επίπεδα.

Και τέλος να «αλλάξουμε γήπεδο». Να ανοίξουμε ένα μεγάλο δημοκρατικό διάλογο με την … Χρυσή Αυγή!

Να πούμε σε αυτά τα … καλόπαιδα. Ωραία ρε λεβέντες, ας πούμε πως (ο μη γένοιτο) πάρετε την εξουσία. Εντάξει πρώτο μέτρο να πετάξουμε τους μετανάστες στην θάλασσα. Ο.Κ. τους πετάξαμε. Μετά;

Ποια οικονομική πολιτική θα ακολουθήσετε; Θα καταργήσετε το μνημόνιο; Με ποιους οικονομικούς πόρους θα υλοποιήσετε μια διαφορετική οικονομική πολιτική; Ποιες είναι οι διεθνείς σας συμμαχίες; Ποια είναι η εκπαιδευτική σας πολιτική; Ποια είναι η κοινωνική σας πολιτική; Κι ακόμη ποια θα είναι η εξωτερική σας πολιτική; Τι θα κάνετε με την Τουρκία π.χ.; Πόλεμο; Να ξέρουμε.

Θέλω να πω, με λίγα λόγια, ότι πρέπει να τους φέρουμε στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής, αντί να τους δίνουμε την δυνατότητα να κρύβουν επιμελώς την παντελή έλλειψη πολιτικού σχεδίου, πίσω από τις κραυγές για τους μετανάστες και τον δήθεν πατριωτισμό.

Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται αυτό το φαινόμενο, το οποίο, είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της εξαθλίωσης των πολιτών, σε συνδυασμό με την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών.

Αν το πολιτικό μας σύστημα θέλει πραγματικά να ανακόψει την «προέλαση» των Χρυσαυγιτών και δεν διατηρεί, ενδεχομένως, «πίσω σκέψεις», ότι χρειάζεται η συγκεκριμένη παράταξη, ως … φόβητρο (καθίστε καλά γιατί έρχονται χειρότερα), αυτόν το διάλογο πρέπει να τον κάνει τώρα. Και τα αποτελέσματα θα είναι άμεσα!

Αλλιώς ας πάρει το «αριθμητήριο» και να μετρά από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση την – αργή, αλλά σταθερή -  άνοδο της Χρυσής Αυγής.

ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ΑΜΥΝΣΘΕ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΑΣ

•  γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

"ΤΟ ΦΙΔΙ ΚΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΑ ΚΑΝΑΝΕ
ΠΛΑΚΑΚΙΑ"

Η Δημοκρατία είναι "δημιουργία" των Ελλήνων. Μετέπειτα πήρε διάφορα προσωνυμία. Αστική Δημοκρατία, Λαϊκή Δημοκρατία, Προεδρική Δημοκρατία, Συμμετοχική Δημοκρατία. Προσωνύμια που επεδίωκαν να προσδιορίσουν το "είδος" της Δημοκρατίας, λες και δεν αρκούσε το Δημοκρατία σκέτο. Και πάλι οι Έλληνες, όμως, πρωτοτύπησαν. Καθιέρωσαν την "Προνομιακή Δημοκρατία". Ένα "είδος" Δημοκρατίας στην οποία όλοι είναι ίσοι, εκτός από αυτούς που διαθέτουν τα "προνόμια".

Απόλυτη έκφραση αυτής της Δημοκρατίας απετέλεσε η στάση των υπαλλήλων της Βουλής. Προσέξτε. Απείλησαν να μπλοκάρουν την ψήφιση των επαχθών μέτρων, όχι υπέρ των πολιτών, αλλά υπέρ "εαυτών και αλλήλων". 

Προκλητικά και στην ουσία φτύνοντας μας κατάμουτρα, βροντοφώναξαν "δεν θα περάσουν τα μέτρα", εκτός εάν....δεν θίξετε τα προνόμιά μας. Κι η πολιτική τάξη - έντρομη- έκανε πίσω. Και, ω του θαύματος, τα μέτρα δεν ήταν πλέον και τόσο επαχθή και το κοινοβούλιο λειτούργησε και η ψηφοφορία έγινε και... ζήσαμε εμείς καλά (λέμε τώρα) κι αυτοί καλύτερα (σίγουρα).

Δεν τους κατηγορώ τους ανθρώπους,  Κάνουν - και μάλιστα πολύ καλά- αυτό που το ίδιο το πολιτικό σύστημα τους έμαθε τόσα χρόνια. Στηρίζουν αυτήν την Προνομιακή Δημοκρατία, που αποτέλεσε για πολλά χρόνια το πολίτευμα της Χώρας μας. 

Άλλωστε δεν είναι οι μόνοι, απλά είναι οι πιο προκλητικοί. Κι οι ΔΕΗτζήδες το ίδιο κάνουν, κι οι των συγκοινωνιών, κι οι της αυτοδιοίκησης και πάει λέγοντας.

Κι εμείς ταυτιζόμαστε με τους "ηρωικούς Φωτόπουλους" και τους άλλους παρόμοιους, μέχρι που να πάρουν το ρεγάλο τους (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία) και μετά ψάχνουμε για άλλους "ηγέτες" του "αντιμνημονιακού αγώνα".

Τούτος ο λαός δεν έχει μέλλον, αν δεν αντιληφθεί ότι "είναι θεατής σ΄ έναν σικέ αγώνα". Στημένο είναι το παιχνίδι και εμείς οι θεατές βαράμε παλαμάκια, νομίζοντας ότι η "ομάδα" μας αγωνίζεται για μας. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η γνωστή παράφραση του αρχαίου ρητού. "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθε...για την πάρτη σας".

Καημένε Έλληνα. Ως πότε θα είσαι οπαδός;

Πότε θα πάρει το φραγγέλιο και - μαζί με την πολιτική τάξη- θα βγάλεις από τον Ναό της Δημοκρατίας κι όλα αυτά τα παράσιτα;

Ίδωμεν.....

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το "πείραμα" της τρικομματικής κυβέρνησης, είτε συμφωνούμε, είτε όχι με την συγκρότησή της.

Δεν θα λέγαμε ότι μας ικανοποιεί η μέχρι τώρα πορεία της. Κυρίως όσον αφορά την συγκρότηση και την λειτουργία της.

Συγκροτήθηκε με βάση ένα πλαίσιο συμφωνίας των τριών κομμάτων που την απαρτίζουν, αλλά φαίνεται να λειτουργεί ως "μηχανισμός υλοποίησης των αποφάσεων των τριών πολιτικών αρχηγών".

Όμως οι κανόνες της Δημοκρατίας άλλα προβλέπουν. Η κυβέρνηση οφείλει να υλοποιεί την πολιτική που έχει συμφωνηθεί, χωρίς παρεμβάσεις και οι πολιτικοί αρχηγοί απλώς να παρακολουθούν την ορθή υλοποίησή της και να παρεμβαίνουν μόνο όταν διαπιστώνουν παρεκκλίσεις. Κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα.

Βλέπουμε να προωθείται νομοθετικό έργο, χωρίς καν απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (νόμος για τα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.), υπουργούς να μετατρέπονται σε "σχολιαστές καταστάσεων".
Αλλά εάν υποτεθεί ότι λόγω της κρισιμότητας των καταστάσεων είναι αναγκαία αυτή η μορφή λειτουργίας της Κυβέρνησης, τίθεται το ερώτημα: οι πολιτικοί αρχηγοί ποιές ακριβώς θέσεις εκφράζουν στις κοινές τους συνεδριάσεις; τις προσωπικές τους ή αυτές των κομμάτων τους;
Γιατί από την ειδησεογραφία δεν προκύπτει καμία συνεδρίαση συλλογικού οργάνου, ιδιαίτερα στην Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μάλιστα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτήν την περίοδο το μόνο εκλεγμένο "όργανο" είναι ο Πρόεδρός του και κανένας άλλος (!).

Αυτήν, λοιπόν, την Δημοκρατία πρεσβεύουν τα δύο πρώην "κόμματα εξουσίας";

Η λαϊκή ψήφος πριν λίγους μήνες δεν δόθηκε, έτσι όπως δόθηκε, σε πολιτικούς αρχηγούς, αλλά σε κόμματα. Τα οποία - υποτίθεται- παρουσίασαν ένα πρόγραμμα στους πολίτες και με βάση αυτό έλαβαν τις ψήφους που έλαβαν. Και οι πολίτες ψήφισαν βουλευτές κι όχι αρχηγούς. Και οι βουλευτές πρέπει να εκφράζουν άποψη, για την οποία θα κριθούν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Υποτίθεται ότι μετά την μεταπολίτευση κάναμε τεράστια βήματα στο ζήτημα την πολιτικής εκπροσώπισης. Από τα αρχηγικά κόμματα της προδικατορικής περιόδου, περάσαμε στα δημοκρταικά οργανωμένα πολιτικά κόμματα, με οργανωμένη λαϊκή βάση, ενδιάμεσα όργανα εκλεγμένα, Κεντρικές Επιτροπές, η Πολιτικά Συμβούλια εκλεγμένα και Πρόεδρο (όχι αρχηγό).
Υποτίθεται.
Γιατί σε τι διαφέρουν τα σημερινά πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ., από τα παλιά αρχηγικά κόμματα;
Καμία "κατάσταση έκτακτης ανάγκης" δεν δικαιολογεί την κατάλυση της δημοκρατίας, ούτε της εσωκομματικής. Και τα δημοκρατικά οργανωμένα πολιτικά κόμματα ήταν μια δημοκρταική κατάκτηση.
Αυτό το πολιτικό σύστημα - και γι΄ αυτόν τον λόγο - δεν φαίνεται να έχει μέλλον.
Το ζήτημα είναι από τι θα αντικατασταθεί, από ποιούς ανθρώπους και με ποιά διαδικασία.
Κι αυτό αφορά όλους τους πολίτες, όπου κι αν ανήκουν πολιτικά ή ιδεολογικά.
Η ώρα για να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση είναι ΤΩΡΑ. 

ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ & ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Τα τελευταία χρόνια, όχι άδικα, η κοινωνία είναι αρνητική - στην καλύτερη περίπτωση- απέναντι στους βουλευτές.

Και δεν θα υπήρχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, αν αυτή η αρνητική τάση δεν επηρέαζε και την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το Δημοκρατικό Πολίτευμα.Από πολλές πλευρές ακούγεται το "μια χούντα θα μας σώσει".  Και βέβαια κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει με μια τέτοια τοποθέτηση. Αλλά και μόνο που διατυπώνεται μια άποψη σαν αυτή, είναι αρνητικό. Γιατί όσα αρνητικά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στους βουλευτές, στην κυβέρνηση, στους θεσμούς - και δεν είναι λίγα - δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί σοβαρά ότι η κατάλυση της Δημοκρατίας αποτελεί λύση.

Απ΄την άλλη δεν μπορεί να συνεχιστεί η λειτουργία του Κοινοβουλίου με τις σημερινές προϋποθέσεις.

Και τις όποιες αλλαγές οφείλουν να τις κάνουν οι ίδιοι οι βουλευτές, αν τους έχουν απομείνει έστω και ίχνη αξιοπιστίας.

Οι προτάσεις που εδώ θα παραθέσω δεν είναι ούτε επαναστατικές, ούτε -πολλές απ΄  αυτές - καινούργιες. Παρόμοιες προτάσεις έχουν διατυπώσει πολλοί, κατά καιρούς, χωρίς, όμως, να τις λάβει κανείς σοβαρά υπόψη. Κατά συνέπεια δεν ευελπιστώ ότι ξαφνικά "θα δουν το φως το αληθινό" και θα εγκαταλείψουν, με την θέλησή τους τα προνόμια που, χρόνια τώρα, έχουν "κατακτήσει".

Όμως πιστεύω ότι κάθε ενεργός πολίτης οφείλει να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, να διατυπώνει απόψεις, να καταθέτει προτάσεις και γενικά να μην είναι παθητικός θεατής των πραγμάτων.

Αρχίζοντας με το αριθμό των βουλευτών, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί χρειάζεται  να εξαντλήσουμε τον αριθμό  που προβλέπει το Σύνταγμα της Χώρας μας. Πόσο απαραίτητοι είναι τριακόσιοι βουλευτές κι όχι π.χ. διακόσιοι, ή εκατόν πενήντα. Δεν είναι αριθμητικό το πρόβλημα, αλλά ζήτημα λειτουργίας της Δημοκρατίας. Η μέχρι τώρα πρακτική τι μας δείχνει; Ότι στο Κοινοβούλιο το μόνο που δεν διεξάγεται είναι διάλογος και το μόνο που δεν γίνεται είναι επεξεργασία των νομοσχεδίων. Μονόλογοι, λόγοι για προσωπική προβολή και ανάδειξη των βουλευτών, ψηφοφορίες "κατά διαταγή", λόγω κομματικής πειθαρχίας. Αυτή είναι η εικόνα.

Όχι βέβαια ότι η μείωση του αριθμού των βουλευτών, από μόνη της, θα αλλάξει ριζικά τα πράγματα, αλλά σίγουρα αποτελεί προϋπόθεση για να αρχίσει να λειτουργεί το Κοινοβούλιο, όπως επιβάλλει η σωστή λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Γιατί άραγε, σε μια περίοδο που αυξάνονται συνεχώς τα όρια συνταξιοδότησης των εργαζομένων, οι βουλευτές να δικαιούνται σύνταξης μετά από μόλις 8 έτη; Ο ισχυρισμός κάποιων βουλευτών ότι, λόγω της βουλευτικής τους ιδιότητας, δεν εργάζονται και συνεπώς δεν θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Αν οι βουλευτές αυτοί εργάζονταν προς της εκλογής τους και συνέχιζαν να εργάζονται μετά από την λήξη της βουλευτικής τους ιδιότητας, είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαν να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, με συνυπολογισμό, ως συντάξιμων και των ετών βουλευτικής ιδιότητας.

Ποια λογική, πάλι, επιβάλλει το πόθεν έσχες τους να ελέγχεται από τους ίδιους, μέσω μια επιτροπής αποτελούμενης από βουλευτές κι όχι από ανεξάρτητη διοικητική, ή δικαστική αρχή; Αφήστε που έχει καταντήσει αυτός ο "έλεγχος" να αφορά το "έσχες" κι όχι το "πόθεν". Και γιατί δεν ξεκινά αυτός ο έλεγχος από την περιουσιακή κατάσταση του κάθε βουλευτή ΠΡΙΝ την εκλογή του, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρο το τι απέκτησε μετά την εκλογή του;

Τέλος γιατί για τους βουλευτές και τους υπουργούς ισχύει ειδική διαδικασία παραγραφής των αδικημάτων; Για ποιο λόγο δεν ισχύει και γι΄ αυτούς ότι για τους υπόλοιπους πολίτες; Ο ισχυρισμός ότι με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η πολιτική δίωξη, είναι τουλάχιστον αστείος. Γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτικός δεν διώχθηκε, ακόμη και μια ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ αδικήματα.

Είναι σαφές ότι τα παραπάνω, αν αποφασιζόταν η  υλοποίησή τους, θα βελτίωναν την λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. 

Και βέβαια το σημαντικότερο είναι να γίνει συνείδηση στους πολίτες ότι με την δική τους παρέμβαση και μόνο μπορεί να αλλάξει κάτι.