"Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ..."

• γράφει η Ανώνυμη Φίλη

ΦΙΛΕ Γιώργο

(το "Φίλε", γράφεται με κεφαλαία, γιατί είναι αληθινό),

διάβασα με συγκίνηση την ανάρτηση σου "θα ζήσω" κι έχω να σου πω ταπεινά, ότι, εκτός από την πλευρά του ασθενούς και την οικογένεια του, υπάρχουν παράλληλα και οι φίλοι του. 

Εγώ είμαι μια φίλη σου, που όχι μόνο έχω εισπράξει από σένα τις χαρές της πραγματικής φιλίας, αλλά και την αμέριστη εκτίμηση όσο και συμπαράσταση σου, κάθε φορά που σε είχα ανάγκη.

Δεν έχω σκοπό να γίνω μελό (αρκετά έχω γίνει αφ' εαυτού μου!), αλλά, επειδή η ανάρτηση σου "θα ζήσω" ήταν τόσο ειλικρινής όπως είσαι εσύ ο ίδιος σε όλη σου τη ζωή, ήθελα μόνο να μιλήσω ως η άλλη όψη του νομίσματος μιας τέτοιας κατάστασης.

ΑΓΩΝΑΣ....

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Πόσα όνειρα θα μείνουν όνειρα άραγε;

Πόσοι «στόχοι» θ΄ αστοχήσουν;

Πόσα «θέλω» θα γίνουν «δεν μπορώ»;

Πόσα σχέδια θα ανασχεδιαστούν;

Κανείς δεν ξέρει.

Τι απομένει λοιπόν;

Ζήσε το σήμερα σαν να είναι το τελευταίο σου.

Και μη σταματάς να ονειρεύεσαι.

Μη σταματάς να ελπίζεις σε ένα αύριο… όποιο αύριο.

Αυτό τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει.

Κέρδισε την ζωή σου μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή.

Είσαι δυνατός και θα τα καταφέρεις.

Κι αν πάλι χάσεις, θα έχεις παλέψεις στα ίσια.

Εμπρός, λοιπόν.

ΑΓΩΝΑΣ………

"ΘΑ ΖΗΣΩ"

Ήταν νύχτα κι ήταν ένας πόνος που σε ξύπνησε.

Αυτή ήταν η αρχή.

Τόσο απλά. Ένας πόνος.

Ένας απλός πόνος, που θα μπορούσε να νοιώσει ο καθένας.

Ποτέ δεν φανταζόσουν ότι αυτό το βράδυ, έτσι απλά, θα άνοιγε μια πόρτα σε μια διαφορετική ζωή.

Εισαγωγή στο Νοσοκομείο, εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις και…. Διάγνωση: «μόρφωμα στην κεφαλή του παγκρέατος», «εξαιρέσιμο», «χωρίς άλλες αλλοιώσεις».

«Καλά τα νέα» οι γιατροί. «Τυχερός, μέσα στην ατυχία σου» οι συγγενείς κι οι φίλοι.

Αισιοδοξία. Μια επέμβαση είναι απλά.

Μετά αναμονή. Αύριο, την άλλη εβδομάδα…..

Ταχεία βιοψία. Καρκίνος!

Απελπισία!

Γιατί; Γιατί σε μένα; Ερωτήματα, βέβαια, εγωιστικά και που κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει, αλλά τα σκέφτεσαι. Θέλεις δεν θέλεις.

Κι όταν, μέχρι τώρα, δεν είχες κανένα πρόβλημα υγείας. Κανένα! Κι όταν αισθανόσουν δυνατός και.. ακατάβλητος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς… με πολλαπλές δραστηριότητες… με θέληση για ακόμη περισσότερα…

Και τώρα… αδύναμος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου…

Γύρω σου όλοι σου δίνουν κουράγιο. Βλέπεις, όμως, μέσα στα μάτια τους την αγωνία, την ανησυχία, το άγχος, την πίεση. Κι ας χαμογελούν… Κάνεις ότι τους πιστεύεις. Όχι για σένα, αλλά γι΄ αυτούς.

Δεκάδες οι επισκέπτες. Όλες τις ώρες της ημέρας. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι… Κοντινοί, μακρινοί, γνωστοί… Σου δίνουν κουράγιο. Νοιώθεις ότι είναι πολλοί αυτοί που σε αγαπάνε κι ας μην το είχαν εκδηλώσει χρόνια τώρα.

Περνούν οι μέρες κι επέμβαση δεν γίνεται.

Αρχίζεις να καταβάλλεσαι. Και φυσικά να ανησυχείς όλο και περισσότερο. Τις νύχτες, μόνος σου, κλαις. Δεν θέλεις αλλά δεν μπορείς.

Βγαίνεις έξω από το νοσοκομείο, βιώνεις την ζωή, όπως ήταν πριν και επιστρέφεις. Σου κάνει και καλό και κακό. Καλό γιατί επανέρχεσαι στην ζωή σου, έστω και για λίγο, αλλά και κακό γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσεις την ίδια ζωή.

Αλλαγή νοσοκομείου και γιατρού. Προγραμματισμός επέμβασης.

Νέα αγωνία, καινούργιες αμφιβολίες…

Παραμονή βράδυ… Φεύγουν οι συγγενείς.. Μια τελευταία τζούρα τσιγάρο…

Μόνος… Ψυχραιμία, λες στον εαυτό σου… Δεν είσαι ο μόνος, πόσοι πριν από σένα… Ναι… αλλά… είσαι εσύ τώρα. Η δικιά σου η ζωή κρέμεται από τα χέρια ενός άλλου ανθρώπου, του γιατρού. Εντάξει, δεν πανικοβάλλεσαι, αλλά να ανησυχείς…

Μ΄ αυτές τις σκέψεις να σε γυροφέρνουν ξημερώνει.

Ξύρισμα, ρόμπα, φορείο, αίθουσα νάρκωσης, χαλάρωμα, χαλάρωμα και μετά… τίποτα… το απόλυτο τίποτα.

Συζητήσεις, είσαι πάνω σε ένα φορείο που τρέχει – νομίζεις - στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ασανσέρ, άνοιγμα πόρτας και.. πρόσωπα. Πολλά πρόσωπα να σου χαμογελούν, «όλα καλά» να σου λένε, να σε αγγίζουν… Άλλα τα γνωρίζεις, άλλα όχι..

Δεν πονάς, αλλά νοιώθεις κάπως… Ένα κενό μέσα σου, ακαθόριστο.

Και μετά τα «νέα». Πάει το πάγκρεας, πάει κι σπλήνα. Αλλά, κατά τα άλλα «όλα καλά».

Δύσκολες μέρες οι επόμενες, αλλά κυρίως οι νύχτες.

Και μετά κι άλλα «νέα». Διαβητικός πλέον. Που σημαίνει αλλαγή του τρόπου ζωής που ήξερες μέχρι τώρα.

Ριζική ανατροπή. Πρέπει να ζήσεις σαν ένας άλλος άνθρωπος που δεν τον γνώριζες μέχρι σήμερα. Σου λένε δεν είναι δύσκολο και μπορεί να μην είναι. Αλλά πρέπει να πάψεις να είσαι αυτός που ήσουν.

Έξοδος από το νοσοκομείο. Πάλι στα γνώριμα στέκια. Καλύτερα αλλά και πιο δύσκολα.

Περίοδος προσαρμογής, εν αναμονή βιοψιών και επόμενων ιατρικών πράξεων, εφ΄  όσον χρειαστούν.

Πόνοι, αλλά και διαλείμματα  ξεκούρασης. Συνεχής βελτίωση.

Ψυχολογία καλύτερη. Σιγά – σιγά αποδέχεσαι αυτό που σου συμβαίνει και δίνεις μια υπόσχεση στον εαυτό σου: «Θα ζήσω».

Γιώργος Π. Κόλλιας

Υ.Γ.1 Πολλοί συνηθίζουν να μην μιλάνε για την «κακιά» αρρώστια και να κρύβουν την πάθησή τους, όχι εγώ. Δεν είναι ντροπή, δεν φταίει κανείς, απλά συμβαίνει και δεν μπορείς να το «ξορκίσεις» κρύβοντάς το.

Υ.Γ.2 Ευχαριστώ τους εκατοντάδες ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου με κάθε τρόπο. Είτε με αυτοπρόσωπη παρουσία, είτε με τηλέφωνα και sms, είτε από το διαδίκτυο μου έδωσαν δύναμη και με στήριξαν σημαντικά. Να είναι όλοι τους καλά.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ...ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΤΟΧΟ!

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Θυμάμαι από τα νιάτα μου, τότε που υπήρχε το μεγάλο πάθος για κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, τότε που είχαμε τις "μεγάλες αντιπαραθέσεις" αν "το όχι το είπε ο Λαός" ή "ο Μεταξάς" και μετά τότε που αποκτήσαμε ιδεολογία και σκοπεύαμε ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο "εδώ και τώρα" και πιο μετά, τότε που φτιάξαμε, στελεχώσαμε, οργανώσαμε "φορείς" παντός είδους, ένα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα: ΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ!.

Συσκέψεις επί συσκέψεων, συζητήσεις επί συζητήσεων, σχεδιασμοί επί σχεδιασμών, πως θα "ελέγξουμε" τον Χ Φορέα, ποιοι είναι οι "συσχετισμοί", πόσοι είναι "δικοί μας" και πόσοι "οι άλλοι".

Και να "τεχνικές" και δόστου "επιρροές" και "σενάρια".

Και μετά μετράγαμε. "Βγάλαμε 5 δικούς μας", "Οριακά πήραν την πλειοψηφία, αλλά κι εμείς είμαστε δυνατοί".

Και πέρναγαν τα χρόνια, με "νίκες" και "ήττες", αλλά πάντα στον νου μας είχαμε: ΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ.

Και μετά οι περισσότεροι καταλάβαμε.

Καταλάβαμε ότι, τις πιο πολλές φορές, ΕΛΕΓΧΑΜΕ, ένα "νεκρό σώμα". Γιατί οι πολλοί αηδίαζαν με τις κόντρες μας και έφευγαν αφήνοντάς μας να "βγάλουμε τα μάτια μας" μόνοι μας.

Καταλάβαμε ότι όταν έμπαινε η  δική μας σκοπιμότητα, χανόταν η δική μας αυθεντικότητα και η αγωνιστικότητα των πολλών.

Καταλάβαμε ότι η κοινωνία δεν νοιάζεται για τα δικά μας "σενάρια". Η κοινωνία φτιάχνει θέλει καθαρούς αγώνες και προσήλωση στον στόχο. Αδιαφορεί πλήρως αν ΕΛΕΓΧΕΙ ο Χ ή ο Ψ. Κι όχι μόνο, πολλές φορές τιμωρεί τον ΕΛΕΓΚΤΗ.

Η κοινωνία, είναι βέβαιο ότι - αργά ή γρήγορα - θα επιβραβεύσει τον αγωνιστή. Αλλά τον πραγματικό, διαχρονικό αγωνιστή κι όχι τον "δήθεν".

Το χειροκρότημα το δίνει εύκολα, αλλά είναι προσωρινό. Με την ίδια ευκολία, όταν καταλάβει ότι χρησιμοποιείται, "θάβει" αυτούς που ΕΛΕΓΧΟΥΝ.

Τα κοινωνικά κινήματα, είτε τοπικά, είτε πανελλαδικά, δεν μπορούν να μπουν στα κομματικά ή παραταξιακά καλούπια κάποιων. ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ. Παθαίνουν ασφυξία και ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.

Όσοι λοιπόν επιχειρούν τον ΕΛΕΓΧΟ, ας κάνουν μια δεύτερη σκέψη. Δεν είναι αργά.

Ας κινητοποιήσουν, αν μπορούν, ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις κι ας αφήσουν τον Λαό να εκφραστεί. Να πει ο ίδιος τι θέλει. Να αποφασίσει ο ίδιος το πως. Αυτή είναι η επιτυχία ενός κοινωνικού Κινήματος.

Διαφορετικά θα εγκλωβιστούν και οι ίδιοι σε έναν φαύλο κύκλο, το οποίον θα ΕΛΕΓΧΟΥΝ βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα θα ΕΛΕΓΧΟΥΝ μόνο τον εαυτό τους.

Αυτά προς το παρόν.

Υ.Γ. 1 Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις σημερινές ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ.

Υ.Γ. 2 Ο νοών νοείτω.

"ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ". ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ;

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Αφορμή γι΄ αυτό το κείμενο ήσαν ορισμένες απαντήσεις,  σε σχόλιά μου για το Πολυτεχνείο στο facebook, που με προβλημάτισαν. Κι ακόμη τα πάρα πολλά – και αντιφατικά- που γράφονται τις τελευταίες μέρες για το Πολυτεχνείο, τους νεκρούς, τους πρωταγωνιστές, που εμφανίζονται σαν μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία του Πολυτεχνείου.

Σαν βάση στην σκέψη μου αποτελεί το αναμφισβήτητο –πιστεύω- δεδομένο ότι ένα ιστορικό γεγονός κρίνεται με βάση τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες της εποχής που διαδραματίζεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιγραφή του ή  «μεταφορά» του στο μέλλον. Μη ξεχνάμε την ρήση του Κάρλ Μάρξ «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».

Άρα το σύνθημα «νέο Πολυτεχνείο σήμερα» είναι σαν να καλούμε σε «νέο Γοργοπόταμο», ή «νέα Μάχη του Μαραθώνα».

Διάβασα λοιπόν μια απάντηση που μου έγραφε «τι σημαίνει το Πολυτεχνείο ζει;». Απάντησα απλά με ένα νέο ερώτημα: «τι σημαίνει Ζήτω η 28^η Οκτωβρίου;».

Για μένα λοιπόν η φράση «το Πολυτεχνείο ζει» σημαίνει διατήρηση της ιστορικής μνήμης του Ελληνικού λαού. «Το Πολυτεχνείο», όπως και «η Μάχη του Μαραθώνα», «ο Γοργοπόταμος», «τα Δερβενάκια» και τόσα άλλα ιστορικά γεγονότα, «ζουν» και πρέπει να ζουν στην μνήμη μας σαν ιστορικές «αποδείξεις» ενός διαρκούς αγώνα του λαού μας για Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα, ούτε αντιγράφονται, ούτε μεταφέρονται, ούτε «επεξηγούνται».

Ένα άλλο σχόλιο αναφερόταν στην «γενιά του Πολυτεχνείου», η οποία «κατέστρεψε την Ελλάδα». Σαν να ήθελε να πει ο σχολιαστής «άρα γιατί τιμάμε την επέτειο του Πολυτεχνείου τους».

Θεωρώ ότι τα μεμονωμένα πρόσωπα που συνέβαλαν είτε ως «ηγέτες», είτε ως μετέχοντες, αν κριθούν ως άτομα, ενδεχόμενα να είναι ανίκανα, άχρηστα, ίσως κι επικίνδυνα. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για άτομα, αλλά για συλλογική δράση. Μου είναι αδιάφοροι, κρίνοντας το ιστορικό γεγονός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο Λαλιώτης, η Δαμανάκη, ο Παπαχρήστος κι όποιοι άλλοι και μένω στην δράση χιλιάδων φοιτητών και χιλιάδων πολιτών ενάντια στην στρατιωτική δικτατορία. Αυτοί οι ανώνυμοι αγωνιστές είναι «το Πολυτεχνείο», αυτούς τιμάμε, αυτούς σεβόμαστε.

Και πάλι τι σημαίνει η «γενιά του Πολυτεχνείου»; Είναι ηλικιακό το θέμα; Προφανώς όχι. Γιατί με αναγωγή θα μπορούσαμε να πούμε ότι η «η γενιά της Αντίστασης αιματοκύλησε την Ελλάδα», κάτι που δεν ισχύει βέβαια.

Και «γενιά του Πολυτεχνείου» σημαίνει πρόσωπα συγκεκριμένα; Κι εδώ η απάντηση είναι προφανώς όχι.

Τέλος δεν έχει νόημα η «αναζήτηση νεκρών», η οποία έχει αναχθεί σε τεράστιο ζήτημα τούτες τις μέρες. Φυσικά υπήρξαν νεκροί. Αλλά έχει καμία σημασία αν ήσαν εντός ή εκτός του Πολυτεχνείου; Και πάλι νεκροί που τους σκότωσε το χουντικό καθεστώς δεν είναι; Έχει σημασία αν ήσαν 12, 25, 50 ή 100; Δηλαδή αν ήταν μόνο ένας θα ήταν κάτι ασήμαντο; Αυτός ο «ένας» δεν θα ήταν ένας άνθρωπος που έλειψε και θα λείπει από κάποια οικογένεια;

Κάποιοι μιλούν για τον «μύθο του Πολυτεχνείου», υπονοώντας προφανώς ότι πρόκειται για παραμύθι.

Εγώ μιλώ για τον «μύθο του Πολυτεχνείου» σαν ένα από τα ορόσημα την μακροχρόνιας Ελληνικής ιστορίας.

''ΕΙΧΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ, ΠΑΛΙ ΧΑΪΒΑΝΙ ΜΕ ΕΙΠΕΣ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Να δεις που όλη την καταστροφή και τον όλεθρο εδώ μέσα την προκάλεσα εγώ, ο θείος μου ο Αριστείδης κι ο Λάκης ο Γαβαλάς! 

Εγώ, γιατί δεν πλήρωσα μια κλήση της Τροχαίας που έφαγα, ο θείος μου ο Αριστείδης, γιατί δεν έκοψε μια απόδειξη στο χασάπικο κι ο Λάκης ο Γαβαλάς, γιατί η τελευταία του γούνα, δεν ήτανε συνθετικιά, αλλά μια ωραιότατη βιζόν που σπαρταρούσε στα κάρβουνα! 

Κι εκεί που είχαν αποφασίσει να μας χώσουν εμάς τους τρεις μέσα και να ξεβρωμίσει η κοινωνία, να' σου κι εμφανίζεται ο Άκης...οικειοθελώς και λύσσαξε να τονε μπαγλαρώσουνε κι εκείνονε με το στανιό. ''Ρε αμάν, ρε ξαμάν, ρε Άκη που πας ρε αγόρι μου; Μην είσαι κορόιδο, τα πιάσαμε τα λαμόγια κι είναι μέσα τώρα!''. Τίποτα ο Άκης. ''Όχι, θέλω να μπω κι εγώ! Άσχημα περνάνε εκεί μέσα οι άλλοι; Θα χάσω εγώ τέτοιο γλεντοκόπι, που μέχρι κι η Αλίκη ''η σωφερίνα'' θα εμφανιστεί, με τον Ζαμπέτα gest star, να τραγουδήσουμε παρέα το ''όποιος πιάνει το τιμόοοονιιιι''; 

Και μπαίνει μέσα λοιπόν κι ο Άκης και δικαιώνεται, μέχρι να πεις κύμινο! Κι επειδή γούσταρε τρελά, καλεί και το Βικάκι το ζουμπουρλούδικο, την κόρη και τον ξάδερφο και για να μη στα πολυλογώ, πλάκωσε όλο του το σόι κι έπιασε στασίδι, πρώτο τραπέζι πίστα στον Κορυδαλλό...

 Από την άλλη μεριά, ο Γαβαλάς τραβούσε τα μαλλιά του και με το δίκιο του! Γιατί ξέρεις τι σημαίνει τέσσερις μήνες τώρα χωρίς ούτε ένα εξώφυλλο κι ούτε ένα σολάριουμ;;; Κι εγώ σου λέω άντε και να κάνει πέτρα την καρδιά και να τα καταπιεί αμάσητα τα ''περασμένα του τα μεγαλεία''. Μα να ανοίγει τις ειδήσεις -μέσα στη φυλάκα καλέ!- του έγκριτου του star channel που έτσι ξαφνικά ανάμεσα σε ξώβυζα και ''διάσημους'' σου πετάει και μια είδηση περί αναδιάρθρωσης- και να σου βγαίνει μες την τρελή χαρά ο Κωστέτσος και να μυξοκλαίγεται, γιατί καταστρέφεται λέει η καριέρα του, επειδή τον μπερδεύουν με τον Λάκη τον Γαβαλά τον μπουζουριασμένο;;; 

Ε, όχι! Πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος!... Κάθομαι λοιπόν κι εγώ ήσυχα-ήσυχα στη γωνίτσα μου στο κελί 33 και περιμένω εναγωνίως την επόμενη άφιξη! Λέω, δεν μπορεί, όλο και κανάς διάσημος θα σκάσει μύτη ακόμα, να γίνουμε ''κοσμική στήλη'' εδώ πέρα μέσα! Και περνάνε οι μέρες και περνάνε οι μήνες και τίποτα. Τρεις κι ο κούκος οι κακουργηματίες! Και δώστου να ανοίγω την τηλεόραση και να παρακολουθώ τις εξελίξεις και δώστου όλο και να πέφτω από τα σύννεφα με τα τεκταινόμενα.Γιατί, ενώ τώρα τελευταία είχα αρχίσει και είχα μια κρυφή χαρά για μια-λίστα-της-Λαγκάρντ ήτανε; Για-μια-λίστα-του-Παπακωνσταντίνου ήτανε; Για-μια-λίστα-του-Βενιζέλου ήτανε; Θα σε γελάσω και δεν το θέλω, γιατί αυτό ''ΛΙΣΤΑ''δεν θα το έλεγα. Εδώ παπάς εκεί παπάς που είναι ο παπάς θα το έλεγα... Άσε που δεν ξέρουνε ούτε ορθογραφία οι αστοιχείωτοι κι ύστερα περιμένουμε εμείς να βρούνε τον...δολοφόνο...

 Μα έχω άδικο; Πες το μου σε παρακαλώ. Από πότε τη ''λήστα'' την γράφουνε με ''γιώτα'';;; Από τον ''λήσταρχο'' δεν προέρχεται η ρίζα της λέξης;... Από την άλλη βέβαια, εγώ προφανώς και λειτουργώ με τρικυμία εν κρανίω, διότι εδώ σου λέει το ρεπορτάζ, ότι δ ε ν έχει βρεθεί καν Η ΛΗΣΤΑ κι εγώ περιμένω...νέο αίμα στης φυλακής τα σίδερα; 

Και πάνω που έχω αρχίσει να απελπίζομαι, μαθαίνω ότι συνελήφθη και θα οδηγηθεί στις φυλακές, με δεκαετή ποινή φυλάκισης -για χρέη προς το Δημόσιο ύψους 4 εκατομμυρίων ευρώ(!)- ο επιχειρηματίας Γιώργος Πετζετάκις. Και λέω, επιτέλους ξεκολλήσαμε από τον ιλιγγιώδη αριθμό...2! (βλέπε Άκης-Λάκης) συλληφθέντων για φοροδιαφυγή, αλλά απλά βιάστηκα να πανηγυρίσω το αφελές το άτομο. Διότι, έτσι και κάνει ο (τζάμπα κι άδικα!) κατηγορούμενος, μια αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής του, η οποία -Ω! ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ!-έγινε ΑΜΕΣΩΣ δεκτή (μα, για 4 ψωροεκατομμύρια ευρώ βρε πουλάκι μου να πας μέσα; κατάφωρη αδικία...) και συνεπώς παραμένει ελεύθερος, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό. Σε τρίτο, σε τέταρτο, σε πέμπτο, κλπ κλπ. 

Στην αίτηση αναστολής του, ο επιχειρηματίας επικαλέστηκε ότι αν φυλακιζόταν, θα επερχόταν η οριστική οικονομική κατάρρευση της εταιρείας του, αλλά και της οικογένειας του... (Σε αντίθεση με ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άλλες εταιρείες και οικογένειες που διάγουν...ΒΙΟΝ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΝ!) 

Αλλά το...καλυτερότερο ο ''κατακαημένος'' Κος Πετζετάκις, το άφησε για το τέλος: Ότι βρίσκεται κοντά στην σύναψη συμφωνίας με...επενδυτή (''αγνώστου προέλευσης ιπτάμενο αντικείμενο''), η οποία θα διασφαλίσει τις 300 θέσεις εργασίας των υπαλλήλων του (νάτος κι ο ωμός εκβιασμός, προς τους δόλιους τους υπαλλήλους του, βεβαίως-βεβαίως) και θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη του προς το Δημόσιο (του...Αγίου Π... ανήμερα κι αυτός, όπως ολόκληρη-εξαφανισθείσασα-λήστα-Λαγκάρντ)... 

Τελικά, τα εκατομμύρια -χρέη- γίνανε... ''Πετζετάκια'' κι εμένα, ''είχες δεν είχες, πάλι χαϊβάνι με είπες'', ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΚΙ ''ΑΔΕΚΑΣΤΗ'' ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ...

''ΣΑΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ...ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ...'' ''ΑΛΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ Η ΓΗ...'' ~~ ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ~~

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

~~ ~ ''ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΚΛΑΙΜΕ...'': Νοτισμένα μαξιλάρια και βουβά ξεσπάσματα για να αφουγκράζομαι τον εχθρό απέξω...Γέμισε η ζωή μου τοκογλύφους κι ενεχυροδανειστήρια. Χρέη κι ελεημοσύνες. Παρακρατήσεις και δόσεις. Αναδιαρθρώσεις και πρωτογενή πλεονάσματα. Λέξεις, που τις αναζήτησα στο λεξικό για να τις κατανοήσω. 

Με οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μια δίνη. Σαν το πηγάδι που είχαμε στο πατρικό και τώρα το χτίσαμε από πάνω. Κι από κάτω παραμονεύει μια άβυσσος, που ψάχνει την ευκαιρία για να με καταπιεί στην αφιλόξενη αγκαλιά της. 

Κι αναζητώ απεγνωσμένα:Διαδικτυακές παρηγοριές. Τσαμπουκάδες blogers για να τους τα χώσω ''ανώνυμα''. Χαμόγελα άηχα που ποτέ δεν ακούγονται. Λιπαρές τροφές στα μικροκύματα. Θολές αλήθειες στις ψηφιακές οθόνες. Γλυκόλογα σε ασύρματες συνομιλίες. Γνήσιες ειδήσεις στα ερτζιανά. Φτηνά βιβλία στις προσφορές. Ρούχα από δεύτερο χέρι. Φιλίες με το ίδιο περίσσευμα στο πορτοφόλι. Χώμα να θάψω τις οικονομίες μου. Ήσυχη γειτονιά για να φωλιάσω. Λόγια να καθησυχάσω τους φόβους του παιδιού μου. Γενόσημα να απαλύνω τους πόνους του πατέρα μου. Δουλειά σε ξένη πατρίδα. Φυλακτά να μου ξορκίσουν το κακό. Ποιητές να έχουν γράψει για μένα αυτό που δεν μπόρεσα να εκφράσω. Ψευδοπροφήτες  να μου υπόσχονται νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες. Σύννεφα να μου σκεπάσουν την πραγματικότητα. Καταιγίδες να ξεπλύνουν την τρέλα μου. Βροντές να ενωθούν με τα ουρλιαχτά μου. Έρωτες καθημερινής τρέλας.Φτηνά καυσόξυλα. Τα παλιά μου παπούτσια με τις φθαρμένες σόλες. Την ηλεκτρική σόμπα στο πατάρι. Τις οικονομικές συσκευασίες στα μακαρόνια. Ανόθευτη αμόλυβδη. Πανουργίες να ξεφύγω της εφορίας. Ίντερνετ από γειτονικό σήμα. Δωρεάν κουπόνια για το θέατρο. Πίστωση χρόνου για να γλιτώσω τα νοσοκομεία. Αλκυονίδες ημέρες για να μην κάψω το πετρέλαιο. Ελαφρά ηρεμιστικά για τον ύπνο. Το ξεχασμένο πεντάευρω στο καλοκαιρινό μου τζην. Τα νυχτερινά μου όνειρα να με απομακρύνουν από την πραγματικότητα...  

~~~ ''...ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...'': Ξημέρωμα Φθινοπώρου. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Ανοίγω το παράθυρο να δω τον ήλιο. Υπάρχουν πουλιά πουφτερουγίζουν πάνω από το βλέμμα μου. Ο σκύλος μου που κοιμάται έξω από την πόρτα μου. Ραδιόφωνα που οι νότες τους με επιστρέφουν στο παρελθόν.  Ευλογημένος όποιος γέννησε την μουσική. Ανακυκλωμένες αναμνήσεις που με μαχαιρώνει γλυκά η ανεπίστρεπτη χαρά. Ένας φίλος που συναντάω κάθε πρωί στο φανάρι. Ευτυχώς που έχω βενζίνη για σήμερα. Το κτήριο της εργασίας μου που ακόμα με υποδέχεται. Ο ζεστός καφές φίλτρου που αρωματίζει το γραφείο μου. Κάτι ψηλά στο πορτοφόλι μου που μου χάρισαν ένα κρουασάν σοκολάτα. Ένας συνάδελφος που με κερνάει μια χαμογελαστή καλημέρα. Το παιδί μου στο τηλέφωνο που ξέρω ότι είναι καλά. Βγήκε μια καινούργια ταινία στο σινεμά. Η μάνα μου θα μαγειρέψει σήμερα για μένα το αγαπημένο μου φαγητό. Έχω ένα πεύκο έξω από την πόρτα μου. Φωτογραφίζω το ηλιοβασίλεμα. Αρχίζει το σήριαλ που με κάνει και γελάω. Βασιλικός στη γλάστρα στο μπαλκόνι μου. Ένα ποτήρι λευκό κρασί με πάγο. Κουβέρτα για τα φθινοπωρινά απόβραδα. Διαβάζω ποίηση στο κρεβάτι. Ονειρεύομαι το επόμενο ταξίδι μου. Ευτυχώς μοίρα μου! Δεν έχω δανειστεί τίποτα από κανέναν...  

~~~''ΓΙ' ΑΥΤΟ ΣΑΣ ΛΕΩ, ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΛΙΓΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ...''~~~ Τάσος Λειβαδίτης.

Υ.Γ: 1ο βίντεο: στίχοι Τάσου Λειβαδίτη-μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα

        2ο βίντεο: Ορχηστρικό του Lino Cannavacciuolo ''ALTALENA''

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

''ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΚΙΖΩ ΜΑΡΙΝΕΣ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Εσύ τώρα τι καταλαβαίνεις;  

Άμα βλέπεις διαφήμιση ηλικιωμένου ζεύγους να...υμνεί τον χρεοκοπημένο ΕΟΠΥΥ, με κάτι χαμόγελα μέχρι τα αυτιά, επειδή γουστάρουν τρελά που πληρώνουν ό,τι τους άφησε το κράτος...πρόνοιας, για να κλείσουν ένα ραντεβού με τον γιατρό ''τους''; Κι ο καημένος ο κυριούλης -της διαφήμισης- καθόλου δεν φαίνεται ότι έχει απολέσει προ πολλού την...κυριαρχία της οικογένειας... Καθότι η κυριούλα, σε στυλ ''πάρε κι εσύ μια κότα'', επιβραβεύει ειρωνικά τον κυριούλη, με ένα εντελώς...καπελωτικό ύφος λέγοντας: ''α, μπράβο''! 

Α, μπράβο δηλαδή που απομνημονεύεις ακόμα τα νούμερα; Α, μπράβο που ξέρεις πότε σου επιτρέπω να ανοίξεις το στόμα σου; Α, μπράβο που τηλεφώνησες στον ΕΟΠΥΥ, πλήρωσες 5-6 ευρώ για να ρημαδοκλείσεις ένα ραντεβού κανά δυό μήνες αργότερα κι είσαι και τρισευτυχισμένος από πάνω; Α, μπράβο που όταν φτάσει -με το καλό- η ώρα του ραντεβού μπορεί να βρεθείς προ εκπλήξεως επειδή ο γιατρός αρρώστησε αιφνιδίως ή δεν έχει πιεσόμετρο λόγω φαλιρίσματος ή απεργεί γιατί βαρέθηκε να παίρνει τρεις κι εξήντα κοτζάμ επιστήμονας; 

Με τούτα και με κείνα πάντως, η χαρά της συνταξιούχας ξεχειλίζει από την οθόνη. Κι ήθελα να' ξερα -στ' αλήθεια τώρα- όταν όντως χρειαστεί να κλείσουν κανά ραντεβού, πόση χαρά θα πάρουν όταν τους έρθει ο λογαριασμός. Εκτός κι αν είναι υπεράνω ή έχουν καμιά ιδιωτική ασφάλιση, οπότε σκασίλα τους μεγάλη και δέκα παπαγάλοι για τα χρυσοπληρωμένα ραντεβού του ΕΟΠΥΥ. 

Κι είναι σαν κάτι ''σταρς'' που ενώ διαφημίζουν μια κρέμα ημέρας, δεν την έχουν δει ούτε στον ύπνο τους, οπότε μπορούν να λένε ότι τους κατέβει, απλά και μόνο επειδή πληρώνονται. Αλλά τότε γιατί συμμετείχαν στην διαφήμιση βρε αδερφέ; Από την καλή τους την καρδιά; Ή μήπως ''παίζει'' κανά αλτσχάιμερ και δεν ξέρουν καν, περί τίνος πρόκειται. Αυτό το βλέπω σαν το πιο πιθανό. 

Πάμε πάλι: Βάλε τώρα στην θέση του κυριούλη τον Αντωνάκη τον Σαμαρά και στην θέση της κυριούλας την Άνγκελα την Μέρκελ! Κι ο καημένος ο κυριούλης ο Αντωνάκης καθόλου δεν φαίνεται ότι έχει απολέσει προ πολλού την...κυριαρχία της εξουσίας (αν την είχε και ποτέ να λέμε...). Καθότι η κυριούλα η Άνγκελα, σε στυλ ''πάρε κι εσύ μια κότα''-και...εαν, επιβραβεύει ειρωνικά τον καημένο τον Αντωνάκη, με ένα εντελώς...καπελωτικό ύφος λέγοντας: ''α, μπράβο''! 

Α, μπράβο δηλαδή που όπου να' ναι θα μου γλείψεις και τις πατούσες; Α, μπράβο που μου απέδειξες περίτρανα (όπως και οι προκάτοχοι σου) ότι ξέρεις πότε σου επιτρέπω να ανοίξεις το στόμα σου; Α, μπράβο που θα την κάνεις γαργάρα και θα πεις κι ένα τραγούδι τώρα που σου έρχομαι κι από κοντά; Διότι τη βλέπω εγώ τη δουλειά Αντωνάκη (μου). 

ΑΥΤΗ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΝΑ ΞΥΡΙΣΕΙΣ! Και να' ξερες πόσα παλληκαράκια της φακής προηγήθηκαν πριν από σένα, που έκαναν τις μετάνοιες και δεν έβγαλαν κιχ! Και σαν να σε έχω από τώρα μπροστά μου ρε φίλε! Που -και καλά- θα μας πουλήσεις, με αυτό το ύφος ''αλά Φούντα'', καμμιά παπαριά του στυλ: ''ΕΓΩ δεν θα αφήσω την χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι''! Σκουπίσου κι απόφαγες!!!  Ώχου!, και με πονάει το στομάχι μου από τα γέλια! Καλέ! Που ήσουνα εσύ όταν...τρυγούσαμε τα τελευταία;;; 

Αντωνάκη θυμίσου με! Η επανάσταση σου θα εξαντληθεί τα μάλα ως που να πεις κύμινο: 1.90 είπαμε πως είσαι; Καλά! Κάτσε να προσγειωθεί η Άνγκελα στο Ελληνικό με το κακό(!) και μετά τα λέμε! 1.55 με τα χέρια στην ανάταση θα γίνεις καημένο ανθρωπάκι κι εκεί που θα λες με αφέλεια: ''ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΚΙΖΩ ΑΝΓΚΕΛΕΣ! ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΓΚΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΙΣΩ!'' Θα σκάσει μύτη η Άνγκελα που λες κι η συνέχεια γνωστή επί της οθόνης: ''ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΓΚΕΛΑ...ΝΑ ΜΕ ΣΚΙΣΕΙ''!...

Ο.Κ. ΦΑΤΕ, ΠΙΕΙΤΕ, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Βγήκε, λοιπόν και η "λίστα με τα ονόματα".

Κι είπαν "δεν είναι σίγουρο, αλλά ψάχνουμε".

Κι οι άλλοι είπαν "αφού δεν είναι σίγουρο γιατί βγάζετε ονόματα";

Και απάντησαν ότι "ο λαός πρέπει να ξέρει".

Κι οι άλλοι ξαναείπαν " να ξέρει, αλλά όταν κλείσουν οι υποθέσεις"

Και τους απάντησαν ότι "οι υποθέσεις μπορεί να μην κλείσουν ποτέ".

Κι οι άλλοι ματαξαναείπαν..........

Κι εμείς παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό μια "συζήτηση" στην οποία αναφέρονται ονόματα ατάκτως εριγμένα, εκατομμύρια ευρώ να αιωρούνται, ευχές για "κάθαρση" να ψελλίζονται, κραυγές για "δικαιοσύνη" να ακούγονται.......

Και εμείς να παρακολουθούμε και να απορούμε.

Τόσο σάπιο, λοιπόν, ήταν το πολιτικό μας σύστημα;

Τόση διαφθορά σε τόσο λίγους ανθρώπους;

Δεν έχει καμία σημασία τι θα αποδειχθεί, λέω εγώ.

Και μόνο που γίνεται μια κουβέντα στην οποία εμφανίζονται πολιτικοί και εκατομμύρια ευρώ φτάνει.

Και μόνο...

Η λαϊκή ρήση λέει "δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά". 

Και πλέον δεν βλέπουμε μόνο τον καπνό, αλλά την ίδια την φωτιά. Που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει.

Νομίζουν ότι, έκθαμβοι, παρακολουθούμε τους λεονταρισμούς τους.

Κι εμείς, απλά μαζεύουμε ευρώ - ευρώ το ποσό του φόρου, του χρέους στην τράπεζα, του ρεύματος, του χαρατσιού, του.....

Και περιμένουμε τα νέα μέτρα. Για να αρχίσουμε, πάλι, να μαζεύουμε ευρώ - ευρώ το ποσό των νέων φόρων, των νέων χαρατσιών, των.......

Ο.Κ. ρε λεβέντες.

Φάτε, πιείτε, αλλά, τουλάχιστον, μην μας δουλεύετε!

---------------------------------------------------------

Κι αν ποτέ υπάρξει "κάθαρση" (λέμε τώρα) δεν χρειάζονται κρεμάλες, ή φυλακές. Η μεγαλύτερη τιμωρία, για όλους αυτούς, μια είναι.

Δήμευση ΟΛΗΣ της περιουσίας τους και η απονομή μιας σύνταξης των 1.000 ευρώ.

Έτσι για να προσπαθήσουν να ζήσουν κι αυτοί όπως ζουν οι υποτακτικοί τους. Να προσπαθούν κάθε μήνα με το χιλιάρικο να πληρώσουν ενοίκιο, ρεύμα, θέρμανση, διατροφή, σχολεία, φροντιστήρια.

Κι ας τους δώσουν και 1.500 ευρώ κι ακόμη 2.000 ευρώ τον μήνα. Κι ας τους αφήσουν να ζουν ανάμεσά μας, όπως κι εμείς.

Εδώ κι αν θα έχουμε μαζικές αυτοκτονίες.

''ΚΑΡΑΒΙΑ ΒΓΗΚΑΝ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πάνε περίπου είκοσι μέρες από τότε που άνοιξαν τα σχολεία κι εγώ δε λέω να το χωνέψω. Με 35 βαθμούς θερμοκρασία άντε να συγκεντρωθώ. Όλο τη θάλασσα σκέφτομαι που με πήγε ο μπαμπάς το καλοκαίρι μερικές φορές για μπάνιο. Αλλά η μαμά λέει πως δεν είναι σωστό, φέτος που πήραμε βιβλία να μην διαβάζω κι ας μην το λένε τα κανάλια πόσο καλοί κύριοι είναι αυτοί που φέτος μας έδωσαν βιβλία κανονικά αλλά δεν το διαφημίζουνε... 

Ευτυχώς που στην τάξη έχει λίγη δροσιά γιατί κάνει ρεύμα από ένα σπασμένο τζάμι. Αλλά η δασκάλα λέει πως τώρα είναι καλά, αλλά τον χειμώνα θα μπάζει πολύ από εκεί και θα ξεπαγιάσουμε. Γιατί για καλοριφέρ ούτε λόγος. Δεν υπάρχει πετρέλαιο. Πάλι με μια σόμπα θα περάσουμε και μαζί με τα βιβλία θα κουβαλάω κάθε μέρα κι ένα ξύλο όπως και όλα τ' άλλα παιδιά. 

Εγώ σόμπα πρώτη φορά είδα στη ζωή μου τον περσινό χειμώνα, τότε που ο μπαμπάς αγόρασε μια και πήγαμε μαζί κι αγοράσαμε και ξύλα. Αλλά ο μπαμπάς είπε πως τώρα με την χρεωκοπία, που λεφτά για πετρέλαιο, μόνο σόμπα θα ανάβουμε πια. Κι εγώ αναρωτήθηκα ποια είναι αυτή ''η χρεωκοπία'' που μας άφησε χωρίς φράγκο για πετρέλαιο και ποιος της έδωσε αυτό το δικαίωμα στην τελική. 

Πάντως τα πράγματα στο σπίτι δεν πάνε καθόλου καλά. Κι η μαμά όλο μες τα νεύρα είναι. Κι ας με ρώτησε την Κυριακή τι φαγητό θέλω να μου μαγειρέψει. Τι ήταν να της πω για το αγαπημένο μου παστίτσιο, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! ''Χιούμορ κάνεις του λόγου σου;'' μου είπε φωνάζοντας κι εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι από πότε τα μακαρόνια με τον κιμά και τη μπεσαμέλ είναι αστεία υπόθεση! Κι αναγκάστηκα να φάω μουσακά εκείνη την ημέρα για να μην πάει χαμένος ο κιμάς κι έβγαζα κρυφά τις μελιτζάνες γιατί πολύ τις συχαίνομαι.

 Αλλά η μαμά είπε πως αυτήν την λέξη -παστίτσιο- δεν θέλει να την ξανακούσει ποτέ γιατί είναι βλασφημία κι ο μπαμπάς που όλο κόντρα τής πάει της είπε ''ναι μωρέ θεούσα εσύ! Πρόσεχε γιατί σου θίξαμε τα Θεία. Όταν πήγες και μου ψήφισες χρυσή αυγή, τα Θεία τα σκέφτηκες; Και καλά με τις αγιοσύνες σου, εμάς πως μας καταδίκασες έτσι, ελαφρά την καρδία;'' Εννοείται πως δεν διανοήθηκα να ρωτήσω τι σχέση έχει το παστίτσιο με τα...Θεία. Το φαντάζεσαι τώρα να το είχα διδαχτεί αυτό κάποια μέρα στα Θρησκευτικά και να μην το θυμόμουν; Μαύρο φίδι που με έφαγε!... Η μαμά έξαλλη του φώναξε πως ήτανε χρέος της να ψηφίσει χρυσή αυγή γιατί αυτοί οι...χρυσοί άνθρωποι πάνε τη μάνα της κάθε μήνα στην τράπεζα να πάρει την σύνταξη χωρίς να φοβάται ότι θα την κλέψει κανάς σκούρος (αυτό καθόλου δεν το κατάλαβα!) άσε που έχουν κι αυτό το ωραίο το παλληκάρι τον Κασιδιάρη και τότε ο μπαμπάς είπε ''σιγά μην την κλέψει κανάς σκούρος! Άφησαν κανέναν ζωντανό ''οι δικοί σου''; στο γόνατο τους σφάζουνε όλους! Και θα μου πεις ωραίο τον Κασιδιάρη τον κομπλεξικό τραμπούκο;;;'' κι εγώ προβληματίστηκα πως σφάζεται κάποιος στο γόνατο και πως γίνεται να είναι όμορφος ένας κασιδιάρης, αλλά δεν τόλμησα να ρωτήσω. 

Κι η μαμά τσαντισμένη του είπε ''ναι ρε επαναστάτη της δεκάρας! Τόσα χρόνια μου γυρνούσες με μια πράσινη σημαία παραμάσχαλα και ξαφνικά στις τελευταίες εκλογές θυμήθηκες να μου ψηφίσεις τον Αλέξη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του! Και που είναι ο Αλέξης ''σου'' αυτόν τον καιρό ε; Το αμίλητο νερό ήπιε;'' Κι εγώ σημείωσα να ρωτήσω αύριο τον μπροστινό μου τον Αλέξη στο διάλειμμα, αν τον έχει παρατήσει η μάνα του κι αν ξέρει ότι ο μπαμπάς μου τον ψήφισε. Κι ο μπαμπάς παρεξηγήθηκε γιατί είδε λέει τον Αλέξη προχθές από μακριά στο συλλαλητήριο κι άμα ήτανε καμμιά κότα δεν θα πήγαινε. Και να κοιτάζει τα δικά της που τόσα χρόνια έτρεχε πίσω από τον εξαφανισμένο τον Καραμανλή και τη σιγανοπαπαδιά τη Ντόρα (ή τη σιγανοπαπαδιά τον Καραμανλή και την εξαφανισμένη τη Ντόρα; κάπως έτσι τελοσπάντων!)...κι έβαζε ''σταυρό'' στον Μεϊμαράκη που κάνει τώρα τον ψόφιο κοριό κι ότι δεν καταλαβαίνει -ναι! απ'αυτούς είναι!- αλλά ο τσαμπουκάς, τσαμπουκάς -βάζει κοστούμια, βγάζει κοστούμια!-και ποιος ξέρει με τι κουμάσια είχε κι αυτός μπερδευτεί. Κι η μαμά του είπε ''εμ βέβαια, όλοι όταν είναι στην αντιπολίτευση έτσι τρέχουνε στις διαδηλώσεις κι όταν κυβερνήσουν εξαφανίζονται!'' Για τον Μεϊμαράκη κουβέντα. Και μετά ο μπαμπάς άνοιξε την  τηλεόραση να δει τις ειδήσεις και συνέχισε να βρίζει γιατί λέει ''ο επίδοξος'' τα έκανε πλακάκια με τον χοντρό και τον άλλον-τον ''αριστερό''-τον-αρχιρεζίλη-τον-ξεπουλημένο κι ετοιμάζονται -''η τρόικα εσωτερικού''- πάλι να μας τα πάρουνε τα μέτρα κι εγώ θυμήθηκα ότι αυτό το είχα ξανακούσει όταν πέθανε ο παππούς κι έπρεπε να πάει η μαμά να του διαλέξει φέρετρο. Χώρια που συνέχισε να λέει ''βρε ποια μέτρα που κακό χρόνο να' χουν; μας δουλεύουμε; εδώ ετοιμάζονται να μας ξανακουρέψουν'' κι εγώ ούτε αυτό το κατάλαβα γιατί ο μπαμπάς είναι καραφλός κι η μαμά μόλις προχθές πετάχτηκε απέναντι στην κυρά-Σούλα την κομμώτρια να τις τα πάρει λίγο. 

Κι εκεί πάνω που νόμιζα πως με είχανε ξεχάσει κι είχα βρει την ησυχία μου, η μαμά άρχισε πάλι το ίδιο τροπάρι γιατί δεν ανοίγω τα μάτια μου να ξεστραβωθώ μπας και γίνω κάποια μέρα επιστήμονας κι ο μπαμπάς της είπε πως στην χρεωκοπία δεν χρειάζονται τα πτυχία, όλοι για κάδρα τα κρεμάνε στον τοίχο και μετά εγώ σκέφτηκα πως να' την πάλι μπροστά μας αυτή ''η χρεωκοπία'' και γιατί τόση φασαρία για ένα κάδρο ακόμα, αφού έχουμε τόσα μέσα στο σαλόνι. Η μαμά αποφάσισε οριστικά εκείνο βράδυ να αποτελειώσει τα νεύρα του μπαμπά, επειδή ο μπαμπάς έβλεπε ειδήσεις κι εκείνη έχανε εξαιτίας του τον ''Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή'' και για να του την σπάσει έβαλε ένα cd του Νταλάρα -που ο μπαμπάς τον λέει ''δήθεν''- αλλά η μαμά ξετρελαίνεται μ' αυτό το τραγούδι που ταιριάζει λέει με την εποχή μας, μιας και όλα έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και τίποτα πια δεν είναι φυσιολογικό. ''Καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη...'' 

Δεν ξέρω για τα καράβια, αλλά μετά κι απ' αυτό...ο μπαμπάς πήρε τα όρη και τα βουνά.