ΝΥΧΤΩΣΕ ΑΞΑΦΝΑ.....

Ήταν από κείνα τα βράδια που θαρρείς πως το σκοτάδι πέφτει μονομιάς.

Νύχτωσε άξαφνα κι ούτε φεγγάρι μηδέ άστρο δεν φάνηκε στον ουρανό.

Ένας ψυχρός αγέρας έκανε μερικά φύλλα να θροΐσουν.

Παράξενα ήσαν όλα τούτα.

Κι εσύ καθόσουν  - τάχα αμέριμνος - κοιτώντας από μακριά την θάλασσα.

Αναζητούσες, με το βλέμμα σου θολό, λίγες σταγόνες υπομονής.

Χαμογέλασες, με κείνο το χαμόγελο που δεν σημαίνει τίποτα.

Κι Έψαχνες.

Έψαχνες βαθιά μέσα σου να βρεις ένα λυχνάρι, ένα κερί, ένα φως, κάτι…

Μα τούτους τους καιρούς  φως δεν υπάρχει.

Κάποιος, κάποτε, σου είχε πει πως η ψυχή φωτίζει.

Χαμογέλασες, με κείνο το χαμόγελο που δεν σημαίνει τίποτα.

Κι ύστερα.. Έκανες λίγα βήματα προς την θάλασσα.

Ένα ψαροκάικο σα να φάνηκε αχνά στον ορίζοντα.

Να το σκαρί του, να το πανί του, να κι ο καπετάνιος στην πρύμνη.

Όχι, δεν υπήρχε τίποτα στον ορίζοντα.

Χαμογέλασες, με κείνο το χαμόγελο που δεν σημαίνει τίποτα.

Πως στο  ΄χε πει αυτός  ο γέροντας πριν από χρόνια;

«Έχεις δημιουργική φαντασία παλικάρι».

Ήσουν μόνος.

Εσύ κι η ζωή σου. Η δική σου ζωή.

Παράξενο, αλλά δεν θα τόλεγες μοναξιά αυτό ζούσες.

Κάποιες σταγόνες κύλησαν στο πρόσωπό σου.

Άρχισε να βρέχει.

Σιγοψιθύρισες κάποιους στοίχους…

«Σε βρήκα νύχτα στην βροχή

χαμένο μεσ΄ τους δρόμους

και έκρυβες στα μάτια σου

θεούς και δολοφόνους».

Χαμογέλασες.

Όμως τούτη τη φορά το χαμόγελό σου έλεγε πολλά.

Τούτη τη φορά ήσουν εσύ ο δυνατός.

Τούτη τη φορά – ήσουν σίγουρος - θα έβρισκες το φως.

Γιώργος Κόλλιας

"ΤΕΤΡΑΔΙΟΝ ΣΚΟΡΠΙΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΛΛΙΑ

Το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο μου με τίτλο "Τετράδιον Σκόρπιων Σκέψεων". Ήταν μια ποιητική συλλογή με κείμενα της πρώιμης νεότητάς μου. Ήταν περισσότερο μια κατάθεση ψυχής, παρά μια λογοτεχνική προσπάθεια. Γι΄ αυτό αλλωστε εκδόθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και δεν έγινε κάποια δημόσια παρουσίασή του.

Παραθέτω εδώ τον πρόλογο του βιβλίου και ένα ποίημα.

Από πολύ νωρίς άρχισα ν΄ αναζητώ άγνωστα μονοπάτια στον λαβύρινθο της σκέψης. 
Ατέλειωτες διαδρομές με αρχή, αλλά χωρίς τέλος. 
Τα ευρήματα αυτής της αναζήτησης δεν αποτυπώθηκαν στο χαρτί για να πάρουν κάποια θέση στα μουσεία των Μεγάλων Ικανοτήτων, αλλά σαν θυμήματα μιας απλής αλήθειας που κάπου, μέσα μου κρύβεται. 
Τα κράτησα, όπως κρατάμε κάποια μικρά, άχρηστα ίσως, αντικείμενα, που όμως, το καθένα από αυτά ανοίγει ένα παράθυρο στο νου με θέα το παρελθόν. 
Κι εσύ αναγνώστη μην αναζητήσεις σ΄ αυτά την Ποίηση, την Τέχνη, την Υπέρτατη Αλήθεια.
Ίσως, όμως, κάπου μέσα σ΄ αυτά αναγνωρίσεις, σαν σε παλιά φωτογραφία, τον εαυτό σου. 
Μα κι αν πάλι τίποτα δικό σου δεν βρεις, κοίτα γύρω σου. 
Θα δεις ότι ακόμη και σήμερα υπάρχει ευαισθησία. 
Εγώ… πολλά είπα. 
Δεν μπορώ, ή ίσως δεν ξέρω, 
να πω περισσότερα.

Γιώργος Π. Κόλλιας
 Βαρνάβας 2009

******************************

Στο καιρό μου

οι λεωφόροι ορίζουν τη  ζωή μας

σε κανονισμένες αποστάσεις.

Δρομολόγια χωρίς αιτία

 δίχως τέλος κι αρχή.

Συνεχής κίνηση σε ρυθμό αποσύνθεσης.

Σειρήνες και φλάς

κυκλώνουν το μυαλό μας 

και τσακίζουν τα νεύρα μας.

Οι άνθρωποι στο καιρό μου γινήκαν συνεργοί στην καταστροφή τους,

ενώ χιλιάδες συνειδήσεις

ψάχνουν τον δολοφόνο τους.

Τα όνειρα σφίγγουν σαν θηλιές

τον λαιμό μας

και τα χαμόγελα

φυλάγονται στα μουσεία σαν

θυμήματα μιας  κάποιας εποχής

που κανείς δεν θυμάται πια.

Οι μνήμες χάθηκαν

σε αδιέξοδους δρόμους

κι όσοι τις αναζήτησαν δεν βρήκαν

παρά

ένα άγρια δολοφονημένο χελιδόνι

και

δύο σταγόνες αίμα

απ΄ την παλιά πληγή

που ακόμη είναι ανοιχτή.

Στο καιρό μου οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα.

Ο καιρός μου περιμένει τον θάνατό του.

 

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΓΟΥΔΕΛΗ

• ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

O "μεγάλος" Γιάννης Γουδέλης, ο άνθρωπος με το πηγαίο χιούμορ που διάβαζε την ίδια τη ζωή του με μια πρωτόφαντη ποιητική διάθεση.

Με τίμησε κι εμένα (νεαρό καλλιτέχνη τότε) με την φιλία του και τον θεωρώ σαν Δάσκαλό μου.

Γνωριστήκαμε μέσω του κοινού μας φίλου κ. Σουρβίνου στις αρχές του 1985.

Με μια διαφορά ηλικίας 29 χρόνων και με το "μύθο" που τον περιέβαλε, τον έβλεπα σαν πατέρα και σαν φίλο μαζί.

Για κάποιο δικό του λόγο (που δεν μου τον εξήγησε ποτέ με σαφήνεια), με φώναζε "Αμάραντο".

Έτσι, σαν " Αμάραντος" του υπέγραψα και ένα τοπίο που κοσμούσε το σαλόνι του σπιτιού του.

Και αν δεν με απατά η μνήμη μου, πάλι σαν " Αμάραντος¨" του υπέγραψα και το έργο που έβαλε στο εξώφυλλο ενός βιβλίου σχετικό με τη Μάνα και το Παιδί, κάποιου πανεπιστημιακού δασκάλου, που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του και που την έκδοσή του την είχε αναλάβει ο Γιάννης.

Θυμάμαι την νοσταλγική βαθιά του αγάπη για τη Μάνη.

Θυμάμαι τις όμορφες βραδιές όταν με επισκεπτότανε στο σπίτι μου στην Αγία Παρασκευή.

Μα πάνω απ΄ όλα, θυμάμαι ότι εκείνη η εποχή της ζωής μου, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες.

Ο Γιάννης Γουδέλης, σίγουρα τώρα περιδιαβαίνει τα γόνιμα ουράνια λιβάδια της δημιουργίας, έχοντας κατακτήσει την αιωνιότητα που τόσο του άξιζε.

Αλέξανδρος Παπακωνσταντίνου

Ζωγράφος

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΔΕΛΗΣ

Ο Γιάννης Γουδέλης (1919-1999) γεννήθηκε στο Καρυοβούνιο της Μάνης. Αποφοίτησε από το Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του πρωτοστάτησε στη διοργάνωση της κηδείας του Κωστή Παλαμά το 1943 και πήρε μέρος στην παράσταση της "Τρισεύγενης" και στις μουσικές εκδηλώσεις του Πανεπιστημίου.

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπήρξε υπεύθυνος καλλιτεχνικής διαπαιδαγώγησης και μετά την ολοκλήρωση της θητείας του ίδρυσε το Γραφείο Επιστημονικών Εφαρμογών στην Αθήνα.

Το 1954 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο "Δίφρος" και δύο χρόνια αργότερα το λογοτεχνικό περιοδικό "Καινούρια Εποχή".

Μέλος της Ομοσπονδίας Εκδοτών Βιβλιοπωλών Ελλάδος και της Ένωσης Διευθυντών Περιοδικού Τύπου.

Το 1957 εξέδωσε τον τόμο "Ανθολογία της σύγχρονης κριτικής" και δύο χρόνια αργότερα την πρώτη του ποιητική συλλογή, που είχε τίτλο "Προς Βικέντιον".

Ακολούθησαν ποιητικά και πεζά έργα, καθώς επίσης ιστορικές και φιλολογικές μελέτες.

ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ. ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

«Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά σου να σε κάψει»

Ένας ΜΕΓΑΛΟΣ άνθρωπος έφυγε από την ζωή σήμερα. Ο σπουδαίος δημιουργός που  χάθηκε και μάλιστα σε τούτους τους γκρίζους καιρούς ήταν ΜΕΓΑΛΟΣ όχι μόνο για την – αδιαμφισβήτητη - καλλιτεχνική του αξία και την υψηλή τέχνη των έργων του, αλλά και για την  «απουσία» του από την επικαιρότητα και τα λαμπερά «φώτα» του τραγουδιού. Ταπεινός, αλλά όχι μικρός, «απών», αλλά συνεχώς «παρών» άφησε το στίγμα του στα ποιητικά και στιχουργικά δρώμενα.

Οι στίχοι του αιχμηροί και – παράλληλα – δραματικοί, πρωτότυποι και – ταυτόχρονα- καθημερινοί αποτελούσαν, χρόνια τώρα, το υλικό σπουδαίων δημιουργών. Ένα « μείγμα» που έδωσε μεγάλα τραγούδια.

Τραγούδια που αποτελούσαν όαση στην έρημο της υποκουλτούρας, και της υποβάθμισης που επικρατεί στον χώρο. Δεν έγραψε πολλά, αλλά ότι έγραψε ήταν πολύ. Άλλωστε «ουκ εν τω πολλώ το εύ».

Στίχοι όπως αυτός: «Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά σου να σε κάψει» (που αποτελεί για μένα περιγραφή της στάσης ζωής που έχω επιλέξει) αποτελούν αξεπέραστα δείγματα γραφής του.

Έφυγε ο Άλκης Αλκαίος σήμερα. Και παρ΄ όλο που ο θάνατος είναι μια φυσιολογική διαδικασία, η απουσία του θα είναι περισσότερο «ηχηρή» από την ίδια την ζωή του.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο 'Αλκης Αλκαίος γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από μικρή ηλικία πολιτογραφήθηκε κάτοικος Πάργας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Λιάρος.

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου πάνω στον ποιητή Κ.Γ. Καρυωτάκη.

Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. -ιδρυτής της οποίας ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος- το βιβλίο του Εμπάργκο-Ποιήματα, απ' όπου και το εμβληματικό ποίημα Πρωινό τσιγάρο, αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 χρονολογείται η γνωριμία του με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο, η οποία και οδήγησε σε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους ορόσημα όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου Αιώνα Την Παράγκα» (1996).

Στον χώρο της δισκογραφίας, άλλες σημαντικές συνεργασίες του υπήρξαν εκείνες σε δίσκους του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, του Νότη Μαυρουδή, του Σωκράτη Μάλαμα, του Μίλτου Πασχαλίδη, του Μάριου Τόκα κ.ά.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

2.1.1 1978 Τραγούδια Της Λευτεριάς

2.1.2 1980 Δελτίο Καιρού

2.1.3 1982 Εμπάργκο

2.1.4 1983 Αραπιά Για Λίγο Πάψε Να Χτυπάς Με Το Σπαθί

2.1.5 1983 Αυτά Τα Βράδια

2.1.6 1984 Στην Οχθη Της Καρδιάς Μου

2.1.7 1986 Η Αγάπη Είναι Ζάλη

2.1.8 1987 Σε Απρόβλεπτα Τραγούδια

2.1.9 1988 Στον Σείριο Υπάρχουνε Παιδιά

2.1.10 1989 Οσο Κρατάει Ενας Καφές

2.1.11 1989 Χορεύω

2.1.12 1991 Χρόνια Πολλά

2.1.13 1992 Σφεντόνα

2.1.14 1994 Δε Σηκώνει

2.1.15 1996 Στου Αιώνα Την Παράγκα

2.1.16 1996 Αύριο

2.1.17 1998 13000 Μέρες

2.1.18 1998 Ο Θάνος Μικρούτσικος Τραγουδά Θάνο Μικρούτσικο

2.1.19 1998 Κακές Συνήθειες

2.1.20 1999 Εντελβάις

2.1.21 2000 Ο Φύλακας Και Ο Βασιλιάς

2.1.22 2001 Υλικό Ονείρων

2.1.23 2001 Μελίνα Κανά

2.1.24 2001 Εκπομπή

2.1.25 2001 Βυθισμένες Αγκυρες

2.1.26 2001 Η Άσφαλτος Που Τρέχει

2.1.27 2002 Ένα

2.1.28 2003 Η Μόνη Μου Πατρίδα Είναι Ο Χρόνος

2.1.29 2006 Υπέροχα Μονάχοι

2.1.30 2007 Άξιος Λόγος: Οι Τροβαδούροι Της Καρδιάς Μου

2.1.31 2007 Μέχρι Να Πάρεις Παγωτό, Σε Βρίσκει Ο Χειμώνας

2.1.32 2008 Το Φίλτρο

2.1.33 2009 Ουράνια Τόξα Κυνηγώ

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

• Κώστας Καρυωτάκης - Ο ποιητής που αγαπήθηκε και μισήθηκε (διάλεξη), Πάργα 1967
• Εμπάργκο - Ποιήματα (ποίηση), ΕΤ.ΝΕ.Μ. 1983

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Γεννήθηκε στη Μονεμβασιά τη Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα το 1990, σ' ηλικία 89 ετών. Πάνω από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, 9 πεζογραφήματα (μυθιστορήματα τα ονόμαζε), 4 θεατρικά, όπως και μελέτες για ομοτέχνους συγκροτούν το κύριο σώμα του έργου του. Πολυάριθμες μεταφράσεις, χρονογραφήματα κι άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν την εικόνα του δημιουργού.

     Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη Διάπλαση Των Παίδων. Πολλά από τα νεανικά του ποιήματα δημοσιεύτηκαν στο φιλολογικό παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Τρακτέρ", ενώ άρχισε και τη συνεργασία του με το Ριζοσπάστη, με τα "Γράμματα Για Το Μέτωπο". 1935 κυκλοφορούν οι "Πυραμίδες", το 1936 ο "Επιτάφιος" και το 1937 "Το Τραγούδι Της Αδελφής Μου". Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-52 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Το 1956 τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη "Σονάτα Του Σεληνόφωτος".

     Το 1968 προτάθηκε για το Νόμπελ από 75 Γάλλους ακαδημαϊκούς, συγγραφείς και νομπελίστες, το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν για την ειρήνη. Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1990, αφήνοντας 50 ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων.

     Με το έργο του εισήλθε σ' όλα τα ορατά κι αόρατα, άντλησε από το βάθος του χρόνου και το πλάτος του κοινωνικού χώρου. Εκμεταλλεύτηκε δυναμικά τον αστείρευτο πλούτο της νεοελληνικής γλώσσας. Συμφιλίωσε τους αγώνες για τα καίρια προβλήματα της εποχής μας με την εσωτερική βίωση των πραγμάτων και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Στις μείζονες συνθέσεις και στα μικρά ποιήματα, όπως και στα δοκίμιά του, ανέδειξε μια σύγχρονη ευαισθησία, προσαρμόζοντας τη φωνή του στους χαμηλούς τόνους της βαθιάς επικοινωνίας και της εξομολογητικότητας.

Απευθύνθηκε στην ψυχή του λαού, και γι' αυτό θα χτυπάει πάντα στην καρδιά της Ρωμιοσύνης. Γιατί πόσες φορές δε βαδίσαμε και πόσες φορές δε θα πορευτούμε ακόμη στο ρυθμό των στίχων του Γιάννη Ρίτσου, πόσες φορές δεν ανασάναμε και δε θα ανασάνουμε από την ανάσα του, από την αγωνία του, πόσες φορές δεν πικραθήκαμε ή δε θα πικραθούμε από την πίκρα του και δε θα αντλήσουμε κουράγιο απ' την αστείρευτη πηγή του, απ' το κουράγιο του.

Ποιητής ήταν και όταν δεν έγραφε. Παρατηρούσε, σε θέση μάχης πάντα και ποτέ σε θέση ανάπαυσης, μήπως και χάσει το απειροελάχιστο χρώμα από τα πράγματα. Έκανε ατέρμονους αγώνες δρόμου, για να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, λαχταρούσε μη και δεν την αθανατίσει. Μέσω της ποίησης, προσλάμβανε τα πάντα, μέσω αυτής ήθελε και να τα μοιράζεται.

Δύο απόψεις για τον Γιάννη Ρίτσο με τις οποίες ταυτίζομαι απόλυτα

Ο Ρίτσος είναι πάντα επίκαιρος γιατί είναι ένας ζωντανός ποιητής. Ένας ποιητής που έχει να πει πάρα πολλά, τα οποία έχουν να κάνουν με την αξιοπρέπεια, τον αγώνα του ανθρώπου, την αισθητική του και με άλλες παρόμοιες αξίες. Σήμερα ιδιαίτερα, που η απαξία κατακλύζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, η επικαιρότητα του Ρίτσου είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαία γιατί μπορεί να φέρει στο προσκήνιο αξίες που πολλοί από τους παλιότερους έχουν εγκαταλείψει, οι δε νεότεροι τις χρειάζονται, γιατί βομβαρδίζονται καθημερινά με ένα σωρό πράγματα που δεν έχουν να κάνουν ούτε με τον αγώνα τους, ούτε με την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα θα ’λεγα, γίνεται μια προσπάθεια ο νέος ειδικά άνθρωπος, να απομονωθεί στο περιθώριο, να μην σκέφτεται, να μην αγωνίζεται, να παραιτηθεί.

Χρήστος Λεοντής

Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν και είναι ο ποιητής της Ρωμιοσύνης. Ως ποιητής και πολίτης ήταν πάντα στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού, για την αντίσταση, τη δημοκρατία. Τα ποιήματά του γνωστά σε όλο τον κόσμο θα διαβάζονται και θα τραγουδιούνται πάντα. Θα μας συγκινούν και εμάς και τις νεότερες γενιές με την ευαισθησία τους, τη λυρικότητά τους και το όραμα που αποπνέουν για ένα καλύτερο κόσμο.

Μαρία Φαραντούρη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΙΤΣΟ

Γιάννης Ρίτσος (1909 - 1990) από tvxorissinora

''ΣΑΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ...ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ...'' ''ΑΛΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ Η ΓΗ...'' ~~ ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ~~

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

~~ ~ ''ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΚΛΑΙΜΕ...'': Νοτισμένα μαξιλάρια και βουβά ξεσπάσματα για να αφουγκράζομαι τον εχθρό απέξω...Γέμισε η ζωή μου τοκογλύφους κι ενεχυροδανειστήρια. Χρέη κι ελεημοσύνες. Παρακρατήσεις και δόσεις. Αναδιαρθρώσεις και πρωτογενή πλεονάσματα. Λέξεις, που τις αναζήτησα στο λεξικό για να τις κατανοήσω. 

Με οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μια δίνη. Σαν το πηγάδι που είχαμε στο πατρικό και τώρα το χτίσαμε από πάνω. Κι από κάτω παραμονεύει μια άβυσσος, που ψάχνει την ευκαιρία για να με καταπιεί στην αφιλόξενη αγκαλιά της. 

Κι αναζητώ απεγνωσμένα:Διαδικτυακές παρηγοριές. Τσαμπουκάδες blogers για να τους τα χώσω ''ανώνυμα''. Χαμόγελα άηχα που ποτέ δεν ακούγονται. Λιπαρές τροφές στα μικροκύματα. Θολές αλήθειες στις ψηφιακές οθόνες. Γλυκόλογα σε ασύρματες συνομιλίες. Γνήσιες ειδήσεις στα ερτζιανά. Φτηνά βιβλία στις προσφορές. Ρούχα από δεύτερο χέρι. Φιλίες με το ίδιο περίσσευμα στο πορτοφόλι. Χώμα να θάψω τις οικονομίες μου. Ήσυχη γειτονιά για να φωλιάσω. Λόγια να καθησυχάσω τους φόβους του παιδιού μου. Γενόσημα να απαλύνω τους πόνους του πατέρα μου. Δουλειά σε ξένη πατρίδα. Φυλακτά να μου ξορκίσουν το κακό. Ποιητές να έχουν γράψει για μένα αυτό που δεν μπόρεσα να εκφράσω. Ψευδοπροφήτες  να μου υπόσχονται νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες. Σύννεφα να μου σκεπάσουν την πραγματικότητα. Καταιγίδες να ξεπλύνουν την τρέλα μου. Βροντές να ενωθούν με τα ουρλιαχτά μου. Έρωτες καθημερινής τρέλας.Φτηνά καυσόξυλα. Τα παλιά μου παπούτσια με τις φθαρμένες σόλες. Την ηλεκτρική σόμπα στο πατάρι. Τις οικονομικές συσκευασίες στα μακαρόνια. Ανόθευτη αμόλυβδη. Πανουργίες να ξεφύγω της εφορίας. Ίντερνετ από γειτονικό σήμα. Δωρεάν κουπόνια για το θέατρο. Πίστωση χρόνου για να γλιτώσω τα νοσοκομεία. Αλκυονίδες ημέρες για να μην κάψω το πετρέλαιο. Ελαφρά ηρεμιστικά για τον ύπνο. Το ξεχασμένο πεντάευρω στο καλοκαιρινό μου τζην. Τα νυχτερινά μου όνειρα να με απομακρύνουν από την πραγματικότητα...  

~~~ ''...ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...'': Ξημέρωμα Φθινοπώρου. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Ανοίγω το παράθυρο να δω τον ήλιο. Υπάρχουν πουλιά πουφτερουγίζουν πάνω από το βλέμμα μου. Ο σκύλος μου που κοιμάται έξω από την πόρτα μου. Ραδιόφωνα που οι νότες τους με επιστρέφουν στο παρελθόν.  Ευλογημένος όποιος γέννησε την μουσική. Ανακυκλωμένες αναμνήσεις που με μαχαιρώνει γλυκά η ανεπίστρεπτη χαρά. Ένας φίλος που συναντάω κάθε πρωί στο φανάρι. Ευτυχώς που έχω βενζίνη για σήμερα. Το κτήριο της εργασίας μου που ακόμα με υποδέχεται. Ο ζεστός καφές φίλτρου που αρωματίζει το γραφείο μου. Κάτι ψηλά στο πορτοφόλι μου που μου χάρισαν ένα κρουασάν σοκολάτα. Ένας συνάδελφος που με κερνάει μια χαμογελαστή καλημέρα. Το παιδί μου στο τηλέφωνο που ξέρω ότι είναι καλά. Βγήκε μια καινούργια ταινία στο σινεμά. Η μάνα μου θα μαγειρέψει σήμερα για μένα το αγαπημένο μου φαγητό. Έχω ένα πεύκο έξω από την πόρτα μου. Φωτογραφίζω το ηλιοβασίλεμα. Αρχίζει το σήριαλ που με κάνει και γελάω. Βασιλικός στη γλάστρα στο μπαλκόνι μου. Ένα ποτήρι λευκό κρασί με πάγο. Κουβέρτα για τα φθινοπωρινά απόβραδα. Διαβάζω ποίηση στο κρεβάτι. Ονειρεύομαι το επόμενο ταξίδι μου. Ευτυχώς μοίρα μου! Δεν έχω δανειστεί τίποτα από κανέναν...  

~~~''ΓΙ' ΑΥΤΟ ΣΑΣ ΛΕΩ, ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΛΙΓΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ...''~~~ Τάσος Λειβαδίτης.

Υ.Γ: 1ο βίντεο: στίχοι Τάσου Λειβαδίτη-μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα

        2ο βίντεο: Ορχηστρικό του Lino Cannavacciuolo ''ALTALENA''

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ

• γράφει η Πόπη Κοροβέση

ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ        (Οδυσ. Ελύτης)

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά

κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα-μάινα"

την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές

φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο

κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό

από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς

βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ

τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα

Το τρελοβάπορο είναι ένα μελοποιημένο ποίημα του ποιητή του Αιγαίου Οδυσσέα Ελύτη, και συμβολίζει την Ελλάδα που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, ξαποσταίνοντας κάποιες στιγμές, αλλά χωρίς ποτέ να σκύβει το κεφάλι.

  Μια φίλη, κάποια στιγμή μού είπε πως είναι άστοχο να θέλουμε να αναλύουμε τα ποιήματα, αφού δεν μπορούμε να είμαστε μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ποιητή. Δέχομαι την άποψή της, αλλά επισημαίνω πως το κυρίαρχο στοιχείο της ποίησης είναι η διαχρονικότητα των στίχων και πως ο ποιητής όταν γράφει, εκτός από την εξωτερίκευση της εσωτερικής του ανάγκης, στέλνει μέσα από τα ποιήματά του μηνύματα στους συνανθρώπους του. άλλωστε γι' αυτό η ποίηση είναι Τέχνη, αφού "υπηρετεί" διαχρονικά το κοινωνικό σύνολο, διαφορετικά θα ήταν απλή καταγραφή σκέψεων.

 Το τρελοβάπορο γράφτηκε το 1971, εποχή δικτατορίας, εποχή δύσκολων ημερών για το λαό μας. Τα μηνύματα του ποιητή δίνονται με αμφισημίες, παράλογες εικόνες και αλληγορίες. Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού την εποχή εκείνη η Τέχνη έπρεπε να κρύβεται κάτω από "κώδικες" επικοινωνίας, για να καταφέρνει να επιβιώνει με όσο το δυνατό λιγότερα απαγορευτικά, για να επιτελεί το έργο της.

 Το τρελοβάπορό μας λοιπόν, η τρελή και ατίθαση Ελλάδα που αιώνες τώρα δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι σε κανέναν καταχτητή, βγαίνει στ' ανοιχτά, γεμάτο από τα στολίδια και τους θησαυρούς των εμπειριών, των αγώνων, των κακουχιών αλλά και των ένδοξων στιγμών ολόκληρων αιώνων, για να συνεχίσει αυτό το ατέλειωτο ταξίδι του. Ατέλειωτο και δύσκολο, τόσο δύσκολο σα να σκαρφαλώνει στα δύσβατα ελληνικά βουνά, αντί να πλέει στην καταγάλανη θάλασσα που τα αγκαλιάζει. Ξαποσταίνει από τις κακουχίες και τις συμφορές, ρίχνοντας άγκυρα στις κουκουναριές, το δέντρο του που δίνει σκιά στις  ασημόχρυσες ελληνικές παραλίες. Ξαποσταίνει, ανασαίνει θαλασσινό και βουνίσιο αεράκι συνάμα, για να συνεχίσει το ατέρμονο ταξίδι του.

 Είναι φτιαγμένο από σκληρό υλικό, από "μαύρη πέτρα", γι' αυτό και αντέχει τρικυμίες και καταιγίδες, γι' αυτό με τη σκληρή φύση του αντέχει τα βάσανα και τις συμφορές που πέρασε μέσα στους αιώνες του ταξιδιού του. Είναι φτιαγμένο και "απ' όνειρο", γι' αυτό και συνεχίζει να ονειρεύεται, να ελπίζει , να κοιτά μακριά στον ορίζοντα και να στοχάζεται, να παίρνει δύναμη, να ξεπερνά τις δυσκολίες και να συνεχίζει κρατώντας ζωντανούς και περήφανους όλους τους Έλληνες, καλούς ή κακούς που ταξιδεύουν μαζί του. Βάσανα, ταλαιπωρίες, τραγικά χτυπήματα, αγώνες ένδοξοι, είναι η ιστορία που κουβαλάει αιώνες τώρα.

 Σκέτη τρέλα. Πώς είναι μπορετό ένα τέτοιο τρελοβάπορο που όλο μανούβρες, απότομα ξεκινήματα και σταματήματα, "βίρα-μάινα" κάνει, πώς είναι λοιπόν μπορετό να αντέχει, να μη βουλιάζει. Πώς είναι μπορετό να στέκεται όρθια, περήφανα όρθια, και να επιβιώνει μετά από πίκρες, βάσανα και συμφορές αιώνων?

 Το τρελοβάπορο, η Ελλάδα ταξιδεύει για πολλά-πολλά χρόνια, συχνά σε θάλασσες εχθρικές, συχνά με ανάξιους και ανίκανους καπεταναίους, χωρίς όμως να βουλιάξει. Κατάφερε να σταθεί όρθια, αγέρωχη στα βάσανα , τις πίκρες και τις συμφορές αιώνων, αντιμετωπίζοντας νικηφόρα ισχυρούς εχθρούς, αλλά και ανίκανους και ανάξιους ηγέτες που δε δίστασαν να επιβάλουν στο λαό τυραννικά, μισητά και εχθρικά καθεστώτα. Παρ' όλα αυτά το τρελοβάπορο- Ελλάδα συνεχίζει τη ρότα του, δε βουλιάζει ποτέ, η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, αφού οι Έλληνες, χωρίς ποτέ να λογαριάσουν κινδύνους ή απειλές, ορμούσαν άφοβα, σε κάθε εχθρική επιβουλή, με μπροστάρη τους τον ήλιο, και κατάφερναν να βγαίνουν νικητές.

  Ο μπροστάρης ήλιος, ο ήλιος της δικαιοσύνης, της ελπίδας, της αγάπης για την ελευθερία, ο ήλιος των υψηλών ιδανικών, αυτός ο ήλιος ο βιγλάτορας, ο υπέρλαμπρος οδηγός σε κάθε αγώνα του ελληνισμού, ήταν , είναι και θα είναι ο λόγος που το τρελοβάπορο δε βούλιαξε και θα συνεχίσει το περήφανο και ατέρμονο ταξίδι του.

από το blog Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ