ΩΡΑΙΑ, ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ.....

… και πλέον είναι εμφανές παντού ότι ξεχάσαμε πού συμφωνούμε.

• από το blog Το ελληνάκι

Μία από τις πιο ψευδείς «γνώσεις» που μου έχουν μείνει από το σχολείο, ήταν αυτή η διδασκαλία της ιστορίας από την οποία προέκυπτε ότι «εμείς οι Έλληνες τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά όταν ο εχθρός είναι προ των πυλών, ενωνόμαστε σαν μία γροθιά και τον κατατροπώνουμε». Το ψεύδος έγκειται στο γεγονός, ότι αργότερα διαβάζοντας λίγο καλύτερα ιστορία και ερευνώντας τις εκάστοτε κοινωνικές δομές, ήταν εμφανές ότι και πάλι ο καθένας για την πάρτη του πολέμαγε. Απλά τύχαινε ο εχθρός να είναι κοινός και να συγκεντρώνει τα πυρά όλων.

Γι’ αυτό άλλωστε και αυτό το παραμύθι δεν λειτουργεί τη σήμερον ημέρα. Σήμερα που ο εχθρός είναι διάσπαρτος ανάμεσά μας, αδυνατούμε να εστιάσουμε και να τον καταπολεμήσουμε συλλογικά. Και φυσικά, αυτή τη φορά δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος που προτάσσει ένα όπλο στα μούτρα μας για να αντιδράσουμε ανάλογα. Εδώ και δύο χρόνια που έχουμε κάνει βουτιά στην ύφεση, ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός, και ο καθένας διαφωνεί με τη γνώμη του άλλου.

Η διαφωνία είναι ένα βασικό εναρκτήριο στοιχείο για τη ζύμωση νέων ιδεών. Όμως για την εφαρμογή των καθεαυτό ιδεών θα πρέπει να ξεκινήσουν οι συμφωνίες. Πάνω στον συναισθηματικό μας αναβρασμό έχουμε πλέον συνηθίσει να διαφωνούμε και ξεχάσαμε να συμφωνούμε. Μπορούμε να μιλάμε για δέκα πράγματα με κάποιον, να συμφωνούμε στα εννιά και να διαφωνούμε στο ένα, τελικά να εστιάζουμε σε αυτό το ένα και να χάνουμε και τα δέκα.

Έχουμε ξεχάσει το πολύχρωμο φάσμα της πραγματικότητας και μιλάμε μόνο με όρους άσπρου-μαύρου. Αναφερόμαστε σε ΟΛΟΥΣ τους δημόσιους υπαλλήλους, σε ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς, σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον λαό, σε ΟΛΟΥΣ τους μεγαλο-επιχειρηματίες, σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ευρώπη, σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον Καπιταλισμό, σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Κράτος και αδιαφορούμε πλήρως για τη σύνθεση των επιμέρους χαρακτηριστικών. Σχηματίζουμε έτσι παντελώς λανθασμένες αντιλήψεις που στην ισοπέδωσή τους, σαρώνουν και τα όποια διακριτά στοιχεία θα μπορούσαν να αποτελούν λύσεις. Μιλάμε πλέον ολοκληρωτικά. Και στον ολοκληρωτισμό, λύσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο για αυτούς που αποκομίζουν καθαρά ατομικά οφέλη, και όχι συλλογικά.

Αφού λοιπόν όλοι διαφωνούμε, ας δούμε πού συμφωνούμε και να δουλέψουμε πάνω σε αυτά. Τίποτα δεν μπορεί να οικοδομηθεί, να αναπτυχθεί και εν τέλει να παραχθεί αν βάζουμε φρένο σε ιδέες στις οποίες συμφωνούμε εν μέρει αλλά βγάζουμε τα μάτια μας για τα στοιχεία των εκάστοτε ιδεών για τα οποία διαφωνούμε. Αν είναι η πολιτική σκηνή που δίνει το κακό παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση, μία πραγματική λαϊκή επανάσταση θα ήταν αυτή που θα έσπαγε αυτό το κατεστημένο διαφωνίας.