Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Κεμάλ Μουσταφά (Ατατούρκ) αποβιβάζεται στην Αμισό (Σαμψούντα) του ιστορικού Πόντου για να αποτελειώσει το δεύτερο στάδιο της γενοκτονίας. Επισήμως 353.000 νεκροί, αλλά είναι πολύ περισσότεροι.

Ο Πόντος αποτέλεσε την μοναδική περιοχή στην Μικρά Ασία όπου ο άμαχος ελληνικός πληθυσμός, απομονωμένος από τον υπόλοιπο πολιτισμό, αντιστάθηκε ηρωικά στην γενοκτονία από τους βαρβάρους. Πολέμησε εντελώς μόνος του για την επιβίωση και την ελευθερία: άντρες και γυναίκες μαζί. Όμως, οι σκοπιμότητες των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, η υποκρισία της κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου και η διάδοχη κατάσταση, διευκόλυναν το έγκλημα.

Όσοι σώθηκαν προσφυγοποιήθηκαν σε διάφορες χώρες (Ευρώπη, Ρωσσία, ΗΠΑ και αλλού), αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς, πατρογονικά εδάφη, πόλεις και ναούς χιλιετιών. Μεγάλο τμήμα ενσωματώθηκε στoν απελευθερωμένο ελλαδικό χώρο και συμβάλλει σημαντικά στην πορεία της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, ενώ έως τις ημέρες μας οικογένειες ελλήνων έρχονται από την πρώην Σοβιετική Ένωση...

Το 1994, μετά από μακρόχρονο συλλογικό αγώνα, καθιερώθηκε και επίσημα από την Βουλή η 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού...

Ο ιστορικός Πόντος εξακολουθεί να είναι η βασανισμένη και καταπιεσμένη περιοχή. Ίσως η μόνη στον κόσμο, όπου και σήμερα ο χριστιανός πρέπει να είναι κρυπτοχριστιανός για να μην διωχθεί ή θανατωθεί. Το τούρκικο καθεστώς εξακολουθεί να καταδιώκει τον αυτόχθονα πολιτισμό του, τρομοκρατεί και φυλακίζει τους κατοίκους, απαγορεύει την επικοινωνία στην Ποντιακή - το μόνο ζωντανό ακόμα κορμό της αρχαιοελληνικής γλώσσας - καταστρέφει την πολιτισμική, ιστορική και φυσική ταυτότητα της περιοχής.