- του Γιώργου Κόλλια, πρώην Προέδρου Κοινότητας Βαρνάβα και υποψηφίου Περιφερειακού Συμβούλου Ανατ. Αττικής
Πολλή κουβέντα γίνεται αυτές τις μέρες για την -όντως τεράστια- αποχή.
Το φαινόμενο αυτό, αντί να αναλυθεί και να εκτιμηθεί στις πραγματικές του διαστάσεις, χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, με τέτοιον τρόπο ώστε να στηρίζει τα -προαποφασισμένα- συμπεράσματα, στα οποία θέλει να οδηγηθεί κανείς.
Και τι δεν έχουμε ακούσει...
"Καταδίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.", "Καταδίκη της Ν.Δ.", "Καταδίκη του δικομματισμού", "Καταδίκη του μνημονίου", "Καταδίκη του Χ Δημάρχου".
Πέρα από τις "καταδίκες" κάποιοι πιο ευφάνταστοι κάνουν τοπικές αναλύσεις για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι "με την αποχή, τα λευκά και τα άκυρα ο Χ Δήμαρχος που εκλέχθηκε εκφράζει μόνο το (π.χ.) 19% των πολιτών"!
Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, ούτε κανενός είδους "ειδήμων", αλλά θα εκφράσω την άποψή μου με βάση την εμπειρία που αποκόμισα, ως υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος, από την επαφή μου με τους πολίτες της Ανατολικής Αττικής.
Εκτιμώ ότι τα αίτια της αποχής είναι πολλά και ετερόκλητα.
Υπάρχει κατ΄ αρχήν η συνήθης αποχή - κυμαινόμενη μεν, αλλά σχετικά σταθερή- η οποία στις Βουλευτικές Εκλογές διαμορφώνεται συνήθως στο επίπεδο του 15 - 18% και η οποία οφείλεται είτε σε αντικειμενική αδυναμία προσέλευσης, είτε σε πολίτες που εδώ και χρόνια έχουν επιλέξει την μη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες.
Στις τωρινές εκλογές, βέβαια, το φαινόμενο πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις, όχι όμως και και στα μεγέθη που παρουσιάζονται. Μην ξεχνάμε ότι στις Δημοτικές Εκλογές η ψήφος είναι πιο "χαλαρή" και η αποχή μεγαλύτερη. Για παράδειγμα στον Δήμο Αθηναίων στις Δημοτικές Εκλογές του 2006 η αποχή ήταν της τάξης του 45%, ενώ στις εκλογές του 2010 ανήλθε στο 65%, μια αύξηση περίπου 20%, η οποία - χωρίς να είναι μικρή- δεν είναι και εξωφρενική.
Επίσης το φαινόμενο της αποχής δεν έχει την ίδια αύξηση πανελλαδικά. Παραδείγματος χάρη στον Δήμο Θήβας η αποχή το 2006 ήταν 32% και το 2010 ήταν 38%, δηλαδή αύξηση μόνο 6%. Έχει να κάνει λοιπόν η αποχή και με τις προσωπικότητες των υποψηφίων Δημάρχων και με το κατά πόσο μπορούν να κινητοποιήσουν την τοπική κοινωνία.
Από τις συζητήσεις που έκανα με πολίτες κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου διαπίστωσα ότι η τάση για αποχή υπήρχε μεν, αλλά οι υποστηρικτές της δεν επικεντρώνονταν σε κάποιο Κόμμα (ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ.), ούτε τόσο στο Μνημόνιο, αλλά αναφέρονταν σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Αυτό, άλλωστε ακούγεται φυσιολογικό, δεδομένου του ότι ο κάθε πολίτης είχε την επιλογή να διαμαρτυρηθεί κατά της Κυβέρνησης, ή του Μνημονίου, ψηφίζοντας μια από τις -πολλές- παρατάξεις που επένδυαν στην αντικυβερνητική, ή αντιμνημονιακή ψήφο.
Συνεπώς καμία πολιτική ή αυτοδιοικητική δύναμη δεν δικαιούται να προσμετρά την αποχή στα κάθε είδους "μέτωπα", αλλά οφείλει να προβληματιστεί για την συνολική απαξίωση της πολιτικής.
Η απαξίωση αυτή έρχεται και από το παρελθόν, αλλά ενισχύεται και από το παρόν. "Απευθύνεται" και προς την Κυβέρνηση, η πολιτική της οποίας συμπιέζει το λαϊκό εισόδημα και προς την Αντιπολίτευση, η οποία και ευθύνες για την κρίση έχει και αδυνατεί να εκφράσει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, αλλά και προς τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία περιορίζονται σε έναν καταγγελτικό λόγο, χωρίς - στην ουσία- να διατυπώνουν υλοποιήσιμες προτάσεις.
Παράλληλα "απευθύνεται" και προς τους αυτοδιοικητικούς, οι οποίοι αναζητούν μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μια "καριέρα", εκλιπαρώντας -πολλές φορές- για την στήριξη των κομμάτων, αδιαφορώντας για τις αγωνίες της τοπικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι ζητά η κοινωνία είναι οι νίκες Καμίνη και Μπουτάρη, οι οποίοι δεν είναι δημιούργημα κανενός "κομματικού σωλήνα", αλλά στελέχη της μαχόμενης κοινωνίας.
Αν λοιπόν η αποχή στέλνει κάποιο μήνυμα αυτό δεν είναι άλλο παρά ένα καμπανάκι κινδύνου για την πολιτική τάξη της Χώρας. Κι αυτό το μήνυμα, απ΄ ότι φαίνεται, δεν το έλαβε κανένας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου