ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ, ή «ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ»

• Γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η "ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ" ΣΤΟΝ
ΒΑΡΝΑΒΑ

Διαβούλευση. Μια λέξη που σχεδόν ξαφνικά μπήκε στο λεξιλόγιό μας τα τελευταία χρόνια.

Ήταν μια από τις πρωτοποριακές ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου, με σκοπό να μπορεί ο πολίτης να ασκεί παρέμβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Η ιδέα αυτή έγινε αποδεκτή με ικανοποίηση από όσους πίστευαν στην ανοιχτή διακυβέρνηση, στον διάλογο και την κοινωνική συμμετοχή. Μάλιστα περίμεναν σιγά – σιγά να επεκταθεί σε όλες τις κοινωνικές δομές, εμβαθύνοντας την Δημοκρατία.

Και ….φυσικά διαψεύστηκαν.

Πολύ γρήγορα η διαβούλευση εκφυλίστηκε. Οι Υπουργοί και οι λοιποί Κυβερνητικοί παράγοντες φρόντιζαν απλά να τηρούν το γράμμα του Νόμου κι αυτό όχι πάντα.  Η διαβούλευση άρχισε να αποτελεί πλέον το πρόσχημα για να περάσει μια σειρά αποφάσεων, οι οποίες δεν έβρισκαν σύμφωνη την κοινωνία.

Το τελευταίο ιδιαίτερα διάστημα την εφαρμογή του θεσμού της διαβούλευσης την έχουν αναλάβει τα …..ΜΑΤ! Τα οποία μάλιστα, έχοντας εμπεδώσει την λογική του «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος», αφού «διαβουλευθούν» με τους όποιους αντιδρώντες, χρησιμοποιούν πιο πειστικά «επιχειρήματα», όπως χημικά και γκλοπς.

Πρακτική εφαρμογή αυτού του τύπου «διαβούλευσης» είχαμε στον Βαρνάβα, όπου οι κάτοικοι αντιδρούν στην διέλευση Αγωγού Φυσικού Αερίου, μέσα από τον μοναδικό ελαιώνα του χωριού, καταστρέφοντας ελαιόδεντρα, ιδιοκτησίες και ένα πανέμορφο κολπίσκο.

Οι «μελετητές» αυτού του έργου χάραξαν απλώς μια κόκκινη γραμμή σε έναν χάρτη και δηλώνουν ότι πλέον αυτό δεν αλλάζει, γιατί κατοχυρώθηκε με ΦΕΚ. Χωρίς κανένας να έρθει σε επαφή με τους ιδιοκτήτες για να τους ενημερώσει, χωρίς να επιδιωχθεί η πρόκληση της μικρότερης ζημιάς, χωρίς να μελετηθούν εναλλακτικές διαδρομές.

Η εταιρία στην οποία ανήκει το έργο, η ΔΕΣΦΑ Α.Ε., δεν εμφανίζεται στην περιοχή και τον ρόλο του συνομιλητή με τους κατοίκους έχουν αναλάβει ο Αστυνομικός Διευθυντής, οι Διοικητές των Αστυνομικών Τμημάτων, οι ασφαλίτες και τα ΜΑΤ.

Θα μπορούσε να ήταν κωμικό, αν δεν ήταν τραγικό, να βλέπει κανείς τον Αστυνομικό Διευθυντή να συζητά με έναν Πολιτικό Μηχανικό για τα τεχνικά χαρακτηριστικά του έργου και τις προτάσεις για εναλλακτικές διαδρομές. Με τα ΜΑΤ, βέβαια, ο «διάλογος» γίνεται εξ αποστάσεως και η «ανταλλαγή των επιχειρημάτων» γίνεται με πέτρες από την μια πλευρά και χημικά από την άλλη.

Και οι πολιτικοί προϊστάμενοι της ΔΕΣΦΑ Α.Ε. αναλώνονται σε προτροπές του στυλ «βρείτε τα».

Στο συγκεκριμένο έργο, βέβαια, όπως και στους ΧΥΤΑ, έχουν βρει ένα ακόμη βολικό «εργαλείο» για να αποφύγουν κάποιες «ενοχλητικές» και χρονοβόρες διαδικασίες, όπως η δυνατότητα του πολίτη να έχει νομική προστασία, όταν επιχειρείται καταπάτηση της ιδιοκτησίας του.

Με τον χαρακτηρισμό ενός έργου ως «εθνικής σημασίας», μπορεί το Κράτος να μπει μέσα στην ιδιοκτησία σου και να εκτελεί ένα έργο, χωρίς καν να έχει προηγηθεί απαλλοτρίωση του ακινήτου και χωρίς να μπορείς να ασκήσεις τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά σου, όπως είναι η νομική αμφισβήτηση του έργου.

Εδώ τον ρόλο του «υπέρτατου κριτή» τον παίζει ο Εισαγγελέας, ο οποίος συνήθως «καθαρίζει» με την φράση «μπορείς να υποβάλλεις μήνυση». Η οποία μήνυση θα εκδικαστεί μετά από 3-4 χρόνια, όταν το έργο θα έχει τελειώσει.

Μπορεί να φαίνεται μικρό το θέμα, αλλά στην ουσία πρόκειται για κατάλυση του Συντάγματος, το οποίο προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία. Εκτός αν έχουμε μεταβληθεί σε Κομμουνιστικό καθεστώς και δεν το έχουμε αντιληφθεί. Γιατί, αν είναι έτσι, θα περιμένουμε δήμευση της περιουσίας και των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων.

Και μιας και αναφερθήκαμε σε παράγοντες της πολιτικής και του κεφαλαίου, κατά σύμπτωση (;), ποτέ δεν εκτελέσθηκε ένα τέτοιο έργο σε περιοχές που οι μεγαλόσχημοι διατηρούν την ακίνητη περιουσία τους, αλλά πάντα σε περιοχές μικροϊδιοκτητών, αγροτών, εργατών και υπαλλήλων.

Και μετά, όταν οι κάτοικοι απογοητευμένοι, αγανακτισμένοι, μη μπορώντας να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για τους άλλους δικαιώματα, αντιδρούν δυναμικά, τότε χαρακτηρίζονται τραμπούκοι, κακοποιά στοιχεία, ακόμη και … τρομοκράτες.

Κι όμως. Απλοί φιλήσυχοι πολίτες είναι. Άνθρωποι καθημερινοί, όπως όλοι οι άλλοι. Η αγανάκτηση και το αίσθημα της αδικίας είναι που τους αναγκάζει να βγουν στον δρόμο και να διεκδικήσουν με δυναμικό τρόπο τα δικαιώματά τους.

Κι όσο το Κράτος θα εξακολουθεί να επιβάλλει δια της βίας, με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, την θέλησή του, η αντίδραση των πολιτών θα μετατρέπεται σε αντίσταση και «θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου».

Τότε θα πάρει σάρκα και οστά το σύνθημα των αναρχικών  «ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ».