ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΑΜΕ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός των "ημερών της κρίσης" μπορούμε, πιο ψύχραιμα, να κάνουμε κάποια σχόλια για όσα διαδραματίστηκαν, τα αποτελέσματα και την "επόμενη μέρα". Σχόλια όχι αντικειμενικά, αφού ο καθένας από εμάς κουβαλά και την προσωπική του πολιτική άποψη, αλλά σίγουρα αποφορτισμένα από την ένταση των στιγμών.

Όπως όλοι ξέρουμε όλα ξεκίνησαν από την πρόταση του Παπανδρέου για το περιβόητο δημοψήφισμα. Το "μεγάλο ατόπημα", το "έγκλημα", την "μεγάλη βλακεία".

Πανικός προκλήθηκε τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό. 

Το πανικό στο εξωτερικό τον καταλαβαίνω. Ένα αρνητικό αποτέλεσμα θα κλόνιζε το - έτσι κι αλλιώς σαθρό - οικοδόμημα του ευρώ.

 Δεν μπόρεσα, όμως, μέχρι σήμερα, να καταλάβω τον "πανικό εσωτερικού". Και ιδιαίτερα από τις "αντιμνημονιακές δυνάμεις". Κι ακόμη περισσότερο από τον χώρο της Αριστεράς.

Ποια μεγαλύτερη ευκαιρία, ιδιαίτερα για την Αριστερά, να αποδειχθεί "η αντίθεση του λαού στην Ευρωπαϊκή Ένωση", που τόσα χρόνια αποτελούσε την μόνιμη επωδό σε κάθε ανακοίνωσή της;

Ή μήπως, τελικά, δεν ήσαν τόσο σίγουροι ότι είναι έτσι;

Ήμουν και είμαι υπέρ των Δημοψηφισμάτων (και του συγκεκριμένου). Επιτέλους, αν μη τι άλλο, αποτελούν την μοναδική ευκαιρία για την αυθεντική έκφραση των πολιτών. Κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι το "αναμενόμενο" (από ποιους άραγε;) τι να κάνουμε, αυτό θα επιθυμεί ο λαός. Εκτός αν πιστεύουμε ότι ο λαός είναι ανώριμος να αποφασίζει απευθείας και χρειάζεται πάντα "αυθεντικούς" εκφραστές  του.

Καλώς ή κακώς το Δημοψήφισμα αποσύρθηκε, το ίδιο και ο Παπανδρέου.

Και τότε εξελίχθηκε το άθλιο θέατρο της αναζήτησης Πρωθυπουργού και Κυβέρνησης. Ένα απίστευτο παζάρι. Ονόματα ρίχνονταν στην "πιάτσα", για ν΄ αποσυρθούν στην συνέχεια και να εμφανιστούν καινούργια. Στελέχη έμπαιναν κι έβγαιναν από την Κυβέρνηση σε ρυθμούς πολυβόλου. Κι επιτέλους "είδωμεν το φως το αληθινόν"!

Ένας καινούργιος Πρωθυπουργός και μια "καινούργια" Κυβέρνηση ανέλαβαν τα ηνία της διακυβέρνησης της Χώρας. Στην πραγματικότητα αυτό το σχήμα που σήμερα κυβερνά δεν έχει τίποτα το καινούργιο. Δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα συνονθύλευμα σοσιαλιστών,  "σοσιαλιστών", νεοφιλελεύθερων, δεξιών και ακροδεξιών. Μια συνάθροιση εκπροσώπων του ίδιου πολιτικού κατεστημένου που οδήγησε την Χώρα μας σε αυτήν την άθλια κατάσταση. Βέβαια έφυγε ο Παπανδρέου ( ο ΓΑΠ, ο Τζέφρι, ο Γιωργάκης κ.λ.π.  κ.λ.π.). Και ως δια μαγείας όλα πάνε καλά.

Αλλά, αλήθεια, όσοι σήμερα απαρτίζουν αυτήν την Κυβέρνηση δεν έχουν καμία ευθύνη για την σημερινή κατάσταση; Είναι "αθώες περιστερές";

Δηλαδή ο "στηρίζων και μη συγκυβερνών" Σαμαράς δεν ήταν μέλος της προηγούμενης Κυβέρνησης η οποία ολοκλήρωσε την καταστροφή; Οι Αβραμόπουλος και Δήμας δεν ήσαν στελέχη της Καραμανλικής διακυβέρνησης; Ο Καρατζαφέρης δεν ήταν κι αυτός παλαιότερα στέλεχος της ίδιας παράταξης; Οι ΠΑΣΟΚοι υπουργοί δεν ήσαν υπουργοί της Κυβέρνησης Παπανδρέου που εφάρμοσε τα περιβόητα μέτρα;

Όλοι αυτοί θέλουν να μας πείσουν σήμερα ότι το πρόβλημα ήταν ο Παπανδρέου και ότι με την απομάκρυνσή του όλα θα γίνουν καλύτερα; Και πως θα γίνουν καλύτερα, αφού πλέον ΟΛΟΙ ομνύουν στο Μνημόνιο και τα μέτρα που το συνοδεύουν;

Αλλά ακούω και κάποιους ΠΑΣΟΚους να ζητούν την απομάκρυνση του Παπανδρέου από την αρχηγία του Κόμματος. Αναρωτιέμαι βέβαια ποιου Κόμματος; Γιατί, εγώ τουλάχιστον, δεν διαπιστώνω την ύπαρξή του. Μα ακόμη κι αν δεχθώ ότι υπάρχει για ποια ακριβώς αντικατάσταση μιλούν; Για ποια "νέα πολιτική"; Από ποιους θα γίνει αυτή; Από τους ίδιους που δύο χρόνια τώρα στηρίζουν και υλοποιούν  αυτήν την λαθεμένη πολιτική;

Βλέπω να εμφανίζονται συνεχώς νέα κόμματα, τα οποία είναι δημιουργήματα όχι της κοινωνίας, αλλά των ίδιων φθαρμένων προσώπων. Κόμματα που δεν φτιάχνονται για να υπηρετήσουν την κοινωνία, αλλά για να διασφαλιστεί η πολιτική παρουσία των δημιουργών τους.

Διαπιστώνω ότι τα υφιστάμενα σχήματα της πολυδιασπασμένης και κατακερματισμένης Αριστεράς να προσπαθούν να "περιφρουρήσουν" τον χώρο τους και να αναπαράγουν τα ξεπερασμένα από τον χρόνο και τις συνθήκες ιδεολογήματά τους,

Έχω την αίσθηση ότι ΟΛΟ το πολιτικό σύστημα βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Σχεδιάζουν την πολιτική τους επιβίωση, αγνοώντας την γνώμη των πολιτών. Ο πολιτικός τους ορίζοντας είναι πολύ μικρός. Φτάνει μόνο μέχρι τις 19 Φλεβάρη, ούτε ώρα παραπέρα.

Πρόκειται για ανθρώπους αλλοτριωμένους από την οποία εξουσία (κυβερνητική, κομματική, συνδικαλιστική), χωρίς όραμα, χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις, χωρίς πολιτικό ήθος. Δεν μπορούν να αποδεχθούν το γεγονός ότι ήρθε η ώρα ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ. ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ. 

Μήπως και εμφανιστούν στο προσκήνιο νέοι άνθρωποι, άφθαρτοι, με αρχές και ιδεολογία, με οράματα και θέληση να αγωνιστούν για αυτόν τον τόπο.

Δεν είμαι αιθεροβάμων. Δεν περιμένω την διάλυση των κομμάτων. Ελπίζω μόνο στην ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, έστω και μέσω των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών.

Ένα είναι σίγουρο πάντως.

Έτσι όπως πάμε δεν πρόκειται να πάμε πουθενά!