Ήμουν μετριοπαθής, Ήμουν ρεαλιστής,
Είχα υπομονή. Είχα προσμονή.
Δεν ήταν επιθυμία μου η "συγκυβέρνηση". Ήταν ανάγκη, το πίστευα.
Δεν με ενδιέφερε τι λένε "οι Βρυξέλλες". Με ενδιέφερε τι λένε οι πολίτες.
Κι άκουγα, όλες αυτές τις μέρες. "Άκουγα" την προσμονή, την ανάγκη, την αγωνία των ανθρώπων.
Πολλών ανθρώπων. Πάρα πολλών ανθρώπων.
Δεν έλπιζαν σε κάτι καλύτερο. Απλά ήθελαν να αποφύγουν το χειρότερο.
Τις πρώτες μέρες είπα: Καλά, δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεπεραστούν παγιωμένες αντιλήψεις χρόνων.
Μετά είπα: Εντάξει, είναι δύσκολο να ολοκληρώσει την "κωλοτούμπα" ο Σαμαράς. Είναι δύσκολο και θέλει κάποιο χρόνο.
Μετά νευρίασα και με τους δυό, σκεπτόμενος: Θέλουν πραγματικά να προχωρήσουν ή κοροϊδεύουν; Τους νοιάζει πραγματικά η σωτηρία της Χώρας, ή τους νοιάζει μόνο η προσωπική σωτηρία τους και η σωτηρία των Κομμάτων τους;
Απόψε 9 του Νοέμβρη είμαι αγανακτισμένος και αηδιασμένος.
Απόψε πιστεύω ότι πραγματικά ισχύει το "όλος ο κόσμος καίγεται και τα μ... χτενίζονται".
Αποδεικνύονται ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ κατώτεροι των περιστάσεων. Κι αν ο Σαμαράς έχει μια δικαιολογία ότι έπρεπε να κάνει ολόκληρη "κωλοτούμπα", να αποδεχτεί ότι αυτό που χθες ήταν λάθος σήμερα είναι σωστό, αυτό που ήταν καταστροφή, τώρα είναι σωτηρία, ο Παπανδρέου ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΜΙΑ.
Είχε την συμπάθειά μου. Θεώρησα ότι αδικήθηκε από την ιστορία κι από τους συντρόφους του.
Απόψε, όμως, 9 του Νοέμβρη, δεν έχει πλέον την συμπάθειά μου.
Απόψε τον θεωρώ "λίγο".
Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι ένας ηγέτης άγεται και φέρεται από τους ετερόκλητους κομματικούς καρεκλοκένταυρους, που για το μόνο που νοιάζονται είναι η προσωπική τους διάσωση και "γαία πυρί μιχθήτω".
Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι ένας ηγέτης παίρνει μια τολμηρή, δύσκολη απόφαση, παραμερίζοντας την προσωπική του πολιτική πορεία και επιτρέπει να την αμαυρώνουν τα κατεστημένα κομματικά συμφέροντα.
Γι΄ αυτό θεωρώ ότι έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης πλέον.
Απόψε νοιώθω ότι το πολιτικό σύστημα της Χώρας μου είναι ανίκανο.
Δεν εξαιρώ από αυτήν μου την άποψη ΚΑΝΕΝΑΝ.
Ούτε την Αριστερά που, ομνύοντας στο Σύνταγμα, το φτύνει, με την μη συμμετοχή της στην σύσκεψη πολιτικών αρχηγών.
Ούτε τον Καρατζαφέρη που αν και ένθερμος θιασώτης της "συγκυβέρνησης" στο πιο κρίσιμο σημείο "βγάζει την ουρά του απ΄ έξω".
Ούτε την Ντόρα, ούτε τον Κουβέλη, ούτε κανέναν.
Αλλά ο θυμός μου απευθύνεται στους δύο "μονομάχους". Στους δύο αρχηγούς των κομμάτων που, διαχρονικά, ευθύνονται για το σημερινό χάλι. Και χωρίς ίχνος ντροπής ερίζουν πάνω στο ετοιμοθάνατο κουφάρι της Πατρίδας μου.
Κι απορώ. Δεν έχουν σταλιά φιλότιμο; Δεν τους έχει απομείνει ούτε ελάχιστη αξιοπρέπεια;
ΑΗΔΙΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου