''ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ: ΑΛΙΜΟΝΟ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΑΝ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Πρώτα ερωτεύεσαι και...γι' αυτό θες να ακούσεις Μητροπάνο ή πρώτα τον ακούς και μετά αναζητάς...επιτακτικά να ερωτευτείς;.. 

Εγώ πάντως ένα βράδυ -πριν εννιά χρόνια περίπου- συνδυάζοντας και τα δύο, βρέθηκα κάπου στην Ιερά Οδό, μαζί με το έτερον ήμισυ, στην είσοδο του κέντρου που τραγουδούσε ο Δημήτρης Μητροπάνος. 

Δεν με εξέπληξε καθόλου το γεγονός ότι για να μπεις μέσα, βρισκόσουν σε μια ατελείωτη ουρά, σαν να περιμένεις να μπεις στην Εκκλησία, σε μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή. Όσο περνούσαν τα λεπτά, ο χώρος όλο και πιο πολύ γέμιζε από κόσμο. Ηλικίες; Τα πάντα. Αλλά κυρίως νεολαία κι αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. 

Το πρόγραμμα είχε αρχίσει με κάποιους άλλους καλλιτέχνες, αρκετά αξιόλογους φωνητικά μπορώ να πω. Εκείνο όμως που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, ήταν η προσμονή για την είσοδο του Μητροπάνου στην πίστα. Όλοι είχαμε λάβει τα μέτρα μας. Είχαμε πάρει τα ποτά μας από το μπαρ, τα τσιγάρα παραμάσχαλα κι ήμασταν...προετοιμασμένοι... 

Από ότι αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ποτέ δεν μπορούσες να ήσουν αρκετά προετοιμασμένος για να τον ακούσεις!... Ούτε που κατάλαβα τι συνέβαινε γύρω μου, όσο περνούσαν πια τα δευτερόλεπτα. Εκείνο που θυμάμαι, είναι ότι δεν πήγαινα όλο και πιο πέρα γιατί το ήθελα, αλλά γιατί με πίεζε ασφυκτικά το πλήθος. 

Ωραία μέχρι εδώ. Τώρα πρέπει να βρω τα λόγια για να περιγράψω, τι έγινε τη στιγμή που ανέβηκε στην πίστα ο Μητροπάνος! Δύσκολα περιγράφεται με λόγια μα την αλήθεια... Γιατί άνοιξε το στόμα του ο Δημήτρης και χάθηκε ο κόσμος γύρω μου... Τι ήταν αυτό που συνέβαινε εκεί μέσα;... Σαν σε όνειρο θυμάμαι ότι ήθελα να σηκώσω το ποτήρι μου και να το φέρω ως το στόμα μου κι απλά δεν γινόταν!!! Είχε τόσο πολύ κόσμο μέσα σ' αυτήν την αίθουσα που τον άκουγαν ευλαβικά, που λίγο θα σκεφτόταν κάποιος τους βασικούς κανόνες ασφαλείας, για τον επιτρεπτό αριθμό ατόμων μέσα σ' ένα μαγαζί, τις εξόδους κινδύνου, τις προδιαγραφές της κατασκευής κι άλλα τέτοια...πεζά και γήινα... Δεν ήταν ''ανθρώπινη'' αυτή η φωνή που ηχούσε στα αυτιά μου! Ήταν από...άλλον κόσμο! Ήταν ένας συμπαγής βράχος που έσπαγε τα κύματα και ράγιζε καρδιές με την ορμητική δύναμη ενός...φυσικού φαινομένου! Μόνο ένας άνθρωπος με βιώματα μπορούσε να τραγουδάει με τέτοιο πάθος και να χορεύει με τόση λεβεντιά το ζεϊμπέκικο... 

Κι εγώ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αυτήν την ευτυχία που ένιωθα, που με αξίωσε ο Θεός να μου τραγουδάει ''ένας Μητροπάνος''! Έπρεπε να ανάψω τσιγάρο, δε γινόταν! Δεν μπορείς να ακούς ''σ' αναζητώ, σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα, λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα'' και να μη νιώθεις τη νικοτίνη να διαπερνάει στο αίμα σου! Δεν γίνεται! Κι ύστερα ήρθε το ''ΑΛΙΜΟΝΟ''... Όλη αυτή ''η μάζα'' παρέλυσε!... ''Δυο νύχτες ανταμώσανε πάνω στα δάκρυά μου, η νύχτα που σε γνώρισα κι η νύχτα που χωρίζουμε, και κλαιν' τα όνειρα μου, θα πνίξουν την καρδιά μου''... 

'Θεέ μου! Πόσο...σφοδρό ήταν το συναίσθημα μου! Έρωτας και Μητροπάνος μαζί;! Απλά...δεν αντέχεται! Τα δάκρυά μου άρχισαν να κυλούν ένα ασταμάτητο ποτάμι που κατέληγε στο ουίσκι μου... Η λέξη ''ντροπή'' δεν υπήρχε εκείνη την ώρα στο λεξιλόγιό μου, γιατί πολύ απλά, ο καθένας ζούσε τη δική του στιγμή με την ίδια σφοδρότητα με μένα... ''ΑΛΙΜΟΝΟ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑΝ''... ΑΛΙΜΟΝΟ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΑΝ... 

Οι καρδιές που ράγιζαν κάθε φορά που τραγουδούσε ο Μητροπάνος, απλά...έσπασαν σε χίλια κομμάτια στις 17 του Απρίλη... Και τώρα φίλε, ''πες μου...που πουλάν καρδιές'';... Μια βδομάδα μετά τον φυσικό του θάνατο, βρέθηκα σ' ένα μαγαζί κι ένας αληθινός καλλιτέχνης βρήκε το θάρρος να ερμηνεύσει κι εκείνος το ''αλίμονο''... Παραλήρημα... Νομίζω πως ξέρω γιατί ενώσαμε όλοι οι θαμώνες μαζί του, τις φωνές μας και τραγουδούσαμε με τόσο πάθος: ευχόμασταν, όσο ψηλά κι αν είναι τώρα πια ο Δημήτρης Μητροπάνος, να μας άκουγε να τον τιμάμε και να του στέλνουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη μας που υπήρξε στις ζωές μας, έστω και για λίγο... ''Γιατί να φύγεις ξαφνικά απ' τη ζωή μου''...

Υ.Γ Για την ιστορία, το ''ΑΛΙΜΟΝΟ'' είναι το ποτ πουρί τριών τραγουδιών: ''δυο νύχτες'' (Τ.Βοσκόπουλος-Η.Λυμπερόπουλος), ''αλίμονο'' (Δ.Χριστόπουλος-Σ.Καπίρη), ''θέλω απόψε να σου γράψω'' (Σ.Παπαβασιλείου-Κ.Βέργος). Αλλά για όλους εμάς -τους αθεράπευτα πιστούς θαυμαστές του- το ''ΑΛΙΜΟΝΟ'' είναι ΕΝΑ άσμα και θεωρείται πια...συνώνυμο με τον αλησμόνητο ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ...