ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το "πείραμα" της τρικομματικής κυβέρνησης, είτε συμφωνούμε, είτε όχι με την συγκρότησή της.

Δεν θα λέγαμε ότι μας ικανοποιεί η μέχρι τώρα πορεία της. Κυρίως όσον αφορά την συγκρότηση και την λειτουργία της.

Συγκροτήθηκε με βάση ένα πλαίσιο συμφωνίας των τριών κομμάτων που την απαρτίζουν, αλλά φαίνεται να λειτουργεί ως "μηχανισμός υλοποίησης των αποφάσεων των τριών πολιτικών αρχηγών".

Όμως οι κανόνες της Δημοκρατίας άλλα προβλέπουν. Η κυβέρνηση οφείλει να υλοποιεί την πολιτική που έχει συμφωνηθεί, χωρίς παρεμβάσεις και οι πολιτικοί αρχηγοί απλώς να παρακολουθούν την ορθή υλοποίησή της και να παρεμβαίνουν μόνο όταν διαπιστώνουν παρεκκλίσεις. Κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα.

Βλέπουμε να προωθείται νομοθετικό έργο, χωρίς καν απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (νόμος για τα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.), υπουργούς να μετατρέπονται σε "σχολιαστές καταστάσεων".
Αλλά εάν υποτεθεί ότι λόγω της κρισιμότητας των καταστάσεων είναι αναγκαία αυτή η μορφή λειτουργίας της Κυβέρνησης, τίθεται το ερώτημα: οι πολιτικοί αρχηγοί ποιές ακριβώς θέσεις εκφράζουν στις κοινές τους συνεδριάσεις; τις προσωπικές τους ή αυτές των κομμάτων τους;
Γιατί από την ειδησεογραφία δεν προκύπτει καμία συνεδρίαση συλλογικού οργάνου, ιδιαίτερα στην Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μάλιστα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτήν την περίοδο το μόνο εκλεγμένο "όργανο" είναι ο Πρόεδρός του και κανένας άλλος (!).

Αυτήν, λοιπόν, την Δημοκρατία πρεσβεύουν τα δύο πρώην "κόμματα εξουσίας";

Η λαϊκή ψήφος πριν λίγους μήνες δεν δόθηκε, έτσι όπως δόθηκε, σε πολιτικούς αρχηγούς, αλλά σε κόμματα. Τα οποία - υποτίθεται- παρουσίασαν ένα πρόγραμμα στους πολίτες και με βάση αυτό έλαβαν τις ψήφους που έλαβαν. Και οι πολίτες ψήφισαν βουλευτές κι όχι αρχηγούς. Και οι βουλευτές πρέπει να εκφράζουν άποψη, για την οποία θα κριθούν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Υποτίθεται ότι μετά την μεταπολίτευση κάναμε τεράστια βήματα στο ζήτημα την πολιτικής εκπροσώπισης. Από τα αρχηγικά κόμματα της προδικατορικής περιόδου, περάσαμε στα δημοκρταικά οργανωμένα πολιτικά κόμματα, με οργανωμένη λαϊκή βάση, ενδιάμεσα όργανα εκλεγμένα, Κεντρικές Επιτροπές, η Πολιτικά Συμβούλια εκλεγμένα και Πρόεδρο (όχι αρχηγό).
Υποτίθεται.
Γιατί σε τι διαφέρουν τα σημερινά πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ., από τα παλιά αρχηγικά κόμματα;
Καμία "κατάσταση έκτακτης ανάγκης" δεν δικαιολογεί την κατάλυση της δημοκρατίας, ούτε της εσωκομματικής. Και τα δημοκρατικά οργανωμένα πολιτικά κόμματα ήταν μια δημοκρταική κατάκτηση.
Αυτό το πολιτικό σύστημα - και γι΄ αυτόν τον λόγο - δεν φαίνεται να έχει μέλλον.
Το ζήτημα είναι από τι θα αντικατασταθεί, από ποιούς ανθρώπους και με ποιά διαδικασία.
Κι αυτό αφορά όλους τους πολίτες, όπου κι αν ανήκουν πολιτικά ή ιδεολογικά.
Η ώρα για να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση είναι ΤΩΡΑ.