ΝΥΧΤΩΣΕ ΑΞΑΦΝΑ.....

Ήταν από κείνα τα βράδια που θαρρείς πως το σκοτάδι πέφτει μονομιάς.

Νύχτωσε άξαφνα κι ούτε φεγγάρι μηδέ άστρο δεν φάνηκε στον ουρανό.

Ένας ψυχρός αγέρας έκανε μερικά φύλλα να θροΐσουν.

Παράξενα ήσαν όλα τούτα.

Κι εσύ καθόσουν  - τάχα αμέριμνος - κοιτώντας από μακριά την θάλασσα.

Αναζητούσες, με το βλέμμα σου θολό, λίγες σταγόνες υπομονής.

Χαμογέλασες, με κείνο το χαμόγελο που δεν σημαίνει τίποτα.

Κι Έψαχνες.

Έψαχνες βαθιά μέσα σου να βρεις ένα λυχνάρι, ένα κερί, ένα φως, κάτι…

Μα τούτους τους καιρούς  φως δεν υπάρχει.

Κάποιος, κάποτε, σου είχε πει πως η ψυχή φωτίζει.

Χαμογέλασες, με κείνο το χαμόγελο που δεν σημαίνει τίποτα.

Κι ύστερα.. Έκανες λίγα βήματα προς την θάλασσα.

Ένα ψαροκάικο σα να φάνηκε αχνά στον ορίζοντα.

Να το σκαρί του, να το πανί του, να κι ο καπετάνιος στην πρύμνη.

Όχι, δεν υπήρχε τίποτα στον ορίζοντα.

Χαμογέλασες, με κείνο το χαμόγελο που δεν σημαίνει τίποτα.

Πως στο  ΄χε πει αυτός  ο γέροντας πριν από χρόνια;

«Έχεις δημιουργική φαντασία παλικάρι».

Ήσουν μόνος.

Εσύ κι η ζωή σου. Η δική σου ζωή.

Παράξενο, αλλά δεν θα τόλεγες μοναξιά αυτό ζούσες.

Κάποιες σταγόνες κύλησαν στο πρόσωπό σου.

Άρχισε να βρέχει.

Σιγοψιθύρισες κάποιους στοίχους…

«Σε βρήκα νύχτα στην βροχή

χαμένο μεσ΄ τους δρόμους

και έκρυβες στα μάτια σου

θεούς και δολοφόνους».

Χαμογέλασες.

Όμως τούτη τη φορά το χαμόγελό σου έλεγε πολλά.

Τούτη τη φορά ήσουν εσύ ο δυνατός.

Τούτη τη φορά – ήσουν σίγουρος - θα έβρισκες το φως.

Γιώργος Κόλλιας