Ε.Ρ.Τ. ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Έκλεισε η Ε.Ρ.Τ.

Πρώτη ημέρα επαναστατικός οίστρος. Χιλιάδες κόσμου στην Μεσογείων, «Τσίπρηδες», «Καμένοι» και «Κουτσουμπήδες» να κάνουν δυναμικές δηλώσεις (πολύ το «κοινό» γαρ), οι εργαζόμενοι σε «εκπομπές αντίστασης», η Κυβέρνηση δείχνοντας «δυναμισμό», να κλείνει τους πομπούς, ο 902 να δίνει την συχνότητά του, το facebook  να «παίρνει φωτιά». Θαρρείς πως ζούμε στιγμές προεπαναστατικές.

Επόμενη μέρα. Δειλά – δειλά αρχίζουν τα σχόλια του τύπου «οι κρατικοδίαιτοι», «αυτοί με τους παχυλούς μισθούς», οι «κυβερνητικοί προπαγανδιστές», από την μια μεριά. Κι από την άλλη ακόμη και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αυτή που μιλούσε για «παπαγαλάκια του Μαξίμου», να σηκώνει το λάβαρο της ύπαρξης της «δημόσιας τηλεόρασης».

Κι η πραγματικότητα, όπως πάντα, στην μέση.

Η Κρατική (και ποτέ δημόσια) τηλεόραση ήταν όλα αυτά που καταγγέλλαμε πριν το κλείσιμο. Άντρο διαφθοράς, διορισμών ημετέρων με παχυλούς μισθούς, όργανο κυβερνητικής προπαγάνδας. Αλλά ήταν και όλα αυτά που διεκδικούμε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ποιοτικές εκπομπές λόγου, προβολές ταινιών μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, όχι όμως εμπορικές, η φωνή της Ελλάδας στο έξω κόσμο. Με ένα μοναδικό ιστορικό αρχείο και με πολλές έρευνες, ντοκιμαντέρ και ζωντανές μεταδόσεις.

Υπήρχαν οι σούπερ σταρ δημοσιογράφοι που είχαν εφορμήσει στο ταμείο που εμείς οι πολίτες κρατούσαμε γεμάτο, αλλά και οι εκατοντάδες εργαζόμενοι με μισθούς της συλλογικής σύμβασης (στην καλύτερη περίπτωση) που «έβγαζαν» το πρόγραμμα.

Με υπέροχες εσωτερικές παραγωγές, αλλά και με χρυσοπληρωμένες εξωτερικές παραγωγές, που συντηρούσαν έναν εσμό αρπακτικών, οι οποίοι, χρόνια τώρα, κατέτρωγαν τις σάρκες της Ε.Ρ.Τ.

Κάτι λοιπόν έπρεπε να γίνει. Ίσως και κάτι ριζικό. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που έγινε. Να κλείσει, δηλαδή, η κρατική τηλεόραση.

Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις γνωστές σε όλους.

Πριν λίγα χρόνια, θυμάμαι, επί εποχής του «τρισκατάρατου» Παπανδρέου, έγινε μια απόπειρα να διορθωθεί η κατάσταση, χωρίς να πίστευα ότι τελικά κάτι θετικό θα γινόταν. Και τότε ο σημερινός κατεδαφιστής της Ε.Ρ.Τ., ο  Κεδίκογλου, ως άλλος Κολοκοτρώνης, κήρυττε ανένδοτο αγώνα για «να μην κλείσει η Ε.Ρ.Τ.». Ναι, ναι αυτός που «χάλαγε τον κόσμο» για να μην κλείσει η Ε.Ρ.Τ., την έκλεισε! Τέτοια συνέπεια λόγων και έργων!

Αυτό, όμως, τελικά είναι το λιγότερο. Οι επιβήτορες της εξουσίας δεν τόχουν σε τίποτα να κάνουν σε μια νύχτα το άσπρο – μαύρο και μετά πάλι άσπρο, αν αυτό βολεύει τα σχέδιά τους.

Πιστεύει, όμως, κανείς στα σοβαρά ότι αυτοί και όλοι οι προηγούμενοι που εξέθρεψαν αυτό το τέρας, είναι διατεθειμένοι σήμερα να το «σκοτώσουν»; Αυτοί που κατέστησαν «ιδεολογία» το βόλεμα και το ρουσφέτι, θα εγγυηθούν την αξιοκρατία;

Θα το πίστευα μόνο αν κάποιος από αυτούς έκανε «χαρακίρι». Έγινε κάτι τέτοιο και δεν το έμαθα;

Όχι φίλοι μου. Δεν θα αφήσουν «τα δικά μας τα παιδιά» στον δρόμο. Τώρα κάτι γραφικοί που , άκουσον – άκουσον, θέλουν ντε και καλά να παράγουν έργο, θα χάσουν την δουλειά τους. Αλλά τι να κάνουμε, η «εξυγίανση» έχει και θύματα.

Αυτό, όμως, που ακόμη δεν έχει επισημανθεί ιδιαίτερα, παρ΄ όλο που – κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι το πιο ουσιαστικό, δεν αυτό καθ΄ αυτό το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης, αλλά η μεθοδολογία και –κυρίως- η νομική βάση. Η δυνατότητα που πλέον διαθέτει ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης να κλείνει, με μια απόφασή του, δημόσιους οργανισμούς.

Η μεθοδολογία είναι απλή.

Αρχίζουμε να συκοφαντούμε έναν Οργανισμό υπερτονίζοντας τα αρνητικά του, τα οποία βεβαίως υπάρχουν, τον απαξιώνουμε στα μάτια της κοινωνίας, του στερούμε την δυνατότητα να παράξει έργο και ένα ωραίο βράδυ τον κλείνουμε, ελπίζοντας στην θετική στάση των πολιτών και επιδεικνύοντας «αποφασιστικότητα».

Λυπάμαι πραγματικά για τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που θα μείνουν άνεργοι, αλλά….

Εδώ είναι ο κίνδυνος αδέρφια.

Εδώ πρέπει να στοχεύσουμε.

Είναι δύσκολος αγώνα γιατί, κακά τα ψέματα, χρόνια τώρα συντηρήσαμε, με την συναίνεσή μας, ή την ανοχή μας, αυτό έκτρωμα που ονομάζεται Ελληνικό Κράτος. Αλλά, έλεος, δεν μπορεί αυτοί που το δημιούργησαν να το καταγγέλλουν σήμερα και μάλιστα να υπόσχονται ότι θα το φτιάξουν.

Δεν γίνεται ρε παλικάρια, δεν γίνεται!

Τώρα τι να πει κανείς για αυτούς τους θλιβερούς ανθρώπους που παριστάνουν, δήθεν, τους «κυβερνητικούς εταίρους». Εγκλωβισμένοι στην «στρατηγική Σαμαρά» είναι συνεχώς «διαμαρτυρόμενοι», αλλά ταυτόχρονα σιωπηρά «συναινούντες».

Τρέμοντας στην προοπτική να κατηγορηθούν ότι «έριξαν την κυβέρνηση», υποχωρούν συνεχώς σε κάθε κίνηση του Πρωθυπουργού. Και το τραγικό, γι΄ αυτούς, θα είναι να «ρίξουν» τελικά την κυβέρνηση, αλλά για κάτι πολύ μικρό, σε σχέση με όσα τερατώδη επέτρεψαν, με την ανοχή τους, να γίνουν. Αλλά αυτή είναι η μοίρα των «μικρών» ανθρώπων.

Ναι, βέβαια, τον… Οκτώβρη, όταν όλα θα έχουν προ πολλού τελειώσει, θα αρνηθούν να νομιμοποιήσουν … επίσημα, όσα, σιωπηρά δέχονται σήμερα.

Αλλά και τα ιδιωτικά κανάλια; Τέτοια «ευαισθησία» για την «ελεύθερη πληροφόρηση»! Όταν ακόμη και για την … γάτα που σκαρφάλωσε σε δέντρο και δεν μπορεί να κατέβει, βγάζουν «Έκτακτο  δελτίο», τώρα απόλυτη σιγή. Σαν να συμβαίνουν όλα αυτά σε άλλη χώρα και μάλιστα πολύ μακρινή, όπου δεν έχουν ανταποκριτές!

Έκπληξη; Καμία!

Σαν τις ύαινες καιροφυλακτούν κοντά στο πτώμα της Ε.Ρ.Τ., για να κατασπαράξουν τις σάρκες της.

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά πορευόμαστε στην χώρα που «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα», χωρίς μπούσουλα, χωρίς τιμόνι, χωρίς καπετάνιο και χωρίς… Ε.Ρ.Τ.