ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

• από το blog ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η σημαντικότερη πράξη αντίστασης μιας γενιάς ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν στα πολιτικά πράγματα της Μεταπολίτευσης με τρόπο καταστροφικό.

Η οικονομική κρίση του σήμερα κατάφερε μέσα σε πολλούς λίγους μήνες να απομυθοποιήσει τα πεπραγμένα τους, οι...ιστορικοί των τηλεπαραθύρων και οι διάδοχοι των αθλίων πολιτικών μας δίδαξαν τους τελευταίους μήνες ότι για όλα φταίει η "κακή" δεκαετία του 1980 και η απόλυτη ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς. Μισές αλήθειες, όμορφα πειστικές.

Στην Ελλάδα της μόνιμης αναζήτησης εξαλιστήριων θυμάτων η αυτοκαταστροφική γενιά του Πολυτεχνείου αποτέλεσε και αποτελεί ένα βολικό στόχο ειδικά για εκείνους που την είδαν να τους προσπερνά. Το πρόβλημα όμως είναι...ερμηνευτικό. Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι οι 10 υπουργοί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ που αποδείχθηκαν φαύλοι, δεν είναι αυτοί που γέμισαν τα βιογραφικά τους μόνο με "αγώνες".

Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι επίσης οι ανώνυμοι περαστικοί που από τα κάγκελα έδιναν χρήματα και τσιγάρα στους εξεγερμένους, είναι οι γείτονες που έσπασαν τη σιωπή των παραθύρων τους και πέταξαν φαγητό στους προσωρινούς...κατοίκους της ταράτσας της Νομικής. Είναι όλοι εκείνοι που αρνήθηκαν να μιλήσουν για τον "κομμουνιστή" γιο του διπλανού τους, εκείνοι που πρότειναν στα παιδιά τους να μην θεοποιούν τους "καλούς" δικτάτορες.
Σε μια από τις πλέον ιστορικά κρίσιμες στροφές αυτού του τόπου, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμα "επανεξέταση" της Ιστορίας. Ό,τι κι αν ακολουθήσει, το Πολυτεχνείο θα παραμένει ένα διαχρονικό σύμβολο εξέργεσης, μια ρομαντική έκρηξη των ανόμοιων δημοκρατικών δυνάμεων αυτού του τόπου. Μια χώρα που δεν σέβεται το παρελθόν της είναι πάντα ευάλωτη σε αυτούς που θα ήθελαν να πρωταγωνιστήσουν στο παρόν της.

ΣΧΟΛΙΟ:

Πρόκειται για ένα κείμενο που με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ.

Κουράστηκα να ακούω και να διαβάζω αυτές τις ημέρες σχόλια για την "γενιά του Πολυτεχνείου" από τον κάθε άσχετο, φασίζοντα, μαϊντανό, "αναλυτή" και γενικά "κάθε καρυδιάς καρύδι".

Από όλους αυτούς που το "Πολυτεχνείο" είναι μια βολική ευκαιρία να βγάλουν την χολή τους για καταστάσεις που ούτε συμμετοχή είχαν, ούτε τους λένε τίποτα.

Κι αυτό το λέω εγώ που δεν είχα συμμετοχή (λόγω ηλικίας).

Ναι κάποιοι χρησιμοποίησαν την τότε δράση τους για να "ανέβουν" πολιτικά και κάποιοι από αυτούς ξεπουλήθηκαν.

Ναι κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν την επέτειο για τους δικούς τους σκοπούς.

Ναι ο γιορτασμός θυμίζει "πανηγύρι".

Ναι όλα αυτά έγιναν και γίνονται.

Όμως...

Όμως το ιστορικό γεγονός παραμένει. Και το ιστορικό γεγονός δεν είναι οι "κάποιοι". αλλά η αυθόρμητη εξέγερση του λαού ενάντια σ΄ ένα τυραννικό καθεστώς. Δεν έχει καμία σημασία ποιος ήταν πρώτος και ποιος δεύτερος, δεν έχει καμία σημασία που ανήκε ο ένας και που ο άλλος, δεν έχει καμία σημασία που βρίσκονται και ποιοι είναι σήμερα όλοι αυτοί.

Σημασία έχει ότι μια "γενιά" αποφάσισε ότι "φτάνει πια", ότι μια γενιά βγήκε στον δρόμο για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη.

Αλήθεια όλοι αυτοί οι "κρίνοντες" αισθάνονται "καθαροί"; Αυτοί αποτελούν τις "νησίδες ηθικής" σε ένα σάπιο κόσμο;

Είναι γεγονός ότι ο χρόνος, το χρήμα, η εξουσία διαφθείρουν. Ακόμη και τους μεγαλύτερους ιδεολόγους.

Αλλά την ιστορία του Πολυτεχνείου, την πραγματική ιστορία του, όσο κι αν προσπαθούν χρόνια τώρα κάποιοι δεν μπορούν να την αμαυρώσουν.

Αφήστε το Πολυτεχνείο ήσυχο εσείς οι καλοβολεμένοι "ηθικολογούντες".

Το νόημά του θα αποτελεί για πάντα φάρο ελπίδας για τον λαό και εφιάλτης για τους "από καθέδρας κριτές" μικροαστούς και βολεμένους.