ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις που αναπτύσσονται – κύρια στο Διαδίκτυο- για το μάθημα της Ιστορίας και την πρόταση για κατάργησή του από το Πρόγραμμα της Γ΄ Λυκείου.

Ένα σημείο έντονου προβληματισμού μου είναι η σχεδόν απόλυτη ταύτιση ακροδεξιών και εκκλησιαστικών κύκλων με προοδευτικές, ακόμη και αριστερές φωνές.

Σε πρώτη ανάγνωση αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί σαν ένδειξη «παλλαϊκής» αντίθεσης και κατά συνέπεια η Κυβέρνηση όφειλε και οφείλει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη της, μια τέτοια «παλλαϊκή» απαίτηση.

Μια άλλη ανάγνωση , βέβαια, θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι απλά πρόκειται για μια «αντιπολιτευτική ταύτιση», των δυνάμεων που έχουν ως στόχο την Κυβέρνηση.

Ως απλός πολίτης αυτής της Χώρας, που δεν διεκδικεί δάφνες επιστήμονα ή ιστορικού, προσπαθώ μέσα από τις κραυγές ρασοφόρων, ακροδεξιών, κάποιων διανοουμένων και κάποιων «λαλημένων» τύπων, να διαπιστώσω από πού προκύπτει η «Εθνική καταστροφή», η «Εθνική προδοσία», το «ξεπούλημα του Έθνους» και άλλα τέτοια τερατουργήματα, αλλά – συγχωρέστε με- δεν έχω μπορέσει να το διαπιστώσω.

Κατ΄ αρχήν, απ΄ ότι διάβασα, η Ιστορία δεν καταργείται ολοσχερώς από τα Σχολεία μας, αλλά μόνο από την Γ΄ Λυκείου. Συνεπώς, αν δεν κάνω λάθος, θα συνεχίζει να διδάσκεται από την Α΄ Δημοτικού μέχρι την Β΄ Λυκείου, δηλαδή επί 11 χρόνια. Κι αν αφαιρέσουμε τις τρείς πρώτες τάξεις του Δημοτικού, επί 8 χρόνια.

Κι ακόμη συνεχίζονται οι παρελάσεις, οι σχολικές γιορτές κάθε εθνική επέτειο, τα αφιερώματα στα Μ.Μ.Ε.

Θα μου πει κανείς αρκούν αυτά για την ουσιαστική γνώση της Ιστορίας;

Απαντώ όχι.

Γιατί στο Σχολείο η διδασκαλία της Ιστορίας θεωρείται  «αγγαρεία» και για τους δασκάλους – καθηγητές και για τους μαθητές. Γιατί τα σχολικά βιβλία είναι γεμάτα «λεπτομέρειες», ημερομηνίες, εθνικοπατριωτικές αναφορές, κάτι σαν παραμύθι, χωρίς αναλύσεις, χωρίς να κρίνονται τα γεγονότα με βάση τις γεωπολιτικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά, χωρίς κριτική. Γιατί οι παρελάσεις δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά θέαμα, άνευ ουσίας. Γιατί οι σχολικές γιορτές είναι ποιηματάκια, σκετσάκια και τραγουδάκια. Γιατί τα αφιερώματα στα Μ.Μ.Ε. δεν είναι τίποτα άλλο παρά χιλιοπαιγμένες ταινίες.

 Έτσι όχι μόνο δεν διδάσκεται η Ιστορία, αλλά, ως «μάθημα» γίνεται απωθητική.

Η άποψή μου λοιπόν είναι ότι σημασία δεν έχει το «πόσο», αλλά το «πως». Δεν είναι ζήτημα πόσες ώρες στο σχολικό πρόγραμμα υπάρχει το μάθημα της Ιστορίας, αλλά το ποια Ιστορία διδάσκεται, με ποιο τρόπο, από πόσο κατηρτισμένους δασκάλους και καθηγητές.

Είναι γνωστό ότι το μάθημα της Ιστορίας, διαχρονικά, υπηρέτησε την άποψη των «νικητών» κάθε φορά.

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ήταν «Παραβάτης» επειδή στήριζε την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αντίθετα ο Κωνσταντίνος έγινε άγιος επειδή καθιέρωσε ως επίσημη θρησκεία τον Χριστιανισμό, γιατί αυτή ήταν η επικρατούσα αντίληψη της τότε εξουσίας.

Για πολλά χρόνια η ιστορία μας δεν είχε αναφορά στην καθοριστική συμμετοχή των Αρβανιτών στην απελευθέρωση της Ελλάδας, γιατί η κεντρική πολιτική θέση ήταν ότι οι Αρβανίτες δεν έπρεπε να υπάρχουν ως «διαφορετικό» ελληνικό φύλο.

Ποιος δεν θυμάται ότι η ιστορία μας αναφερόταν στον «συμμοριτοπόλεμο», γιατί οι «νικητές» του εμφύλιου επέβαλαν την δική τους άποψη και έπρεπε να συκοφαντηθεί η άλλη πλευρά.

Συνεπώς το «ποια» ιστορία διδάσκεται είναι το ζήτημα και σ΄ αυτό ελάχιστοι αναφέρονται.

Μετά ακολουθεί το «πως».  Η αποστήθιση, η «παπαγαλία» δεν διδάσκει, με την έννοια της απόκτησης ουσιαστικής γνώσης. Αν κάποιος υποχρεωθεί να αποστηθίσει την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ενδεχόμενα να την μάθει απ΄ έξω. Αυτό θα σημαίνει ότι είναι γνώστης αυτής της θεωρίας; Φυσικά όχι.

Οι πρωταγωνιστές των ιστορικών γεγονότων (μάχες, κινήματα, επαναστάσεις) δεν είχαν κατά νου ότι κάποτε, στο μέλλον, θα μάθαιναν κάποιοι, υποχρεωτικά, την ακριβή ημερομηνία της πράξης τους, τον ακριβή αριθμό των ατόμων που συμμετείχαν, το πόσους ακριβώς «εχθρούς» πετσόκοψαν. Αυτοί απλά έκαναν αυτό που οι ίδιοι έκριναν ότι έπρεπε να κάνουν, με βάση την διαμορφωμένη πολιτική, κοινωνική κατάσταση και τις δικές τους αντιλήψεις, την δικιά τους φιλοσοφία. Δεν έκαναν όλοι το «σωστό», ούτε όλοι το «λάθος». Κι αυτή είναι η ουσία του κάθε ιστορικού γεγονότος.

Η Ιστορία, για να γίνει κτήμα του κάθε Έλληνα, πρέπει  να ξεφύγει, κατά την γνώμη μου, από τα στερεότυπα που χρόνια τώρα καλλιεργήθηκαν (π.χ. «οι Έλληνες δεν έκαναν ποτέ στην Ιστορία τους επιθετικούς πολέμους»), να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα, εντάσσοντάς τα πάντα στο πλαίσιο των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών της εποχής που διαδραματίστηκαν και να στέκεται στην ουσία των γεγονότων.

Μια τέτοια κουβέντα, πιστεύω ότι πρέπει να ανοίξει, πέρα από εθνικοπατριωτικές κραυγές και καταστροφολογικές θεωρίες.