ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Δεν το φαντάστηκα ποτέ.

Αλήθεια λέω.

Ήμουν νέος τότε. Νόμιζα ότι έβλεπα μπροστά. Αλλά το «μπροστά» ήταν για τα επόμενα 5-10 χρόνια.

Πάλευα για μια καλύτερη ζωή. Για μια καλύτερη ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ζωή.

Αλλά τότε – νέος ήμουνα- ήθελα να ζήσω την ζωή μου χωρίς μιζέρια, άγχος, φτώχεια. Έβλεπα την ζωή των γονιών μου και θλιβόμουνα. Μια χαμένη ζωή, έλεγα.

Και πέτυχα πολλά.

Δουλειά, καλά μεροκάματα, διακοπές, διασκέδαση. Με δυσκολίες ναι, αλλά καλή ζωή.

Και πέρασαν τα χρόνια. Από ένας, έγινα δύο, μετά τρείς, μετά τέσσερις.

Καλά ήταν και πάλι. Με δυσκολίες ναι, αλλά καλή ζωή.

Συνέχισαν να περνούν τα χρόνια.

Και ξαφνικά όλα αυτά γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος.

Η «καλή ζωή» μου ανατράπηκε. Μου είπαν ότι βασιζόταν σε σαθρά θεμέλια. Με δανεικά ζούσαμε τόσα χρόνια. Κάποιοι το πήγαν και πάρα πέρα. «Μαζί τα φάγαμε» μου είπαν.

Κι εγώ αποσβολωμένος να παρακολουθώ τα γεγονότα και να αναρωτιέμαι. Να αναρωτιέμαι πόσο έφταιξα, πόσα έφαγα, με ποιόν μαζί τα έφαγα.

Και δεύτερες σκέψεις μετά. Δηλαδή έφαγα τα λεφτά των παιδιών μου; Δηλαδή πέρασα καλά σε βάρος του μέλλοντός τους;

Και αισθάνθηκα ντροπή.

Δεν ήμουν τίποτα άλλο παρά ένας εγωιστής, ατομιστής, συμφεροντολόγος.

Κι αυτό δεν το άντεχα. Γιατί εγώ πάντα ένοιωθα ότι πάλευα στην πρώτη γραμμή για μια καλύτερη κοινωνία, για μένα και τα παιδιά μου.

Και μετά συνήρθα. Μετά κατάλαβα.

Δεν έφταιγα εγώ. Ή τουλάχιστον δεν έφταιγα αποκλειστικά εγώ.

Κάποιοι ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΨΕΜΑΤΑ. Κάποιοι με έπεισαν ότι δικαιούμαι να ζήσω την ζωή που έζησα. Κάποιοι που έδωσαν όσα μου έδωσαν, για να κοιτάω αλλού και να μην έβλεπα τι έκαναν.

Όμως κάπου φταίω κι εγώ.

Γι΄ αυτό ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ.

Γιατί ΤΟΤΕ δεν κατάλαβα.