Ο ΕΛΛΗΝΑΣ. ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΟΛΟΙ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Ελληνικό Κράτος.

Ο απόλυτος παραλογισμός.

Μας γεμίζει περηφάνια και ταυτόχρονα ντροπή.
 Περηφάνια για την ιστορία του, ντροπή για το κατάντημά του.

Όμως αυτό το Κράτος δεν «φύτρωσε» από το πουθενά. Εμείς το φτιάξαμε. Εμείς οι Έλληνες. Κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσή μας.

Ο Έλληνας βέβαια δεν μπορεί να το αποδεχτεί αυτό.

Κάποιοι άλλοι φταίνε.

Η Τουρκοκρατία, οι Βαυαροί, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι, οι… εξωγήινοι, ίσως, αλλά πάντως όχι ο Έλληνας.

Ο Έλληνας πάντα «εξαπατάται». Από τους ξένους, από τους πολιτικούς του, από τους «μεγάλους», από όλους. Όχι ότι είναι βλάκας. Αλίμονο αυτός ο απευθείας απόγονος των αρχαίων Ελλήνων βλάκας; Απλώς είναι τόσο περίτεχνα τα συνωμοτικά σχέδια των «εχθρών» που καταφέρνουν να τον εγκλωβίσουν και να τον «μπερδέψουν».

Ο Έλληνας πάντα αγωνίζεται για την Ελευθερία και την Δημοκρατία. Τώρα αν, κάποιες εποχές, οι μισοί Έλληνες πήγαιναν εξορία κι οι άλλοι μισοί επικροτούσαν, με την ψήφο τους, φταίγανε «οι καταστάσεις».

Ο Έλληνας πάντα πιστεύει στην αξιοκρατία. Βέβαια όταν κάποιοι κατά χιλιάδες διορίζονταν, με κομματικά κριτήρια, στο Δημόσιο, οι άλλοι απλά περίμεναν να αλλάξει η Κυβέρνηση για να έρθει η σειρά τους. Αλλά και γι΄ αυτό «οι καταστάσεις» έφταιγαν.

Ο Έλληνας πάντα τηρεί την νομιμότητα. Κι αν έχει μάθει να δίνει «φακελάκι» δεν φταίει αυτός, ο κακομοίρης,  που το δίνει αλλά ο άπληστος που το παίρνει. Κι όχι ότι το δίνει για να πετύχει κάποια ΠΑΡΑΝΟΜΗ «εξυπηρέτηση», αλλά από την καλή του την καρδιά.

Ο Έλληνας πάντα σέβεται την Δικαιοσύνη. Κι αν καταπατά, εξαπατά, διαβάλλει, συκοφαντεί, φταίει αυτό το άτιμο «το σύστημα».

Ο Έλληνας πάντα τηρεί τις υποχρεώσεις του. Το ότι κλέβει το Κράτος είναι απλώς αντίποινα, γιατί και το Κράτος τον κλέβει.

Ο Έλληνας πάντα είναι πατριώτης. Βρίζει, βέβαια, νυχθημερόν την χώρα του, αλλά δεν φταίει αυτός. Οι «άλλοι» φταίνε που την κατάντησαν έτσι.

Αυτός ο Έλληνας είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτό το έκτρωμα που ονομάζεται Ελληνικό Κράτος. Εμείς το φτιάξαμε έτσι, εμείς το διατηρούμε έτσι, εμείς αρνούμαστε κάθε πραγματική αλλαγή του.

Είμαι βέβαιος ότι αν επιχειρηθεί σοβαρά η αλλαγή αυτού του Κράτους, πρώτοι θα αντιδράσουμε εμείς οι «διαμαρτυρόμενοι».

Αν κοπεί το φακελάκι θα πούμε «Ρε γαμώτο έδινα το κατιτίς κι έκανα την δουλειά μου. Τώρα;».

Αν επικρατήσει φορολογική νομιμότητα θα πούμε «Εντάξει φοροδιέφευγαν οι λεφτάδες, αλλά κι εγώ, ρε παιδί μου, με έναν καλό λογιστή, κάτι κατάφερνα».

Αν γίνουν αξιοκρατικοί οι διορισμοί θα πούμε « Εντάξει σωστό είναι, αλλά να τώρα είχα φτιάξει μια κατάσταση να βάλω τον γιό μου. Ήταν ανάγκη να γίνει τώρα;».

Αν η Δικαιοσύνη ενεργεί δίκαια θα πούμε «Τώρα άντε να κερδίσεις δίκη. Ενώ πριν είχα τον ψευδομάρτυρα κι έναν καλό δικηγόρο και καθάριζα».

Έτσι μάθαμε να ζούμε, είναι, πλέον, τρόπος ζωής για μας.

Φυσικά όλα αυτά δεν απαλλάσσουν, διαχρονικά, τους πολιτικούς από τις ευθύνες τους. Αυτοί είχαν και έχουν την κύρια ευθύνη. Αλλά ούτε οι πολιτικοί μας «φύτρωσαν». Δικές μας επιλογές είναι. Και μάλιστα επαναλαμβανόμενες για δεκαετίες.

Αδέρφια, ας μη γελιόμαστε. Μάθαμε να είμαστε οπαδοί. Όπως έχουμε την Ομάδα μας, έχουμε και το Κόμμα μας.

Χάνει η Ομάδα μας; Είναι ανίκανος ο προπονητής της; Ο Πρόεδρος δεν διοικεί σωστά; Εμείς στηρίζουμε την Ομάδα μας. Είναι «θρησκεία».

Δεν πάει καλά το Κόμμα μας; Κάνει λάθη; Δεν εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον; Εμείς στηρίζουμε το Κόμμα μας. Είναι «θρησκεία».

Μόνο αν γίνουμε Πολίτες μπορεί να υπάρξει κάποια ελπίδα.

Και Πολίτης σημαίνει:

Βάζω πάνω από το στενό μικροσυμφέρον μου, το συμφέρον της Χώρας.

Δεν ελέγχομαι από την εξουσία, αλλά την ελέγχω.

Επιδιώκω τα παιδιά μου να διαμορφώνουν χαρακτήρα ελεύθερο και ανεξάρτητο. Να μην συμβιβάζονται, αλλά να ονειρεύονται και να αγωνίζονται.

Δεν συναλλάσσομαι με την πολιτική, αλλά κρίνω, επικρίνω, εγκρίνω με βάση την ελεύθερη σκέψη μου και μόνο.

Αρνούμαι τον ρόλο του χειροκροτητή και επιλέγω τον ρόλο του πρωταγωνιστή στις εξελίξεις.

Αδέρφια συνέλληνες.

Μπορούμε να γίνουμε Πολίτες;