''2012: ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ...ΕΛΠΙΣΩ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Προσπάθησα στ' αλήθεια. Εκείνο το καθοριστικό δευτερόλεπτο που μπήκε το 2012 -ευτυχώς- με βρήκε χορεύοντας. Το επεδίωξα. Το ''έστησα'' βρε αδερφέ, πως το λένε; Είπα ''θα ξορκίσω τη μιζέρια μου μ' έναν χορό''. Κι αγκάλιασα το παιδί μου σφιχτά. Ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή και κανείς δεν μπορεί να μου την πάρει!

 Αλλά...πάντα υπάρχει ένα ''αλλά''. Δεν ήταν πηγαίο. Η μαγική λέξη ήταν το ''στημένο''... Γιατί ακόμα κι εκείνες τις στιγμές, ανάμεσα σε αγαπημένους συγγενείς, το μυαλό μου κάλπαζε στο αύριο κι οι συζητήσεις όλες ήταν για το ίδιο θέμα: έχουμε ''αύριο'';... Καλά, μη νομίζεις! Δεν σκέφτηκα και τον Νοστράδαμο! (αν κι ο γιός μου έκανε έναν χαριτωμένο υπαινιγμό για τις προβλέψεις περί του ''καταραμένου'' 2012!). 

Αλλά τι να σου κάνουν κι οι προφητείες στην τελική; Προτιμώ τις παροιμίες: ''όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς...'' Πλασματική ευδαιμονία... Πέλαγος. Λιγότερα τηλεφωνήματα. Λιγότερα μηνύματα. Λιγότερος αυθορμητισμός. Περισσότερες σκέψεις. Περισσότεροι υπολογισμοί. 

Το ξημέρωμα της πρώτης μέρας του νέου χρόνου με βρήκε με τεφτέρι. ''Στο' να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το...τεφτέρι...'' ΥΠΟΛΟΓΙΣΙΜΗ ΖΩΗ. ΥΠΟΛΟΓΙΣΙΜΕΣ ΧΑΡΕΣ. ΥΠΟΛΟΓΙΣΙΜΑ ΟΝΕΙΡΑ... Κι όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά είχα ''τάξει'' σε κάτι φίλους να επανακτήσω το χιούμορ μου... Έστω και το πικρό! Απ' το ''καθόλου''... 

Ξέρεις τι με ''ανησυχεί'' περισσότερο; ΟΤΙ ΘΑ...ΓΛΥΤΩΣΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ! Ασθένεια που την αποκτούν ΜΟΝΟ τα άτομα που έχουν εξασφαλίσει τα βιοποριστικά τους ζητήματα. Κοινώς, ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ! Αυτήν, που είχαμε την...άνεση να την παρουσιάζουμε όλο και περισσότεροι, όλο και πιο συχνά, μέχρι πριν 2-3 χρόνια, γιατί ΦΑΝΤΑΖΑΝ όλα λυμένα κι έπρεπε με κάτι να φαγωθούμε... Ενώ τώρα;... Τώρα πια -τώρα τελευταία- αρχίζω και μπαίνω (όσο γίνεται βέβαια) στην ψυχολογία του μετανάστη που προσπαθεί να μου πουλήσει μπανάνες στο φανάρι... ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΟΥ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ;... 

Ώρες-ώρες με πιάνει το ρατσιστικό μου σύνδρομο και λέω πως, όλα τα είχαμε, οι λαθρομετανάστες μας έλειπαν. Κι άλλες στιγμές πάλι, έτσι μου' ρχεται να κατέβω απ' το αυτοκίνητο και να κάτσω εκεί κοντά σ' έναν μετανάστη και να κλάψουμε παρέα και να του εξηγήσω να μην με κοιτάζει με φθόνο μέσα στο αμάξι μου, με δάνειο είναι κι αυτό και τρομάζω κάθε μήνα να πληρώσω τη δόση... Και στη δουλειά όλο απειλώντας περνάνε οι μέρες μου. Και στο σπίτι όλο τρομοκρατώντας περνάνε οι νύχτες μου. Και στο δρόμο όλο τρέμοντας διανύω τα χιλιόμετρα. Και στο σούπερ-μάρκετ όλο μετρώντας περνάω τους διαδρόμους. Και στην εφορία όλο ριγώντας περνάω την είσοδο.

 ΓΛΙΣΤΡΑΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΛΙΓΟ-ΛΙΓΟ ΣΑΝ ΤΙΣ ΦΘΑΡΜΕΝΕΣ ΣΟΛΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΒΡΕΓΜΕΝΟ ΠΛΑΚΟΣΤΡΩΤΟ... Κι απ' την άλλη, είπα να το πάρω...αλλιώς. Να διαψεύσω τους φόβους μου, τις προβλέψεις, τα δυσοίωνα σενάρια, τους τηλεαστρολόγους, ΤΗΝ ΩΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

 Κι αναζήτησα τον τρόπο. Κι η ευκαιρία μου δεν άργησε να φανεί: Απλά φύσηξε! Κι έβρεξε! Και μύρισε το χώμα βροχή! Κι ύστερα ξαναβγήκε ο ήλιος. Κι ύστερα γέμισαν τα μάτια μου ουράνιο τόξο! Και τότε αναθάρρησα... Γιατί είδα ξαφνικά πως η ζωή έχει πάρα πολλά χρώματα κι είναι όλα, το ένα δίπλα στο άλλο... 

Κι αν τα αντικρύζεις όλα μαζί κι αν ΜΠΟΡΕΙΣ και τα αντικρύζεις, τότε είσαι ευλογημένος... Κι έκανα ανακωχή μέσα μου. Ύψωσα στον εαυτό μου λευκή σημαία. Και χαμογέλασα. Και γέλασα δυνατά! 

Τι κι αν ήρθε το...καρμικό 2012;... Έχω ακόμα τόσους πολλούς λόγους για να μην παραιτηθώ. Να μην μιζεριάσω. Να μην κάνω κανενός παρανο'ι'κού το χατήρι! Να μην τα ισοπεδώσω όλα μέσα μου και γύρω μου. Να μην σταματήσω να ονειρεύομαι. 

ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ...ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΕΛΠΙΣΩ!...