ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Από μικρό παιδί θυμάμαι την διαίρεση. Όχι την μαθηματική πράξη, αλλά την κοινωνική. Τότε οι μισοί ήσαν «Ολυμπιακοί» και οι άλλοι μισοί «Παναθηναϊκοί». Όποιος τολμούσε και ήταν «Α.Ε.Κ.», ας πούμε, ήταν εκτός κλίματος, περιθωριακός.  Τα επόμενα χρόνια ήμασταν ή «Δεξιοί», ή «Αριστεροί». Ενδιάμεσο δεν υπήρχε, δεν επιτρεπόταν. Μετά ήρθαν τα «πράσινα» και τα «μπλε» καφενεία. Άντε τώρα να μην ήσουν ούτε «πράσινος», ούτε «μπλε». Καφέ δεν έπινες! 

Στις μέρες μας πρέπει να είσαι «αντιμνημονιακός», ή –υποχρεωτικά- «μνημονιακός». Ή «βγαίνεις στο κλαρί» λοιπόν, σε ένα ανένδοτο αγώνα κατά του μνημονίου, ή στηρίζεις το -καταστροφικό για τους πολίτες - μνημόνιο. Το ενδεχόμενο να μην είσαι ούτε «αντιμνημονιακός», ούτε «μνημονιακός» δεν υπάρχει. Δεν επιτρέπεται. 

Φυσικά και δεν είμαι «μνημονιακός». Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω μια συνταγή που, όπως αποδεικνύεται, επιτείνει την ύφεση, αφαιρεί εισοδήματα από εργαζόμενους και συνταξιούχους, αυξάνει την ανεργία, αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής.. 

Από την άλλη, όμως, μια σειρά από αλλαγές στην οικονομική ζωή της χώρας έπρεπε να γίνουν, εδώ και χρόνια. Ο υπερτροφικός και κατά κανόνα αντιπαραγωγικός Δημόσιος Τομέας χρειαζόταν εκσυγχρονισμό, αναδιάταξη προσωπικού, αναδιάρθρωση υπηρεσιών. Η απίστευτη σπατάλη πόρων σε δραστηριότητες που δεν εξυπηρετούσαν τίποτα άλλο παρά τα συμφέροντα των αρπακτικών, έπρεπε να διακοπεί. 

Φυσικά και δεν είμαι «μνημονιακός». Έχει περικοπεί ο μισθός μου κατά 40%, τα χρέη με κυνηγούν, η ζωή μου αναστατώθηκε. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον παράλογο να υποστηρίζω το μνημόνιο. 

Αλλά πάλι κανείς δεν μου προτείνει την «άλλη» λύση. «Όχι» λοιπόν κι εγώ, αλλά μετά τι; Υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο; Με συγκεκριμένα βήματα, με κοστολόγηση κάθε μέτρου, με ενδιάμεσους στόχους και τελικό προορισμό; Λυπάμαι αλλά δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο. Και δεν μπορώ να συμφωνήσω με την λογική «πάμε και βλέπουμε». 

Ακόμη δεν βλέπω -και διορθώστε με αν κάνω λάθος- έναν συγκεκριμένο «αντιμνημονιακό» συνασπισμό εξουσίας. Γιατί ακόμη και να υπάρχει το σχέδιο, πρέπει να υπάρξει κάποια κυβέρνηση που θα το εφαρμόσει. Εκτός κι αν υπάρχει προοπτική επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας, που, όμως, ούτε κι αυτό το βλέπω. 

Φυσικά και δεν είμαι «μνημονιακός». Φυσικά κι εγώ θέλω να τιμωρηθούν όλοι αυτοί που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το χάλι. Όλοι αυτοί που ανήγαγαν την «αρπαχτή» σε πολιτική, τα πολιτικά λαμόγια που έφτιαξαν την ζωή τους καταστρέφοντας την δική μας. 

Αλλά θέλω επίσης την άλλη μέρα των εκλογών να μην υπάρχει χάος. Πολυκομματική βουλή ναι, τιμωρία των υπευθύνων ναι, αλλά και προοπτική διακυβέρνησης. Είναι «μνημονιακό» αυτό; 

Υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη. Όντας αποστασιοποιημένος από τις εκλογές, παρατηρώ πρόσωπα και πράγματα της περιοχής μου και διαπιστώνω ότι «στελέχη» του παρελθόντος, φθαρμένα και σε μεγάλο βαθμό συνένοχα του εγκλήματος που συντελέστηκε σε βάρος της οικονομίας της χώρας, στοιχίζονται στα «αντιμνημονιακά» νέα κόμματα, επιδιώκοντας να εκλεγούν βουλευτές. Κι αυτά τους δέχονται –ή τουλάχιστον φαίνεται να τους δέχονται- χωρίς έλεγχο του ποιος είναι καθένας απ΄ αυτούς, ποια είναι η ιστορία του, ποιες είναι οι αρχές του (αν έχει). Φτάνει να δηλώνει «αντιμνημονιακός». Με αυτά τα «υλικά», όμως, τίποτα θετικό δεν προοιωνίζεται. 

Θεωρούσα ότι αυτή η εποχή ήταν η κατάλληλη για μια μεγάλη ανατροπή. Για την ανάδειξη νέων κοινωνικών δυνάμεων, μέσα από έναν καινούργιο πολιτικό φορέα, που θα συσπείρωνε ότι προοδευτικό και δημιουργικό υπάρχει στην κοινωνία μας. Αντί γι΄ αυτό βλέπω να στήνονται καινούργια «μαγαζάκια» που το μόνο που επιδιώκουν είναι η πολιτική επιβίωση αρχηγών και αρχηγίσκων, η περιχαράκωση του «χώρου» τους, η αναδιαμόρφωση των πολιτικών ισορροπιών και – τελικά- η διατήρηση της κατεστημένης κατάστασης. 

Σ΄ αυτό το παιχνίδι, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να συμμετέχω. Μένω στην άκρη και παρατηρώ, παρ΄ όλο που δεν μου ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Αρνούμαι να μπω για άλλη μια φορά στην λογική «άσπρο» ή «μαύρο», «μνημόνιο» ή «αντιμνημόνιο». 

Δεν ζητάω πολλά. Μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μου θέλω μόνο. Κι αυτό, δυστυχώς, κανένας, «μνημονιακός» ή μη, δεν μου το εγγυάται.