ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ....

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Πάει κι αυτό το Καλοκαίρι. Τέλειωσε.

Και του επιτίθεται ένας άγριος Χειμώνας. Κουβαλώντας μαζί του όσα ήθελε να ξεχάσει ότι υπάρχουν.

Τα έκρυψε μεθοδικά την Άνοιξη, όπως κρύβουμε τα παλιά γράμματα που δεν θέλουμε να δει κανείς.

Άμυνα ήταν. Καταπώς αμύνονται τα αντισώματα του ανθρώπινου σώματος, όταν αυτό δέχεται την επίθεση ενός μικροβίου.

Πως έγινε έτσι η ζωή του;

Πόσες αντοχές να έχει ακόμη;

«Τούτον τον Χειμώνα αν τον καβαλήσουμε, για άλλα δέκα χρόνια άντε καθαρίσαμε» λέει ο στιχουργός. Αλλά πώς να τον «καβαλήσει»;

Όταν από παντού τον χτυπάνε. Όταν νιώθει εγκλωβισμένος σαν το ποντίκι στην φάκα.

Ναι το ξέρει. Δεν είναι ο μόνος.

Είναι πολλοί, πάρα πολλοί γύρω του, αυτοί που νοιώθουν σαν κι εκείνον.

Ε, και;

Ο καθένας κουβαλά τον δικό του σταυρό και δεν τον παρηγορεί καθόλου που κι άλλοι κουβαλάνε έναν σταυρό. Το αντίθετο. Το βάρος γίνεται ακόμη πιο μεγάλο.

Του είπαν ότι «έζησε με δανεικά». Αυτός, όμως, ακόμη και σήμερα αναρωτιέται: ήταν δανεική η ζωή του; Δεν ήταν δική του;

Τον έβρισαν. Τον είπαν «καλοπερασάκια». Τον έδειξαν με το δάκτυλο κι είπαν ότι ΑΥΤΟΣ ευθύνεται. Κι αυτός, ακόμη προσπαθεί να θυμηθεί πότε η ζωή του ήταν άνετη. Και δεν θυμάται.

Τον απείλησαν. Ότι η ζωή του θα γίνει ακόμη χειρότερη, αν δεν αντιδράσει σ΄ αυτά που του κάνουν. Και δεν μιλάει. Αλλά ούτε μπορεί να συνειδητοποιήσει τι μπορεί να είναι χειρότερο.

Του στέρησαν το χαμόγελο. Κι η ζωή του έγινε μουντή, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα. Πως μπορείς, πια, να την λες ζωή; Μόνο επιβίωση είναι. Ή πιο σωστά, απόπειρα επιβίωσης.

Γι΄ αυτό, την Άνοιξη έκρυψε όλα τούτα στην αποθήκη του νου του.

Καλοκαίρι είναι ρε παιδιά, είπε. Αφήστε με να νοιώσω λίγο άνθρωπος. Λίγο μόνο.

Όμως κρυμμένα ήσαν μόνο, όχι εξαφανισμένα.

Και να που ο Χειμώνας τα φέρνει πάλι μπροστά του.

Οι αντοχές του έχουν μειωθεί πολύ πλέον. Το καταλαβαίνει. Και φοβάται.

Απ΄ την άλλη, σκέφτεται, δεν θα τους κάνει την χάρη. Και πάλι φοβάται, όμως.

Μέσα του παλεύει ο «αγωνιστής» της νεότητάς του, με τον συμβιβασμένο αστό του σήμερα.

Ναι, λέει στο εαυτό του, αγωνίστηκες τότε. Αλλά υπήρχε όραμα, ελπίδα, προοπτική. Σήμερα;

Δικαιολογίες……

Αλλά είναι δικαιολογίες;

Κοιτάει γύρω του. Και βλέπει μόνο παραιτημένους ανθρώπους να σέρνουν την καθημερινότητά τους. Κι όσους υψώνουν την φωνή τους, να μην λένε, ουσιαστικά, τίποτα. Να μην προτείνουν τίποτα. Κι αυτός θέλει μια πρόταση, μια διέξοδο.

Θα τον παλέψει τον άγριο Χειμώνα. Έτσι πιστεύει.

Δεν είναι σίγουρος, όμως.

Είναι κάτι βράδια που νοιώθει δυνατός. Πολύ δυνατός. Κι άλλες φορές πάλι βουλιάζει στην απογοήτευση.

Το ξέρεις ότι από δω και μπρος, έτσι θα είναι η ζωή του.

Κι όπως πάει.

Κι όσο πάει.