Γεννήθηκε
στη Μονεμβασιά τη Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα το 1990, σ' ηλικία
89 ετών. Πάνω από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, 9 πεζογραφήματα
(μυθιστορήματα τα ονόμαζε), 4 θεατρικά, όπως και μελέτες για ομοτέχνους
συγκροτούν το κύριο σώμα του έργου του. Πολυάριθμες μεταφράσεις, χρονογραφήματα
κι άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν την εικόνα του δημιουργού.
Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη
Διάπλαση Των Παίδων. Πολλά από τα νεανικά του ποιήματα δημοσιεύτηκαν στο
φιλολογικό παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1934
εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Τρακτέρ", ενώ άρχισε
και τη συνεργασία του με το Ριζοσπάστη, με τα "Γράμματα Για Το
Μέτωπο". 1935 κυκλοφορούν οι "Πυραμίδες", το 1936 ο
"Επιτάφιος" και το 1937 "Το Τραγούδι Της Αδελφής Μου".
Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-52
εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Το 1956 τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης
για τη "Σονάτα Του Σεληνόφωτος".
Το 1968 προτάθηκε για το Νόμπελ από 75
Γάλλους ακαδημαϊκούς, συγγραφείς και νομπελίστες, το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος
διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το βραβείο
Λένιν για την ειρήνη. Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1990, αφήνοντας 50 ανέκδοτες
συλλογές ποιημάτων.
Με το έργο του εισήλθε σ' όλα τα ορατά κι
αόρατα, άντλησε από το βάθος του χρόνου και το πλάτος του κοινωνικού χώρου.
Εκμεταλλεύτηκε δυναμικά τον αστείρευτο πλούτο της νεοελληνικής γλώσσας.
Συμφιλίωσε τους αγώνες για τα καίρια προβλήματα της εποχής μας με την εσωτερική
βίωση των πραγμάτων και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Στις μείζονες
συνθέσεις και στα μικρά ποιήματα, όπως και στα δοκίμιά του, ανέδειξε μια
σύγχρονη ευαισθησία, προσαρμόζοντας τη φωνή του στους χαμηλούς τόνους της
βαθιάς επικοινωνίας και της εξομολογητικότητας.
Απευθύνθηκε
στην ψυχή του λαού, και γι' αυτό θα χτυπάει πάντα στην καρδιά της Ρωμιοσύνης.
Γιατί πόσες φορές δε βαδίσαμε και πόσες φορές δε θα πορευτούμε ακόμη στο ρυθμό
των στίχων του Γιάννη Ρίτσου, πόσες φορές δεν ανασάναμε και δε θα ανασάνουμε
από την ανάσα του, από την αγωνία του, πόσες φορές δεν πικραθήκαμε ή δε θα
πικραθούμε από την πίκρα του και δε θα αντλήσουμε κουράγιο απ' την αστείρευτη
πηγή του, απ' το κουράγιο του.
Ποιητής
ήταν και όταν δεν έγραφε. Παρατηρούσε, σε θέση μάχης πάντα και ποτέ σε θέση
ανάπαυσης, μήπως και χάσει το απειροελάχιστο χρώμα από τα πράγματα. Έκανε ατέρμονους αγώνες δρόμου, για να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, λαχταρούσε μη και δεν
την αθανατίσει. Μέσω της ποίησης, προσλάμβανε τα πάντα, μέσω αυτής ήθελε και
να τα μοιράζεται.
Δύο
απόψεις για τον Γιάννη Ρίτσο με τις οποίες ταυτίζομαι απόλυτα
Ο
Ρίτσος είναι πάντα επίκαιρος γιατί είναι ένας ζωντανός ποιητής. Ένας ποιητής
που έχει να πει πάρα πολλά, τα οποία έχουν να κάνουν με την αξιοπρέπεια, τον
αγώνα του ανθρώπου, την αισθητική του και με άλλες παρόμοιες αξίες. Σήμερα
ιδιαίτερα, που η απαξία κατακλύζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, η
επικαιρότητα του Ρίτσου είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαία γιατί
μπορεί να φέρει στο προσκήνιο αξίες που πολλοί από τους παλιότερους έχουν
εγκαταλείψει, οι δε νεότεροι τις χρειάζονται, γιατί βομβαρδίζονται καθημερινά
με ένα σωρό πράγματα που δεν έχουν να κάνουν ούτε με τον αγώνα τους, ούτε με
την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα θα ’λεγα, γίνεται μια προσπάθεια ο νέος ειδικά
άνθρωπος, να απομονωθεί στο περιθώριο, να μην σκέφτεται, να μην αγωνίζεται, να
παραιτηθεί.
Χρήστος
Λεοντής
Ο
Γιάννης Ρίτσος ήταν και είναι ο ποιητής της Ρωμιοσύνης. Ως ποιητής και πολίτης
ήταν πάντα στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού, για την αντίσταση, τη δημοκρατία.
Τα ποιήματά του γνωστά σε όλο τον κόσμο θα διαβάζονται και θα τραγουδιούνται
πάντα. Θα μας συγκινούν και εμάς και τις νεότερες γενιές με την ευαισθησία
τους, τη λυρικότητά τους και το όραμα που αποπνέουν για ένα καλύτερο κόσμο.
Μαρία
Φαραντούρη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΙΤΣΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου