- γράφει ο Γιώργος Κόλλιας
Ωραία, τα καταφέραμε.
Μπήκε το 2013.
Ξέρεις αυτό που προαναγγέλλουμε τόσες
μέρες, αυτό που το λέγαμε "ευτυχισμένο", "δημιουργικό", «με
υγεία» και άλλα πολλά.
Και για πες μου ρε κολλητέ, τώρα που
έχουμε 2013 αισθάνεσαι πιο ευτυχής;
Γιατί εγώ πάλι αισθάνομαι ακριβώς το
ίδιο όπως πέρσι, δηλαδή όπως πριν δυό – τρεις μέρες,
Και ξέρω ότι και φέτος τα χρήματα που
παίρνω δεν θα μου φτάνουν για μια στοιχειώδη διαβίωση, οι τράπεζες θα με
κυνηγούν, η Εφορία θα με πιέζει, όλα θα είναι τα ίδια.
Τι ακριβώς, λοιπόν έπρεπε να «γιορτάσω»;
Κάποιοι λένε είναι θέμα ψυχολογίας. Οι
ευχές χρειάζονται γιατί δίνουν μια νότα αισιοδοξίας.
Εγώ πάλι λέω καμία «ευχή» δεν έχει
νόημα. Δηλαδή τι; Κάνουμε μια ευχή και περιμένουμε μετά από ποιόν; Απ΄ τον Θεό,
από την Τύχη, ή μήπως από τους … εξωγήινους;
Για μένα το μέλλον το διαμορφώνει ο
άνθρωπος. Αισιοδοξία χρειάζεται, αλλά όχι γενικά και αόριστα, αλλά πολύ
συγκεκριμένα. Αισιοδοξώ όταν πράττω, όταν επιδιώκω, όταν δημιουργώ. Δεν
αισιοδοξώ γενικώς, γιατί τότε δεν θα απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ…
χαζοχαρούμενος.
Και για πες μου ρε κολλητέ, υπάρχει
κάτι σήμερα που να σου δημιουργεί την αίσθηση της αισιοδοξίας;
Υπάρχει κάποια προοπτική, κάποια
ελπίδα για συλλογική δράση προς μια διαφορετική κατάσταση;
Νομίζω πως όχι. Δεν βλέπω κάτι στον
ορίζοντα.
Άρα;
Άρα καμία «ευχή» δεν μπορεί να με
κάνει να αισθανθώ καλύτερα.
Βέβαια και καμία άθλια κατάσταση, σαν
την τωρινή, δεν πρόκειται να με κάνει να παραιτηθώ από την ζωή, ότι και να σημαίνει
αυτό.
Δεν εύχομαι, λοιπόν, αλλά ελπίζω ότι κάποια
στιγμή, θα προκύψει, μέσα από την κοινωνία, μια συλλογικότητα που θα μπορέσει
να συσπειρώσει τις υγιείς δυνάμεις, προς μια κατεύθυνση ανατροπής.
Θα μου πεις κολλητέ, πότε, πως, από ποιους.
Δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να προβλέψω, αλλιώς
θα ήμουν προφήτης. Και προφήτης δεν είμαι.
Πάντως δεν γίνεται αλλιώς.
Και τότε, ναι, θα γιορτάσω.
Τότε θα φιλήσω τους συντρόφους και θα
πω «Καλή τύχη». Και θα είμαι κι εγώ εκεί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο γέρος
κι αν είμαι, θα είμαι εκεί.
Αυτό ελπίζω.
Κι αυτό με κρατάει.
Οπότε κολλητέ, δεν γιορτάζω μαζί σου
σήμερα.
Αλλά μη μου θυμώνεις. Κι αν θέλεις, άντε
«Καλή χρονιά»
4 σχόλια:
ΦΙΛΕ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΠΙΑΝΕΙΣ ΠΑΤΟ ΜΕΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙΣ ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩΜΕ ΟΤΙ ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΟΠΟ ΜΕΧΡΙ ΜΑ ΒΓΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΠΑΝΩ
Συμφωνώ φίλε. Αυτό λέω κι εγώ. ΕΛΠΙΔΑ κι όχι "ευχή". Κι ελπίζεις όταν πράττεις όχι όταν παρακολουθείς κι εύχεσαι. Κόπο ναι, δυσκολίες ναι, αλλά πάντα δράση.
Καλή Χρονιά παρόλ' αυτά, με ευχές που δείχνουν τουλάχιστον τα καλά αισθήματα των ανθρώπων γύρω μας και ίσως σηματοδοτούν μια λάμψη ελπίδας!
Κεράσια και Κρίνοι
Στο επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων ναι να ευχόμαστε μεταξύ μας, όχι γιατί περιμένουμε να "πιάσουν", αλλά σαν ένδειξη αδελφοσύνης.
Καλή Χρονιά, λοιπόν και σε σένα.
Δημοσίευση σχολίου