''ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

        Δεν έχω φτερά αλλά μπορώ να κλείσω τα μάτια.

        Να περιπλανηθώ και να ταξιδέψω.

        Δεν κοστίζουν τα όνειρα. Κι οι πτήσεις είναι δωρεάν.

        Τόσο καιρό εδώ κάτω ανταμώνω μίζερα βλέμματα.

        Δεν έχω παρά να διαλέξω όνειρο κι εκεί 
        να σκαρφαλώσω.

        Μονάχα μην παρασυρθώ απ' το κουβάρι του χρόνου.

        Μόνο αυτό με τρομάζει. Το λάθος σύννεφο.

        Είναι κάτι σύννεφα που σε ξεγελούν.

        Εσύ τα εμπιστεύεσαι κι εκείνα διασκεδάζουν.

        Τους λες ''έβδομο ουρανό παρακαλώ!''

        Κι αυτά τραβούν γραμμή 
        για τα βροχερά απομεσήμερα.

        Μια στιγμή μετά είσαι ποτάμι που κυλάς 
        προς τη θάλασσα.

        Αλλά έχω λάβει τα μέτρα μου.

        Μαθαίνω σιγά-σιγά. Εκπαιδεύομαι.

        Τίποτα δεν αφήνω στην τύχη. Εγώ. Πρώτα εγώ.

        Τα όνειρά μου περνούν από σαράντα κύματα.

        Κι ύστερα αρχίζω την απογείωση. 

        Δεν παλεύεται αλλιώς. 

        Πριν σκουριάσω απότομα ερήμην μου.

        Οι ευκαιρίες είναι στιγμές. 

        Κι οι στιγμές, ευκαιρίες...

        Κι υπάρχουν τόσα πλάνα σύννεφα εκεί πάνω...