Από το ίδιο blog είναι και το εισαγωγικό κείμενο.
Και το κείμενο της bloger και η επιστολή του πατέρα είναι μια "γροθιά στο στομάχι" σε όσους εφησυχασμένοι, άβουλοι και μοιραίοι επαναπαύονται στην μίζερη καθημερινότητά τους.
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ!
- Τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι εμείς που γράφουμε, που έχουμε άποψη, που παρακολουθούμε, κρίνουμε, απορρίπτουμε, επιλέγουμε, εκπροσωπούμε; Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν τελικά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι όταν αυτό το κάτι φωνάζει, ζητάει, κραυγάζει για να το ακούσουμε; Τι νόημα έχει να λέμε, να λέμε, να λέμε όταν δεν είμαστε σε θέση να αλλάζουμε και να διορθώνουμε; Τι νόημα έχει να λέμε ότι μας ενδιαφέρει να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, όταν ο κόσμος γίνεται χειρότερος κι ολοένα πιο απελπισμένος; Τι νόημα έχει το θέαμα του ενός όταν δεν υπάρχει η ουσία των πολλών; Φίλες και φίλοι, όσοι θέλετε, διαδώστε το κι αν μπορείτε εκεί και όπου είστε ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!
"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.Είμαστε μιά διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γυιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Οποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάματα και φεύγει.Μόνος εγώ, με την βαριά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, γιά φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γυιό μου. Δεν ξέρω πιά λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μονο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν αντέχει, δεν φταίει.Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρεί λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα γιά μένα: Οχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.Εχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγεί στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, γιά να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικάιωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γυιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Ειμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν. Γράφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ιντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει. Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πιά, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.Ενώστε τη φωνή σας για την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθείστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθείστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλέπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στειλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πιά κανείς. Ούτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση. Βοηθείστε μας. Ένας Πατέρας"
- Τι να προσθέσω? Χρειάζεται να προσθέσω κάτι? Θα πω κάτι καλύτερα?Απλά, να ενώσω τη φωνή μου:Βοηθείστε ΟΛΟΙ φίλοι μου! Αντιγράψτε την έκκληση! Αναδημοσιεύστε την!
Βοηθείστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου