Τις τελευταίες μέρες όλο και πιό συχνά αναρρωτιέμαι: "μήπως είμαι εμπρηστής;".
Ναι ξέρω την ημέρα της πυρκαγιάς έλειπα εκτός Αττικής. Λεπτομέρεια...
Δεν μπορεί να έχουν άδικο οι "διαρρέοντες" τις σχετικές πληροφορίες ασφαλίτες και οι αναπαράγοντες αυτές δημοσιογράφοι.
Τόσες επιτυχίες έχουν όλα αυτά τα χρόνια..
Τώρα θα μου πείς..
Γιατί να καταστρέψω τον τόπο που ζώ;
Γιατί να στερήσω από τον εαυτό μου το σοβαρότερο επιχείρημα που έχω για την μη κατασκευή ΧΥΤΑ, το φυσικό περιβάλλον - πνεύμονα πρασίνου της Αττικής;
Γιατί να κάψω τις ελιές μου;
Γιατί να θέσω σε κίνδυνο την περιουσία, αλλά και την ίδια την ζωή των συμπολιτών μου;
Έλα ντε!
Ίσως είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Κάτι σαν "τζέκιλ και χαϊντ".
Είπαμε.. Αυτοί που το λένε κάτι θα ξέρουν. "Κάτοικοι της περιοχής" λένε. Και το πιστεύουν ακράδαντα.
Το ότι η περιοχή αυτή φυλάσσεται όσο καμία άλλη στην Αττική..
το ότι η πυρκαγιά δεν ελέγχθηκε την νύχτα που ήταν περιορισμένη σε μιά χαράδρα...
το ότι το πρωί του Σαββάτου αργησαν να πετάξουν τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα..
..μικρή σημασία έχουν φαίνεται.
Οι ένοχοι βρέθηκαν κι αν τα στοιχεία δεν συμφωνούν με την άποψη των "ερευνούντων" όσο το χειρότερο για...τα στοιχεία.
Αλλά ας σοβαρευτούμε.
Αγαπητοί φίλοι, σε λάθος κατεύθυνση ψάχνετε.
Εμείς παλεύουμε γι΄ αυτήν την γή εδώ και πολλά χρόνια. Πριν ανακαλύψετε ότι υπάρχει.
Σ΄ αυτήν την γή θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Και την θέλουμε καθαρή, πράσινη, όμορφη.
Εμείς αυτές τις μέρες κλαίμε για το κάθε πεύκο, τον κάθε θάμνο που κάηκε.
Εμείς αυτές τις μέρες πενθούμε.
Μη μας προκαλείτε άλλο. Αφήστε μας στον πόνο μας.
Για εσάς η καταστροφή είναι αριθμοί. Τόσα στρέματα καήκαν, τόσα σπίτια, τόσες ελιές, τόσα...
Για μας είναι απώλεια. Απώλεια του επιπέδου της ζωής μας, απώλεια του μέλλοντός μας, απώλεια που την βιώνουμε - και θα την βιώνουμε - κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Εσείς σε λίγες μέρες θα φύγετε και θα ξεχάσετε πάλι που είναι το Γραμματικό και ο Βαρνάβας.
Εμείς θα μείνουμε εδώ, αγκαλιά με τα καμένα μας.
Μη μας προκαλείτε άλλο. Αφήστε μας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να επουλώσουμε τις πληγές μας.
Κουραστήκαμε να προσπαθούμε να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Κουραστήκαμε να προσπαθούμε να πείσουμε ότι έχουμε δίκιο. Κουραστήκαμε να μας αντιμετωπίζουν σαν μιάσματα.
Επιτέλους δεν είμαστε "εχθροί της χώρας". Δικοί σας είμαστε κι εμείς. Έλληνες πολίτες.
Κι αν δεν μπορείτε να μας βοηθήσετε, τουλάχιστον μην μας πολεμάτε.
Όχι φίλοι μου "δεν είμαι εμπρηστής". Κανένας μας "δεν είναι εμπρηστής".
Ψάξτε αλλού.
Στα μεγάλα συμφέροντα που ποτέ δεν αγγίζετε. Στις πολιτικές και τους πολιτικούς που δεν τολμάτε να πλησιάσετε.
Ψάξτε αλλού.
Ναι ξέρω την ημέρα της πυρκαγιάς έλειπα εκτός Αττικής. Λεπτομέρεια...
Δεν μπορεί να έχουν άδικο οι "διαρρέοντες" τις σχετικές πληροφορίες ασφαλίτες και οι αναπαράγοντες αυτές δημοσιογράφοι.
Τόσες επιτυχίες έχουν όλα αυτά τα χρόνια..
Τώρα θα μου πείς..
Γιατί να καταστρέψω τον τόπο που ζώ;
Γιατί να στερήσω από τον εαυτό μου το σοβαρότερο επιχείρημα που έχω για την μη κατασκευή ΧΥΤΑ, το φυσικό περιβάλλον - πνεύμονα πρασίνου της Αττικής;
Γιατί να κάψω τις ελιές μου;
Γιατί να θέσω σε κίνδυνο την περιουσία, αλλά και την ίδια την ζωή των συμπολιτών μου;
Έλα ντε!
Ίσως είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Κάτι σαν "τζέκιλ και χαϊντ".
Είπαμε.. Αυτοί που το λένε κάτι θα ξέρουν. "Κάτοικοι της περιοχής" λένε. Και το πιστεύουν ακράδαντα.
Το ότι η περιοχή αυτή φυλάσσεται όσο καμία άλλη στην Αττική..
το ότι η πυρκαγιά δεν ελέγχθηκε την νύχτα που ήταν περιορισμένη σε μιά χαράδρα...
το ότι το πρωί του Σαββάτου αργησαν να πετάξουν τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα..
..μικρή σημασία έχουν φαίνεται.
Οι ένοχοι βρέθηκαν κι αν τα στοιχεία δεν συμφωνούν με την άποψη των "ερευνούντων" όσο το χειρότερο για...τα στοιχεία.
Αλλά ας σοβαρευτούμε.
Αγαπητοί φίλοι, σε λάθος κατεύθυνση ψάχνετε.
Εμείς παλεύουμε γι΄ αυτήν την γή εδώ και πολλά χρόνια. Πριν ανακαλύψετε ότι υπάρχει.
Σ΄ αυτήν την γή θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Και την θέλουμε καθαρή, πράσινη, όμορφη.
Εμείς αυτές τις μέρες κλαίμε για το κάθε πεύκο, τον κάθε θάμνο που κάηκε.
Εμείς αυτές τις μέρες πενθούμε.
Μη μας προκαλείτε άλλο. Αφήστε μας στον πόνο μας.
Για εσάς η καταστροφή είναι αριθμοί. Τόσα στρέματα καήκαν, τόσα σπίτια, τόσες ελιές, τόσα...
Για μας είναι απώλεια. Απώλεια του επιπέδου της ζωής μας, απώλεια του μέλλοντός μας, απώλεια που την βιώνουμε - και θα την βιώνουμε - κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Εσείς σε λίγες μέρες θα φύγετε και θα ξεχάσετε πάλι που είναι το Γραμματικό και ο Βαρνάβας.
Εμείς θα μείνουμε εδώ, αγκαλιά με τα καμένα μας.
Μη μας προκαλείτε άλλο. Αφήστε μας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να επουλώσουμε τις πληγές μας.
Κουραστήκαμε να προσπαθούμε να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Κουραστήκαμε να προσπαθούμε να πείσουμε ότι έχουμε δίκιο. Κουραστήκαμε να μας αντιμετωπίζουν σαν μιάσματα.
Επιτέλους δεν είμαστε "εχθροί της χώρας". Δικοί σας είμαστε κι εμείς. Έλληνες πολίτες.
Κι αν δεν μπορείτε να μας βοηθήσετε, τουλάχιστον μην μας πολεμάτε.
Όχι φίλοι μου "δεν είμαι εμπρηστής". Κανένας μας "δεν είναι εμπρηστής".
Ψάξτε αλλού.
Στα μεγάλα συμφέροντα που ποτέ δεν αγγίζετε. Στις πολιτικές και τους πολιτικούς που δεν τολμάτε να πλησιάσετε.
Ψάξτε αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου