γράφει ο Γιώργος Κόλλιας
Πάει κι αυτή η "επέτειος". Πέρασε...
Για την επέτειο του Πολυτεχνείου μιλάω.
Πέρασε κι αυτή όπως και κάθε άλλη των τελευταίων χρόνων.
Με τα συνηθισμένα μεγάλα λόγια, με τα συνηθισμένα τραγούδια, με τα συνηθισμένα σουβλάκια, με τους συνηθισμένους "φοιτητοπατέρες", με την συνηθισμένη πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, με τα συνηθισμένα "μικροεπεισόδια", με τις συνηθισμένες συγκρίσεις των "μπλοκ", με την συνηθισμένη "μαζική" συμμετοχή των λίγων (σε σχέση με το πληθυσμό της πόλης).
Και τι δεν άκουσα αυτές τις μέρες! Μέχρι κι ότι "επί της ουσίας η τότε εξέγερση είχε... αντιμνημονιακό χαρακτήρα" (!) διάβασα κάπου. Ακόμη κι ότι "πρωτοπόροι ήσαν οι κομμουνιστές" είπαν (αυτοί που τις πρώτες μέρες κατάγγελναν την εξέγερση ως "προβοκάτσια της Χούντας"). Μέχρι κι ότι "η ΠΑΣΠ προστατεύει την σημαία του Πολυτεχνείου" (από ποιους άραγε;).
Κι αηδίασα.
Δεν διεκδικώ δάφνες επαναστάτη.
ΟΧΙ δεν ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες (ήμουν μικρός τότε).
ΟΧΙ δεν χτυπήθηκα τότε από αστυνομικούς (αυτό έγινε πολύ μεταγενέστερα).
ΟΧΙ δεν ανήκω στην γενιά που "γκρέμισε την Χούντα και έφερε την Δημοκρατία".
Αλλά να...
Μεγάλωσα με την μηνύματα αυτής της εποχής. Απετέλεσε, για μένα, το Πολυτεχνείο ένα ορόσημο που διαμόρφωσε την ζωή μου. Μέσα από τα διαβάσματα και τα ακούσματα, θεωρώ ότι, απέκτησα στην δύναμη να αγωνίζομαι στην ζωή μου. Δεν είμαι σίγουρος αν "έριξε την Χούντα", αλλά είμαι πεισμένος ότι άνοιξε δρόμους για το πλάτεμα στης σκέψης, διαμόρφωσε συνειδήσεις, "ξύπνησε" τον Λαό, απετέλεσε έναυσμα κοινωνικών αγώνων, για Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Γι΄ αυτό θλίβομαι, κάθε χρόνο, με την κατάντια αυτής της "επετείου". Για τον ευτελισμό της και την μετατροπή της σε μικροκομματικό πανηγυράκι ψευτοεπαναστατών, ψευτοαναρχικών και ψευτοαγωνιστών.
Δεν πήγα ούτε φέτος σ΄ αυτό το πανηγύρι, παρ΄ ότι πολύ θα τόθελα. Δεν μπορώ να "πάρω το σημαιάκι" μου και να πάω να στοιχηθώ στα κομματικά μπλοκ, να αποτελέσω ένας αριθμός για την κομματική "σούμα". Δεν μπορώ να παριστάνω τον "αγωνιστή της μιας μέρας" και να γυρίσω σπίτι μου, να χωθώ στον καναπέ μου, λέγοντας "ουφ, αγωνίστηκα και σήμερα".
Δεν πήγα.
Το μόνο που έκανα ήταν να βάλω στο πέτο μου ένα κόκκινο γαρύφαλο και να σιγοτραγουδάω το "σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες". Αυτό μόνο. Τίποτα άλλο.
Νοιώθω ότι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε σήμερα να κάνουμε για την "επέτειο του Πολυτεχνείου", είναι ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ.
Και να συνειδητοποιήσουμε ότι "Πολυτεχνείο" είναι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Στους εργατικούς αγώνες, στους αγώνες για το Περιβάλλον, στην καθημερινή πάλη για μια καλύτερη ζωή.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή. Έτσι τα νοήματά του θα πιάσουν τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου