''Ζωή είναι ο,τι συμβαίνει, ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια..."
(Τζων Λέννον)
- γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''
Είναι κάποιοι αυτόφωτοι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να κραυγάζουν τη μοναδικότητά τους. Φέγγει εκείνη από μόνη της και μας οδηγεί κοντά τους. Τολμώ να πω ότι δεν έχω δει...ολόκληρη, καμία ταινία του αείμνηστου κινηματογραφιστή. Τολμώ όμως να πω ότι ντρέπομαι γι' αυτό.
Έκανα εκείνο το ολισθηρό σφάλμα να θεωρώ ακόμα κάτι ως δεδομένο, λέγοντας στον εαυτό μου ''έλα μωρέ, έχω καιρό να τις δω τις ταινίες του''. Αλλά η ζωή απέδειξε για άλλη μια φορά, όπως προχθές το απόγευμα στη Δραπετσώνα, οτι ποτέ δεν έχουμε αρκετό χρόνο για να ''μελισσοκομίσουμε'' όσα θαύματα έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν χαρισματικοί συνάνθρωποι μας...
Ο θαυμασμός μου όμως για τον αγαπημένο σκηνοθέτη πηγάζει από όλα τα άλλα που τον αφορούν: Έκανε το πάθος του επάγγελμα. Ακολούθησε το όνειρό του. Πάλεψε γι' αυτό μέχρι την τελευταία του πνοή. Πέθανε την ώρα του ''καθήκοντος''... Ενός...καθήκοντος που επιβεβαίωνε την σταθερή του συνέπεια απέναντι στο μεράκι του, αλλά και τον σεβασμό του στο κοινό που τον αγαπούσε και τον αναγνώριζε διεθνώς. Ευτυχώς, όσο ήταν εν ζωή. Κι ευτυχώς, θα συνεχίσει κι από δω και πέρα το κοινό του, να παρακολουθεί μαγεμένο τα έργα του. Μέσα από άλλο πρίσμα τώρα πιά.
Είναι σαν τα μέρη που ταξιδέψαμε κι αγαπήσαμε. Όταν τελειώνει το ταξίδι, έχουμε μεγαλύτερη δίψα να μάθουμε γι' αυτά που είδαμε. Για τους δρόμους που διαβήκαμε. Για την μουσική του τόπου που ακούσαμε. Για τους ανθρώπους που ανταμώσαμε. Για τις κουλτούρες που γνωρίσαμε. Για τις γεύσεις που απολαύσαμε. Για τις φωτογραφίες που απαθανατίσαμε. Για τα σύνορα που διασχίσαμε. Για τους χάρτες που αμελήσαμε... Η στιγμή -κι όχι ο τρόπος- που έφυγε από τη ζωή όμως, εικάζω πως ήταν για εκείνον...ιδανική... Αντάμα με την κάμερα. Κρατώντας αγκαλιά το ταλέντο του. Εκείνο το ταλέντο που το σεργιάνισε και το επέβαλε ως τα πέρατα του κόσμου. Διασχίζοντας μια λεωφόρο-παγίδα και παίρνοντας το όνειρό του μαζί. ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Κι όχι εγκαταλείποντάς το στα μισά του δρόμου...
''ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ'' ΜΕΤΑΒΑΣΗ... Σαν σκηνή από ταινία... Είναι όμως τόσο εύκολο να αγαπήσεις έναν δημιουργό, διαβάζοντας κάποιες συνεντεύξεις του ή απλά και μόνο διαβάζοντας ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ των ταινιών του: ''Ταξίδι στα Κύθηρα'', ''Ο μελισσοκόμος'', ''Το λιβάδι που δακρύζει'', ''Η σκόνη του χρόνου'', ''Η άλλη θάλασσα'', ''Τοπίο στην ομίχλη'', ''Το μετέωρο βήμα του πελαργού'', ''Μια αιωνιότητα και μια μέρα''... Ο ΠΟΙΗΤΗΣ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ...
Και παράλληλα, ταξιδεύοντας με τις μουσικές επενδύσεις των πλάνων του, απελευθερώνοντας όλες τις αισθήσεις σου μέσω τής, επίσης χαρισματικής συνθέτριας, Ελένης Καραίνδρου. Το απόλυτα εμπνευστικό πάντρεμα... ΓΑΡΓΑΡΟ ΝΕΡΟ Ο ΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΗ... Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα δω τις ταινίες τού αείμνηστου δημιουργού. Τώρα πια αδημονώ.
Κι ο λόγος είναι απλός: Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος βραβεύτηκε για το ταλέντο του με τις σπουδαιότερες διεθνείς διακρίσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου. Δεν ''δικαιούνταν'' έπαρση, σνομπισμό, αλαζονεία;... ΔΕΝ ΕΙΧΕ... ΔΙΕΘΕΤΕ ΜΟΝΟ ΗΘΟΣ. Κι όσο κι αν τον ταξίδευε ψηλά η κάμερά του, ο ίδιος πατούσε γερά στα πόδια του. Κι ύστερα από την απονομή ενός σημαντικού βραβείου στο εξωτερικό, δήλωνε μπροστά στις κάμερες: ''Ε, ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ;...''
Μια χειμωνιάτικη μέρα του Γενάρη, στη φτωχική Δραπετσώνα, ένας άνδρας με ''πλούτο'' έχασε τη μάχη με τη ζωή. Αλλά η υστεροφημία του, το ''στίγμα'' του και ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ, θα μας συντροφεύουν ''ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ''...
Υ.Γ Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ''Ο ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΣ'' σε μουσική Ελένης Καραίνδρου ''το βαλς του γάμου''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου