ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ & ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Τα τελευταία χρόνια, όχι άδικα, η κοινωνία είναι αρνητική - στην καλύτερη περίπτωση- απέναντι στους βουλευτές.

Και δεν θα υπήρχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, αν αυτή η αρνητική τάση δεν επηρέαζε και την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το Δημοκρατικό Πολίτευμα.Από πολλές πλευρές ακούγεται το "μια χούντα θα μας σώσει".  Και βέβαια κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει με μια τέτοια τοποθέτηση. Αλλά και μόνο που διατυπώνεται μια άποψη σαν αυτή, είναι αρνητικό. Γιατί όσα αρνητικά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στους βουλευτές, στην κυβέρνηση, στους θεσμούς - και δεν είναι λίγα - δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί σοβαρά ότι η κατάλυση της Δημοκρατίας αποτελεί λύση.

Απ΄την άλλη δεν μπορεί να συνεχιστεί η λειτουργία του Κοινοβουλίου με τις σημερινές προϋποθέσεις.

Και τις όποιες αλλαγές οφείλουν να τις κάνουν οι ίδιοι οι βουλευτές, αν τους έχουν απομείνει έστω και ίχνη αξιοπιστίας.

Οι προτάσεις που εδώ θα παραθέσω δεν είναι ούτε επαναστατικές, ούτε -πολλές απ΄  αυτές - καινούργιες. Παρόμοιες προτάσεις έχουν διατυπώσει πολλοί, κατά καιρούς, χωρίς, όμως, να τις λάβει κανείς σοβαρά υπόψη. Κατά συνέπεια δεν ευελπιστώ ότι ξαφνικά "θα δουν το φως το αληθινό" και θα εγκαταλείψουν, με την θέλησή τους τα προνόμια που, χρόνια τώρα, έχουν "κατακτήσει".

Όμως πιστεύω ότι κάθε ενεργός πολίτης οφείλει να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, να διατυπώνει απόψεις, να καταθέτει προτάσεις και γενικά να μην είναι παθητικός θεατής των πραγμάτων.

Αρχίζοντας με το αριθμό των βουλευτών, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί χρειάζεται  να εξαντλήσουμε τον αριθμό  που προβλέπει το Σύνταγμα της Χώρας μας. Πόσο απαραίτητοι είναι τριακόσιοι βουλευτές κι όχι π.χ. διακόσιοι, ή εκατόν πενήντα. Δεν είναι αριθμητικό το πρόβλημα, αλλά ζήτημα λειτουργίας της Δημοκρατίας. Η μέχρι τώρα πρακτική τι μας δείχνει; Ότι στο Κοινοβούλιο το μόνο που δεν διεξάγεται είναι διάλογος και το μόνο που δεν γίνεται είναι επεξεργασία των νομοσχεδίων. Μονόλογοι, λόγοι για προσωπική προβολή και ανάδειξη των βουλευτών, ψηφοφορίες "κατά διαταγή", λόγω κομματικής πειθαρχίας. Αυτή είναι η εικόνα.

Όχι βέβαια ότι η μείωση του αριθμού των βουλευτών, από μόνη της, θα αλλάξει ριζικά τα πράγματα, αλλά σίγουρα αποτελεί προϋπόθεση για να αρχίσει να λειτουργεί το Κοινοβούλιο, όπως επιβάλλει η σωστή λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Γιατί άραγε, σε μια περίοδο που αυξάνονται συνεχώς τα όρια συνταξιοδότησης των εργαζομένων, οι βουλευτές να δικαιούνται σύνταξης μετά από μόλις 8 έτη; Ο ισχυρισμός κάποιων βουλευτών ότι, λόγω της βουλευτικής τους ιδιότητας, δεν εργάζονται και συνεπώς δεν θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Αν οι βουλευτές αυτοί εργάζονταν προς της εκλογής τους και συνέχιζαν να εργάζονται μετά από την λήξη της βουλευτικής τους ιδιότητας, είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαν να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, με συνυπολογισμό, ως συντάξιμων και των ετών βουλευτικής ιδιότητας.

Ποια λογική, πάλι, επιβάλλει το πόθεν έσχες τους να ελέγχεται από τους ίδιους, μέσω μια επιτροπής αποτελούμενης από βουλευτές κι όχι από ανεξάρτητη διοικητική, ή δικαστική αρχή; Αφήστε που έχει καταντήσει αυτός ο "έλεγχος" να αφορά το "έσχες" κι όχι το "πόθεν". Και γιατί δεν ξεκινά αυτός ο έλεγχος από την περιουσιακή κατάσταση του κάθε βουλευτή ΠΡΙΝ την εκλογή του, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρο το τι απέκτησε μετά την εκλογή του;

Τέλος γιατί για τους βουλευτές και τους υπουργούς ισχύει ειδική διαδικασία παραγραφής των αδικημάτων; Για ποιο λόγο δεν ισχύει και γι΄ αυτούς ότι για τους υπόλοιπους πολίτες; Ο ισχυρισμός ότι με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η πολιτική δίωξη, είναι τουλάχιστον αστείος. Γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτικός δεν διώχθηκε, ακόμη και μια ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ αδικήματα.

Είναι σαφές ότι τα παραπάνω, αν αποφασιζόταν η  υλοποίησή τους, θα βελτίωναν την λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. 

Και βέβαια το σημαντικότερο είναι να γίνει συνείδηση στους πολίτες ότι με την δική τους παρέμβαση και μόνο μπορεί να αλλάξει κάτι.