- γράφει η Αναστασία Κόλλια
Ξέρω ότι αυτό το γράμμα δεν θα σας συγκινήσει, ούτε έχει αξία για σας, μπορεί και να μην το διαβάσετε ποτέ. Το πιο πιθανόν είναι να το πετάξετε στον κάδο ή πολύ απλά να μην το ανοίξετε καν. Όμως για μένα έχει μεγάλη αξία και σημασία να ακουστεί η φωνή μου εκπροσωπώντας πολλούς άλλους στην ηλικία μου.
Οι γονείς μου με μεγάλωσαν σωστά, μου μίλησαν για αξίες, για ήθος και να πιστεύω σε ένα μέλλον που θα με κάνει να ζω καλά, ΟΧΙ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΑ, ΑΠΛΑ ΚΑΛΑ. Με στείλανε πανεπιστήμιο και πλήρωναν με αγάπη τις σπουδές μου 4 χρόνια. Βλέπετε ήθελαν να είμαι και εγώ ένας άνθρωπος που θα προσφέρω στην κοινωνία, στην πατρίδα μου. Με μάθανε να είμαι σωστός πολίτης , να πιστεύω στους ανθρώπους, στα ιδανικά, στις αξίες, να έχω αξιοπρέπεια, να κάνω όνειρα για το μέλλον μου και να ζω με σεβασμό και έλεγαν ότι κάποτε θα ανταμειφτώ.
Τόσα χρόνια πίστευα ότι έτσι είναι τα πράγματα, προσπαθούσα γι’αυτό, σπούδασα με ζήλο και όρεξη για να βγω και εγώ να δουλέψω. Έβλεπα τους γονείς μου ευτυχισμένους. Γιατί να μην είναι άλλωστε..ακολουθούσα πιστά τις συμβουλές τους..
Περίμενα με ανυπομονησία να τελειώσω τις σπουδές μου και να πάρω το πτυχίο μου. Δεν σκέφτηκα ποτέ όμως ότι το πτυχίο μου θα είναι σφηνωμένο μέσα σε ένα κάδρο και κρεμασμένο στο σαλόνι του σπιτιού μου, μόνο και μόνο για να το βλέπουμε εγώ και η οικογένεια μου και να λέμε ότι "Σπούδασα". Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βγω σε έναν τόσο άγριο κόσμο, Δεν μου ‘χε μιλήσει ποτέ κανείς γι’ αυτά.
Όλα ήταν καλά στη ζωή μου, μέχρι και τώρα. Δυσκολεύτηκα πολύ να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει γύρω μου. Γύρισα από την επαρχία (όπου και σπούδαζα), στην Αθήνα και ξεκίνησα με όρεξη να βρω εργασία, σε όσες πόρτες και αν πήγα ήταν όλες κλειστές, άλλες μου τις κλείσανε στην μούρη λέγοντάς μου "Εμείς δεν θέλουμε άτομα με πτυχίο". Και τότε γεννήθηκαν μέσα μου πολλά ερωτήματα "τότε γιατί σπούδασα; γιατί οι γονείς μου δώσανε τόσα χρήματα; γιατί ξενιτεύτηκα;".
Εγώ πίστευα οτι έτσι έπρεπε να γίνει. Οι γονείς μου έγιναν δυστυχισμένοι. Ξαφνικά βρέθηκαν να χρωστάνε στις τράπεζες, να μειώνονται συνεχώς οι μισθοί τους, να μην έχουν χρήματα, να είναι συνέχεια αγχωμένοι. Θυμάμαι τη μητέρα μου να κλαίει λέγοντάς μου "πως θα τα καταφέρουμε;"
Απογοητεύτηκα μα πιο πολύ τρόμαξα! Τι έγινε ξαφνικά; Ήθελα να βοηθήσω, μα καμία πόρτα δεν άνοιγε, έστω για έναν μικρό μισθό.
Ύστερα άρχισαν όλες οι καταστροφές μαζί. Η ανεργία αυξήθηκε, οι φόροι αυξήθηκαν, η αγορά έγινε πιο ακριβή, όλα αυξάνονταν πολύ γρήγορα και εγώ πίστευα ότι και οι μισθοί θα αυξάνονταν, αλλιώς πως θα ζούσαμε; Όμως οι μισθοί όχι μόνο δεν αυξάνονταν, αλλά μειώνονταν κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Ο βασικός έφτασε στα 492 ευρ. "ΓΙΑΤΙ;"
Κοίταζα γύρω μου και έβλεπα τον κόσμο να τρελαίνεται, άνθρωποι να αυτοκτονούν, άλλοι να πεθαίνουν απο την πείνα, η εγκληματικότητα στα ύψη. Φόβος και Άγχος παντού. Η ζωή μου άρχισε να αλλάζει σταδιακά! Εμένα οι γονείς μου για άλλον κόσμο μου ‘χαν μιλήσε, για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Άρχισα να μπαίνω μέσα στα πράγματα και να ενημερώνομαι συνεχώς. Κατάλαβα πολλά ένα όμως δεν κατάλαβα και ρωτούσα τον πατέρα μου."Μπαμπά, γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί μειώθηκαν τόσο οι μισθοί των πολιτών και των βουλευτών και των υπουργών μένουν σταθεροί και φυσικά υψηλοί, αν πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα τους γιατί δεν κόβουν και απο αυτούς;". Η απάντηση του πατέρα μου ήταν η εξής "Δυστυχώς έτσι είναι παιδί μου", σηκώνοντας τους ώμους του. Και τι άλλο να μου έλεγε, αφου έτσι ήταν.
Έτσι γεννήθηκε ο θυμός και η οργή μέσα μου. Κάποτε σας ψήφισα, ίσως και να πίστευα σε εσάς. Έκανα μεγάλο ΛΑΘΟΣ και δεν μπορώ να σας βλέπω και να σας ακούω πια. Εσείς είσαστε αυτοί που καταστρέψατε τη ζωή μου, που με κάνατε να χάσω τις αξίες μου, τα ιδανικά μου, όλα αυτά που με μάθανε οι γονείς μου με κόπο τόσα χρόνια, με κάνατε να μην πιστεύω σε κανέναν, να μην έχω ελπίδες για τίποτα, να μην μπορώ να ζήσω την ηλικία μου, να μην μπορω να ζήσω πάνω απο όλα αξιοπρεπώς, να μην χαμογελάω. ΝΑ ΜΗΝ ΖΩ.
Και προσέξτε είμαι μόλις 24 χρονών και δεν έχω καμία ελπίδα. Καταστρέψατε τις φιλοδοξίες μου, τους στόχους μου, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ. Τι άλλο έχει απομείνει... Άραγε αναρωτιέμαι τα δικά σας παιδιά θα ζήσουν ποτέ έτσι, το ‘χουν σκεφτεί ποτέ αυτό; Θα σας πω εγώ, «ΟΧΙ», ποτέ δεν θα ζήσουν όπως ζω εγώ τώρα.. Πολύ άδικο δεν ακούγεται αυτό; Κι όμως έτσι είναι...
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΙΑ!!!
Κάντε κάτι επιτέλους ή εξαφανιστείτε απο προσώπου γης. Μειώστε τους μισθούς σας.. Γιατί εγώ να παίρνω 200 ευρώ τον μήνα και εσείς 6.000 και πάνω.. Γιατί εγώ να προσπαθώ να ζήσω και εσείς να τρώτε με χρυσά κουτάλια;
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πια για όλα αυτά. Δεν φταίω εγώ που η χώρα μου έφτασε ώς εδώ αλλά εγώ το πληρώνω.
Πραγματικά ΚΡΙΜΑ. Ντρέπομαι εγώ για εσάς γιατι εσείς μάλλον δεν μπορείτε να ντραπείτε για τον εαυτό σας.
Δεν μου φτάνει η Συγνώμη σας ένα μήνα πριν τις εκλογές. Είμαι έξυπνος άνθρωπος, ξέρω ότι με δουλεύετε για να σας ξαναψηφίσω, για να σιγουρέψω και εγώ τη θέση σας στην καρέκλα σας..
Μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι που θα το κάνουν, εγώ όμως όχι δεν θα είμαι ένας από αυτούς, μακάρι να μου είχατε δώσει άλλη επιλογή (μακάρι για εσάς, όχι για εμένα)..Είχατε πολλές ευκαιρίες αλλά απλά τις αφήσατε να φύγουν μέσα απο τα χέρια σας. Εσείς τις πετάξατε..Αν σας ξαναψηφίσω θα είναι λες και με βιάζουν και τους λέω ευχαριστώ...Δεν θα το κάνω λοιπόν και θέλω να πιστεύω οτι και άλλοι δεν θα το κάνουν...
Μου γκρεμίσατε τα όνειρά μου...Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα τιμωρηθείτε, μόνο έτσι θα ηρεμήσει η ψυχή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου