''Η ΓΑΤΑ ΜΟΥ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Δεν έχω γάτα. Καταδικιά μου. Όσες φορές προσπάθησα να αποκτήσω, όλο ''ατυχήματα'' συνέβαιναν κι όλο έπεφτα στη μαύρη θλίψη. Εγκατέλειψα λοιπόν την ιδέα. Πηγαίνω όμως στο πατρικό μου σπίτι κι έχουν οι γονείς μου εκεί μια γάτα. Εγώ δηλώνω ότι μου...ανήκει, όχι με τίτλους ''ιδιοκτησίας'' βέβαια! Η συμπεριφορά της με κάνει να νιώθω ότι είναι ''η γάτα μου''. Μα τι άλλο δηλαδή να υποθέσω, όταν κάθε φορά που φτάνω εκεί, δύο...άτομα με υποδέχονται με τόση πολύ χαρά: η μάνα μου κι η γάτα! Κι όταν πάλι, πάω να φύγω, δύο άτομα επίσης με ξεπροβοδίζουν, περιμένοντας μέχρι να χαθώ με το αυτοκίνητο, στη γωνία του δρόμου... 

Πήγα τις προάλλες λοιπόν στο πατρικό κι ένιωσα τέτοια γαλήνη, μέσα στη γενικότερη μαυρίλα... Γιατί ήρθαν ξανά -μάνα και γάτα- με χαρές κι αγκαλιές τρελές! Κι εγώ σήμερα αποφάσισα να γράψω για τη γάτα, γιατί Η ΜΑΝΑ είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο κι αξίζει τουλάχιστον ένα βιβλίο ολόκληρο... Το παράδοξο με ''τη γάτα'', είναι ότι δεν έχει όνομα! Είναι σαν κάτι οικογένειες, που μέχρι να αποφασίσουν τι όνομα θα δώσουν στο παιδί, το παιδί είναι η ώρα του να πάει σχολείο και τρέχουν άρον-άρον στις Εκκλησίες για τη βάφτιση. Στο μεταξύ, έχουν παιχτεί τα γνωστά ''δράματα'', όχι το όνομα της μάνας της νύφης, του γαμπρού είναι το πρώτο παιδί και πάει λέγοντας! 

Ξέφυγα. Η γάτα μου, μάλλον από αμέλεια δεν έχει όνομα. Κι έτσι, εκτός από τα γνωστά ''ψιτ'', βρίσκω ευκαιρία να την στολίζω με όλα τα γλυκόλογα του κόσμου. Μα, πως το καταλαβαίνει βρε παιδάκι μου; Χαλί γίνεται, να την πατήσω. Και κοιμάται όλο το βράδυ έξω από την πόρτα μου. Κι όταν πίνω τον καφέ μου στην αυλή, η γάτα από δίπλα. Κι εκεί στην αυλή μια μέρα άρχισα να σκέφτομαι, πως με τη γάτα δεν έχω κοινά. Γιατί εμένα, λόγω καθημερινότητας, μου ξυπνάνε τόσο...ζωώδη ένστικτα, που εκείνη δεν τα έχει δει ούτε στον ύπνο της κι ας λένε πως εκείνη είναι το ζώο... Κι ύστερα, εγώ είχα περάσει μια τόσο δύσκολη μέρα, μέσα στο λιοπύρι, την κίνηση, το καυσαέριο, την μουρμούρα του Διευθυντή και μετά είχα βρει και δυο-τρεις λογαριασμούς, που μετά την θερμοπληξία,μου είχε έρθει και μια ωραιότατη αποπληξία κι είχε συμπληρώσει το μενού!  

Κι επειδή τα τραβάει κι εμένα ο οργανισμός μου, εκεί -στο πατρικό- είχα ανοίξει και την τηλεόραση κι από την τηλεόραση έρεαν ειδήσεις σκέτη κόλαση κι από το στόμα μου έρεαν...μπινελίκια σκέτη χωματερή! Κι η γάτα μου αραχτή και λάιτ, έστεκε με ευλαβική προσοχή και με παρακολουθούσε με...λατρεία! Καημένο ζωντανό! Καημένε άνθρωπε!... 

Είχα αρχίσει να την ζηλεύω -αν και δεν ήταν η πρώτη φορά- κι έλεγα ''μωρέ χάθηκε ο κόσμος να είχα γεννηθεί κι εγώ γάτα'', αλλά πάλι δεν άργησα να εντοπίσω τόσα κοινά: Αναζητάει εκείνη την τροφή της καθημερινά, μέσα στην ανασφάλεια.Εξαρτάται η επιβίωση της και η ασφάλεια της, από ένα σωρόεξωγενείς κι αστάθμητους παράγοντες. Τρώει το φαγητό της και κοιτάζει γύρω της μήπως και της πάρουν τη μπουκιά μέσα από το στόμα. Φοβάται για την ζωή των παιδιών της κι είναι ικανή ακόμα και να εγκληματήσει, έτσι κι αντιληφθεί ότι κινδυνεύουν. Τις νύχτες κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό, μη τυχόν και δεχτεί καμμιά επίθεση. Κι όταν κάνει πολύ κρύο, ψάχνει τρόπο να ζεσταθεί, αναζητώντας ένα...οικονομικό απάγγειο... Κι ας μην έχει καν όνομα κι ας μην ξέρει πόσων χρονών είναι, πότε έχει γενέθλια και πότε λήγει ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Κι ας μην ξέρει τίποτα από δάνεια, πιστωτικές, χαράτσια, ενοίκια, πετρέλαια, εφορίες. Κι ας μην ξέρει από ακρίβεια, δανεικά, τρόικες, συγχωνεύσεις, απολύσεις, δολοφονίες, αυτοκτονίες... Κι ας μην ξέρει πότε θα είναι για εκείνη, ητελευταία μέρα που θα δει το φως του ήλιου... Μήπως ξέρω εγώ;... 

Κι εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν κουλουριάζεται σταπόδια μου, όλα νομίζω πως μπορώ να τα αντέξω... Έτσι, μ' ένα μαλλιαρό κι απαλό τρίχωμα... Και δυό μάτια που μεκοιτούν με γατίσιο νάζι...