''ΕΧΩ ΚΑΙ ΚΟΤΕΡΟ, ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Με κάλεσαν τις προάλλες κάποιοι γνωστοί μου για κυριακάτικο μπάνιο, στο εξοχικό τους κοντά στη θάλασσα. Καταμεσίς του καύσωνα κι είπα να πάω. Διέσχισα μια διαδρομή που την θυμόμουν πράσινη. Δεν ήταν πια... Από παντού έλειπαν δέντρα. Όχι με... δική τους πρωτοβουλία βέβαια. Είχε μεσολαβήσει ανθρώπου χέρι. ''Ανθρώπου''; Απανθρώπου καλύτερα ή μάλλον παλιανθρώπου θα έλεγα. Αντίθετα στη θέση τους είχαν φυτρώσει βίλες! Κάτι ωραιότατα διώροφα, τριώροφα, μεζονέτες, ξύλινα, με αυλές, περιφράξεις, πέτρινους τοίχους, συντριβάνια, πισίνες.

Στην αρχή σκέφτηκα πως είναι ακόμα πολύ πρωί και δεν θα έχω καλοξυπνήσει. ''Ότι θέλει βλέπει κανείς στον ύπνο του'' που έλεγε κι ο αείμνηστος Βέγγος. Εξάλλου, δεν είχα μόνο την...οφθαλμαπάτη να βλέπω κάθε τρεις και λίγο να πετάγεται μπροστά μου και μια βίλα! Έβλεπα κι αυτοκίνητα. Κυρίως μερσεντικά και σόρρυ για την διαφήμιση παιδιά, μου ξέφυγε!

Αφού σιγουρεύτηκα ότι έχω ξυπνήσει πια, μετά άρχισε να μου μπαίνει άλλη ιδέα στο κεφάλι: Που είμαι ρε συ; Πόσα χιλιόμετρα οδήγησα πια και γιατί δεν θυμάμαι να μου ζήτησαν πουθενά διαβατήριο;;; Εγώ ήξερα από παλιά, πως άμα φτάνεις στα σύνορα έρχονται κάτι τύποι και σου ζητάνε τα χαρτιά σου, λέμε τώρα! Άρα δύο πιθανότητες υπήρχαν: ή πέρασα απαρατήρητα από παντού -σιγά το δύσκολο!- ή είμαι ακόμα στη χώρα μου. 

Μα καλά. Η χώρα μου δεν είναι εκεί που ξαφνικά δηλώνουν ΟΛΟΙ πεινασμένοι κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι;;; Ευτυχώς όμως Παναγία μου και την τελευταία στιγμή, είδα την διασταύρωση που έπρεπε να στρίψω, άρα όλα καλά λοιπόν, δεν είχα βγει εκτός συνόρων! Και φτάνω στο σπίτι που λέγαμε! ''Σπίτι'' δεν θα το έλεγα ακριβώς, όχι τουλάχιστον έτσι όπως το θυμόμουν κι αυτό από παλιά. Μια αλλαγή την είχε υποστεί. Όχι προς το καλύτερο. Προς το καλυτερότερο! Με την αξιοπρεπή του την πέργκολα, ανοιχτό και κλειστό γκαράζ και μια... δόλια πισινούλα κείτονταν δειλά-δειλά, εκεί στην άκρη του κτήματος...

Τι να λέμε όμως, με υποδέχτηκαν πολύ θερμά οι άνθρωποι κι ο ιδιοκτήτης με ξενάγησε στον χώρο με πολύ καμάρι και μεράκι. Ψυχούλα ο Βαγγελάκης! Εξάλλου, μόλις είχε αποκτήσει κι ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Μπίνγκο! Το 23ο...μερσεντικό που είχα μετρήσει από το πρωί που ξεκίνησα ως τώρα! Κι έπειτα άρχισαν τα τυπικά. Fredoccino στη βεράντα και κουβέντα για τα οικονομικά του τόπου, που πάνε από το κακό στο χειρότερο...

Είπα κι εγώ να τολμήσω να πω τον πόνο μου, αλλά ο Βαγγελάκης με πήρε μονότερμα! Από στέλεχος κομματικό, είχε μετατραπεί σε... στελεχάρα. Κι επειδή δεν εμπιστευόταν κανέναν  σ' αυτόν τον τόπο -ποιους εννοούσε άραγε;...- είχε βουτήξει εκεί άρον-άρον κάτι... ψωροχιλιάδες ευρώ και τις είχε... ταξιδέψει στα εξωτερικά, τρία εικοσιτετράωρα πριν από τις εκλογές, για να' χει το κεφάλι του ήσυχο... 

Κι ύστερα θυμήθηκε την δήλωση της Εφορίας και το ''μπουγιουρντί'' που του απέστειλε και του ανέβηκε η πίεση εκατό! Κι άρχισε να βρίζει πατόκορφα το κράτος, το δημόσιο, τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, την αντιπολίτευση, τους δημόσιους υπαλλήλους, τον Σάκη τον υδραυλικό, τον καιρό, τον ήλιο και το φεγγάρι... Όλοι ευθύνονταν! Όλοι, εκτός από εκείνον, τις επιλογές του, το κόμμα του, τη νοοτροπία του, το περίσσιο θ(ρ)άσος του, την ''σοφότατη'' απόφαση του να φυγαδεύσει τις ''οικονομίες'' του στο εξωτερικό και τη σύζυγο του, που ανακάτευε με... μαεστρία τις πιστωτικές τους κάρτες, σαν να ήταν τραπουλόχαρτα! 

Αναγκάστηκα κι εγώ να συγκατανεύσω ευγενικά -όντας φιλοξενούμενος- έριξα και μια ωραιότατη βουτιά στην πισίνα-''δεξαμενή νερού''  -εξάλλου που θα ξανά έβρισκα μια τέτοια ευκαιρία!- κι αποχώρησα αξιοπρεπώς... 

Με τον Βαγγελάκη -και με κάθε ''Βαγγελάκη''- παραμένει ακατόρθωτο να κάνει κάποιος μια... επαναστατική προσέγγιση. Κι όχι γιατί δροσίστηκα στην πισίνα του κι ούτε απλά και μόνο για την φιλοξενία. Έτσι κι αλλιώς, η φιλοξενία σε κάτι τέτοιες περιστάσεις, έχει περισσότερο τον χαρακτήρα της ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ και λιγότερο την συμπόνια για κάποιον που έχει ψηθεί από το τσιμέντο της πόλης, τον δεκαήμερο καύσωνα και το 135ο Μνημόνιο, για το... ''σώσιμο'' του... 

Αλλά, γιατί υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν θα πάψει ποτέ να ισχύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτής της χώρας: Υπάρχουν πολλές ''Ελλάδες'' τελικά, πολλά κοινωνικά στρώματα, πολίτες πολλών ταχυτήτων, ''στελέχη'' -γενικώς- που εξακολουθούν ΝΑ ΕΧΟΥΝ και να τρώνε με χρυσά κουτάλια και ''Βαγγελάκηδες'' που δεν έχουν καταλάβει... Χριστό και κυρίως τους είναι από αδιάφορο έως... μπανάλ, να... ανακαλύψουν και να ασχοληθούν με εκείνες τις άλλες ''Ελλάδες'', που ποτέ δεν είχαν -και δεν γούσταραν- τα ''σωστά'' κονέ, με αποτέλεσμα να καταντήσουν να αναζητούν το... κοντινότερο συσσίτιο της γειτονιάς τους. Ας πρόσεχαν! 

Και όχι. Δεν ανήκω σε καμία από αυτές τις δύο κατηγορίες πολιτών, ευτυχώς... Αλλά στην ''πρώτη'' δεν θα γούσταρα να ανήκω λόγω χαρακτήρα κι έτσι νιώθω πιο κοντά να συμπονώ -και να υπερασπίζομαι, όχι στον Βαγγελάκη βέβαια!- καλύτερα την ''δεύτερη'' κατηγορία... 

ΒΟΥΤΣΑΣ: ''ΕΧΩ ΚΑΙ ΚΟΤΕΡΟ, ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;''. ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ: ''ΝΑΙ, ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΟΤΕΡΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ...'' ο ''Βαγγελάκης''!...