ΑΣ ΖΗΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ.....

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Πήραμε λοιπόν, επιτέλους, τη δόση μας.

Και χαρά μεγάλη ένοιωσε το «γκούβερνο».

Χρήμα, λοιπόν, με ουρά.

Αλλά που θα πάει όλο αυτό το χρήμα, ή τουλάχιστον το (πολύ) μεγαλύτερο μέρος του;

Μήπως στα κοινωνικά επιδόματα; Μήπως στους πολύτεκνους; Μήπως στους χαμηλοσυνταξιούχους; Μήπως στους δανειολήπτες;

ΟΧΙ!

Στην ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών θα πάει.

Μάλιστα. Γιατί όχι.

Αλλά για να δούμε, εμείς που δεν είμαστε «Στουρνάρες», αλλά διαθέτουμε κοινή (κοινότατη) λογική, τι συμβαίνει με αυτήν την ιστορία.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους οικονομικούς εγκεφάλους μας, οι Τράπεζές «μας» (σχεδόν όλες ιδιωτικές εταιρίες) δεν έχουν την απαιτούμενη κεφαλαιακή επάρκεια. Τι σημαίνει αυτό;  Με απλά λόγια είναι στον «αέρα». Στα ταμεία τους δεν έχουν ρευστό τόσο που να καλύπτει τις υποχρεώσεις τους. Στην ουσία κινδυνεύουν με «φαλίρισμα».

Να τις στηρίξουμε, αφού, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι απαραίτητες για την λειτουργία της οικονομίας (της καπιταλιστικής οικονομίας, μην ξεχνιόμαστε).

Αλλά…

Γιατί οι Τράπεζες έπεσαν έξω; Δεν είχαν Πρόεδρο, Διευθύνοντα Σύμβουλο, Διοικητικό Συμβούλιο; Ποια ήσαν τα πλάνα τους τον «καλό καιρό»; Δεν μας ζάλιζαν τόσα χρόνια για την (δήθεν) κερδοφορία τους; Πως έγινε αυτό το «μπάμ». Δεν ευθύνεται κανένας; Καμία έρευνα δεν θα γίνει για αυτούς τους «μάνατζερς» που - στην καλύτερη περίπτωση - απέτυχαν παταγωδώς, ενώ χρυσοπληρώνονταν;

Για τις φοβερές επισφάλειες που έχουν, πάλι κανένας δεν ευθύνεται; Που πήγαν τα χρήματα, με ποιες εγγυήσεις; Κανένας δεν θα το ψάξει;

Θυμόσαστε την εποχή που σχεδόν μας παρακαλούσανε οι Τράπεζες για να πάρουμε δάνεια; Διάφορα δάνεια. Προσωπικά, καταναλωτικά, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια κι ότι άλλο μπορούσε να δημιουργήσει η γόνιμη φαντασία τους. Χωρίς έλεγχο της δυνατότητας εξόφλησης, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς τίποτα.

Για όλα αυτά δεν φταίει κανένας;

Δηλαδή οι τραπεζίτες «μας» θα συνεχίσουν να διοικούν πάλι τις Τράπεζες που κατέστρεψαν; Θα επιβραβεύσουμε, δηλαδή, τους (ξαναλέμε) - στην καλύτερη περίπτωση - αποτυχημένους «μάνατζερς»;

Βέβαια έσπευσε κάποιος υπουργός (λέγε με Βενιζέλο) να τους «απαλλάξει» με νομοθετική ρύθμιση. Μη χάσουμε τα «κελεπούρια». Εκτός από την, δια νόμων, κάλυψη των ευθυνών των πολιτικών, φτάσαμε και στην, δια νόμων, κάλυψη των τραπεζιτών. Κι έτσι όλα μέλι γάλα.

Όμως μετά από αυτά τίθεται το ερώτημα. Αφού εμείς, στην ουσία, χρηματοδοτούμε τι Τράπεζες, μιας και τα δανεικά που πήραμε από την Ευρώπη, από την τσέπη μας θα πληρωθούν, γιατί πρέπει να πληρώσουμε τα χρέη μας προς αυτές; Αφού με δικά μας χρήματα ανακεφαλαιοποιούνται. Γιατί, μιας και γίναμε μια «χαρούμενη ατμόσφαιρα» να μην έχουμε κι εμείς οι δανειολήπτες κάποιο όφελος; Και φυσικά δεν εννοώ τις περιβόητες «ρυθμίσεις» που μεταθέτουν το χρέος μας στα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και ίσως τα δισέγγονά μας. Εννοώ πραγματική διαγραφή σοβαρού μέρους τους χρέους, όλων των πολιτών.

Τότε ναι, να δεχτούμε ότι η ανακεφαλαιοποίηση είναι πράγματι προς όφελος της Χώρας. Γιατί, για όσους το ξεχνάνε, «Χώρα» δεν είναι οι Τράπεζες, αλλά ο Λαός. Οι πολίτες αυτού του τόπου που τρία χρόνια τώρα βιώνουν έναν εφιάλτη.

Τέλος αφού ανακεφαλαιοποιούμε τις Τράπεζες, που σημαίνει ότι βάζουμε κεφάλαια στο ταμείο τους, ποιος είναι ο ιδιοκτήτης; Ο τραπεζίτης η το κράτος; Γιατί αν είναι ο τραπεζίτης τότε να βάλει αυτός τα λεφτά κι όχι εμείς. Γιατί, με αυτήν την λογική πρέπει να ανακεφαλαιοποίησουμε και τις άλλες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν πρόβλημα «ρευστότητας» και να αφήσουμε το «αφεντικό» τους, να είναι αφεντικό. Ή μήπως αυτό θα ήταν σκάνδαλο;

Αν πάλι ιδιοκτήτης θα είναι το κράτος, τότε να πετάξει έξω τους (ματαξαναλέμε) - στην καλύτερη περίπτωση - αποτυχημένους τραπεζίτες και με διεθνή διαγωνισμό να ορίσει νέα στελέχη στην διοίκηση των Τραπεζών.

Ή το ένα, ή το άλλο είναι δίκαιο να γίνει. Και τα δύο μαζί αποκλείεται.

Τώρα θα μου πει κανείς «τι το ψάχνεις; Αφού η πορεία είναι καθορισμένη» και δεν θα έχει άδικο. Αλλά δεν μπορούμε και να κλείνουμε τα μάτια, κάνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το ζήτημα αυτό μας αφορά, επηρεάζει την ζωή μας.

Στο κάτω - κάτω ρε παλικάρια, εγώ πληρώνω, να μην πω και μια γνώμη, έτσι για να αισθανθώ, για λίγο, «κυρίαρχος λαός».