Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΑΠΟ 77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Ένα video που με εντυπωσίασε. Μια πρωτότυπη ιδέα για ένα διαχρονικό τραγούδι. Πάντα ο "Ερωτόκριτος" ήταν η αδυναμία μου, τον έχω διαβάσει αμέτρητες φορές, τον έχω μάθει σχεδόν απέξω, έχω ακούσει δεκάδες, ίσως εκατοντάδες, διαφορετικές μουσικές εκτελέσεις του, αλλά τέτοια εκτέλεση δεν έχω ξανακούσει!

Τα συγχαρητήριά μου για τους ανθρώπους που συνέλαβαν την ιδέα και την υλοποίησαν είναι πολύ λίγο. Πιο πολύ αρμόζει ένα "ευχαριστώ" γι' αυτήν την μουσική πανδαισία από Μουσικούς και Μουσικά Όργανα, από Καλλιτέχνες και Φωνές.

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
που ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;
και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;

Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσαν,
κι ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ανίμενα τ’ αφτιά μου σ’ ό,τι ακούσαν.
Και πώς μπορώ να σ’ αρνηθώ; Kι α’ θέλω, δε μ’ αφήνει
τούτ’ η καρδιά που εσύ `βαλες σ’ τσ’ αγάπης το καμίνι.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ’ άνθη,
μέσα τση πλιό να ριζωθούν, που το κλειδίν εχάθη;

Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέω τώρα,
και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ’ είδα ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν, κι ήσβησέ μου.
Όπου κι αν πάω, κι αν βρεθώ, και ότι καιρόν κι αν ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδένα ν’ αντρανίσω.

Ζωγραφιστή σ’ όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,
και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.
Eγώ, δε σ’ εζωγράφισα, ήβγαλα απ’ την καρδιά μου
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.

Και βγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίνει.
Λέγει του "Nα, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.''

Kάλλιά `χω εσέ με θάνατον, παρ’ άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.

Eγώ `μαι νιά και κοπελιά, και πάλι δε φοβούμαι,
και για θανάτους εκατό τον πόθο δεν αρνούμαι.