Ή ΜΑΖΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ, Ή ΜΑΖΙ ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Βιώνουμε μια τεράστια οικονομική κρίση. Το διαπιστώνουμε καθημερινά. Στον μισθό μας (όταν υπάρχει), στις κοινωνικές παροχές (όσες απέμειναν), στα δάνειά μας (που μένουν απλήρωτα), στην ανεργία (που συνεχώς αυξάνεται).

Συζητάμε πολύ γι΄ αυτήν την κρίση. Αναζητούμε τους «ενόχους». Φταίνε η τρόϊκα, το μνημόνιο, οι πολιτικοί, οι τράπεζες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φοροφυγάδες…

Προς το παρόν. Γιατί σε λίγο μπορεί να φταίνε και οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι ….σατανιστές, οι … εξωγήινοι και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι άλλοι.

Σε καμία περίπτωση, όμως, εμείς.

Άλλωστε εμείς τι κάναμε;

Πήραμε ένα δάνειο για να φτιάξουμε ένα εξοχικό σπιτάκι (των 150 τετραγωνικών). Ήταν, βέβαια, πάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά αφού οι τράπεζες μας το έδιναν, εμείς φταίμε;

Βολευτήκαμε, με μέσον, στο Δημόσιο, αλλά αφού έτσι γινόταν, εμείς φταίμε;

Ψιλοκάναμε φοροδιαφυγή, αλλά ας πιάσουν τους μεγάλους πρώτα και μετά να μιλήσουν για εμάς. Άλλωστε όλοι έκαναν, εμείς φταίμε;

Δίναμε το φακελάκι, για να μην μας ενοχλεί η Πολεοδομία στο αυθαίρετό μας, η Αστυνομία στην παρανομία μας, να πάρουμε την σειρά του άλλου στα Νοσοκομεία, να προχωρήσει πιο γρήγορα η υπόθεσή μας, από την υπόθεση των άλλων, στο Δημόσιο. Ε, και; Μόνο εμείς το κάναμε; Όλοι το έκαναν, εμείς φταίμε;

Παίρναμε το φακελάκι, αν ήμασταν από την άλλη μεριά, γιατί… «δεν φτάνει ο μισθός… λεφτά είναι αυτά που παίρνουμε…». Το ίδιο δεν έκαναν όλοι; Άλλωστε μας το έδιναν κάποιοι. Εμείς φταίμε;

Δεν ισχυρίζομαι ότι «μαζί τα φάγαμε».

Θέλω να πω ότι κρατάγαμε «τσίλιες», όταν έτρωγαν οι άλλοι, με το αζημίωτο. Ψίχουλα μεν, αλλά πάντως με το αζημίωτο. Δεν μας εξαπάτησαν, μας εξαγόρασαν. Κι εμείς πουληθήκαμε. Φτηνά….

Θέλω να πω ότι αυτό το διαλυμένο κράτος βόλευε όλους. Ξέραμε τι γίνεται, αλλά δεν μας ένοιαζε. Η αγαπημένες φράσεις του Νεοέλληνα ήταν «τι με νοιάζει εμένα, από την τσέπη μου τα παίρνουν;» και «αφού μπορεί, γιατί να μην φάει;» Παρεμπιπτόντως από την τσέπη μας τα έπαιρναν, αλλά ήταν «ψιλά γράμματα» αυτά τότε.

Θέλω να πω ότι η κρίση που βιώνουμε, είναι πρώτα απ΄ όλα κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική.

Κι αυτό γίνεται ολοφάνερο σήμερα, εν μέσω της κρίσης. Σήμερα που το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» κυματίζει σαν σημαία σε κάθε σπίτι. Σήμερα που ο ένας στρέφεται εναντίον του άλλου, νομίζοντας ότι υπερασπίζει τα «ιερά και όσια» του. Σήμερα που θεωρούμε ότι η ανάγκη του άλλου, μπορεί να είναι ευκαιρία της δικής μας σωτήριας.

Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι για τους γραφικούς, η ατομική επιβίωση είναι ο κανόνας της σημερινής κοινωνίας.

Το «πάρτι» συνεχίζεται, αλλά δεν αντιδρούμε. Απλώς αναζητούμε εναγωνίως μια «πρόσκληση» για να πάρουμε κι εμείς μέρος.

Δεν κατανοούμε ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ότι ή μαζί θα σωθούμε, ή μαζί θα βουλιάξουμε.

Δεν κατανοούμε ότι η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για την έξοδο από την κρίση.

Η κοινωνική αλληλεγγύη και η συμμετοχή. Η συνεργασία και η ενότητα. Ο ανθρωπισμός και η κατανόηση. Η συνεργασία και συναδέλφωση.

Είναι δύσκολα όλα τούτα σε μια κοινωνία μαθημένη στο «εγώ» και στο «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».

Αλλά, λέω, μήπως αξίζει να το προσπαθήσουμε;