ΤΟ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ΚΙ ΕΜΕΙΣ.

• γράφει ο Γιώργος Π. Κόλλιας

Φέτος τούτο το blog δεν έκανε το καθιερωμένο αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο στις 17 του Νοέμβρη. Κι όχι γιατί ξεχάσαμε, αλλά σκόπιμα.

Σκόπιμα αποφύγαμε να επαναλάβουμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που χρόνια τώρα όλοι επαναλαμβάνουμε. «Το Πολυτεχνείο ζει», αλλά σαν καρικατούρα. «Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης», αλλά χάσαμε τον δρόμο.

Σκόπιμα δεν θελήσαμε να μπούμε στην λογική της «συνήθειας», του «καθιερωμένου».
Τα «καθιερωμένα» γαρύφαλλα, οι «καθιερωμένες» συγκεντρώσεις, οι «καθιερωμένες» καταθέσεις στεφανιών, η «καθιερωμένη» πορεία, τα «καθιερωμένα» επεισόδια.

Σκόπιμα δεν θελήσαμε να «αναλύσουμε το νόημα της επετείου», ή να «μεταφέρουμε το μήνυμα στο σήμερα», για να το κόψουμε και να το ράψουμε για να ταιριάζει με τις δικές μας πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο-ιδεολογικές μας θέσεις.

Σκόπιμα δεν μπήκαμε στην - κάθε χρόνο επαναλαμβανόμενη μονότονα - κουβέντα, αν υπήρξαν νεκροί, πόσοι και που, στην άλλη που ψάχνει τι έγινε η «γενιά του Πολυτεχνείου», ή στην άλλη που διερευνά που και πως βολεύτηκαν οι «δήθεν αγωνιστές του Πολυτεχνείου».

Σκόπιμα περιμέναμε να περάσουν μια - δύο μέρες για να πούμε τούτα τα λίγα λόγια.

Σκόπιμα.

Γιατί, επιτέλους, το «Πολυτεχνείο» έγινε το ΧΙΛΙΑ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΤΡΙΑ, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και με συγκεκριμένους στόχους.

Γιατί, κάθε χρόνο και περισσότερο το «Πολυτεχνείο», αποστεώνεται, γίνεται κάτι σαν διατηρημένο σώμα αγίου, που το προσκυνάμε και φεύγουμε ικανοποιημένοι ότι κάναμε το καθήκον μας. Άρχισε να γίνεται σαν τις λοιπές «Εθνικές Επετείους», που βαρετά τα παιδάκια κουβαλάνε μια Ελληνική σημαία στην πλάτη και περιμένουν να τελειώσει η παρέλαση για να παίξουν. Με την διαφορά πως εδώ οι σημαίες που κουβαλάνε στην πλάτη νεαροί κι όχι παιδάκια, είναι κόκκινες. Αλλά πάλι βαρετά και πάλι «άντε να τελειώσει η πορεία, να πάμε για κανά καφέ».

Επιλέξαμε, λοιπόν, να αφήσουμε ήσυχο το «Πολυτεχνείο», όχι γιατί δεν το τιμούμε, αλλά πιστεύοντας ότι αρκετά το εκμεταλλεύτηκαν όλοι οι άλλοι.

Και από όλο αυτό κρατάμε μόνο ένα πράγμα:

«Τίποτα δεν σου χαρίζεται, τα πάντα κατακτιούνται με αγώνα».

Αυτό είναι το δικό μας «Πολυτεχνείο».

ΑΝΤΙ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΥ

Προσωπικά όλα τα χρόνια που ακούω τα ηχητικά ντοκουμέντα, μια φράση από όσες ακούγονται με έχει συγκλονίσει κυριολεκτικά και με συγκινεί κάθε φορά που την ξανακούω.

«Αδέρφια μας φαντάροι….»

Η φράση που δεν ακούστηκε μετά την απελευθέρωση και είχαμε τον καταστροφικό εμφύλιο σπαραγμό.

Η φράση που σηματοδοτεί την ενότητα του λαού μας.

«Αδέρφια μας φαντάροι….» είπε ο νεαρός φοιτητής κι εννοούσε σίγουρα «…τι έχουμε να χωρίσουμε; Ένας λαός είμαστε. Μπορεί  να είσαι ο αδελφός μου, ο γείτονάς μου. Ας μη χυθεί αδερφικό αίμα…».

Ναι αυτή η φράση με έχει συγκλονίσει……

Γ. Π. Κόλλιας