ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ. ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

πρώην Πρόεδρος της Κοινότητας Βαρνάβα και επιλαχών Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής

Σε περίπου ένα μήνα συμπληρώνεται ένας χρόνο από τις Περιφερειακές Εκλογές του 2010. Εκλογές που ταυτίστηκαν με την «νέα αρχιτεκτονική»  της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ως ενεργός πολίτης έλαβα μέρος στις εκλογές αυτές, με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Σγουρού, πρώην Νομάρχη της Νομαρχίας Αθηνών και νυν Περιφερειάρχη Αττικής.

Η επιλογή μου δεν είχε κομματικά χαρακτηριστικά, αλλά καθαρά Αυτοδιοικητικά.

Θεώρησα ότι μόνο ένας επιτυχημένος Νομάρχης,  θα μπορούσε να υλοποιήσει έναν νέο θεσμό, με την εμπειρία του και την βαθιά γνώση της Αυτοδιοίκησης.

Γι΄ αυτήν μου την επιλογή επικρίθηκα από τους συναγωνιστές μου στον αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ Γραμματικού, από την στιγμή μάλιστα που ο Γιάννης Σγουρός είχε τοποθετηθεί δημόσια υπέρ της κατασκευής των ΧΥΤΑ.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου. Ιδιαίτερα όταν, με πικρία, βλέπω, ότι στις συζητήσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου για τον Περιφερειακό Σχεδιασμό των Απορριμμάτων της Αττικής, δεν ακούγεται η φωνή του Δήμου Μαραθώνα.

Άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος μου, όπως αναλυτικά είχα εξηγήσει τότε. Να υπάρχει, δηλαδή, η φωνή της αντίστασης, μέσα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Δυστυχώς οι συμπολίτες μου της Βορειανατολικής Αττικής επηρεάστηκαν από τις φωνές κάποιων «επαγγελματιών επαναστατών» και δεν στήριξαν την υποψηφιότητά μου.

Το ότι δεν μετάνιωσα, όμως, για την συμμετοχή μου στις Περιφερειακές Εκλογές με το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο, δεν σημαίνει κι ότι είμαι ευχαριστημένος.

Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΓΟΥΡΟΣ

Ο εκλεγμένος Περιφερειάρχης δείχνει σαν να φοβάται την ευθύνη που ο λαός της Αττικής του έδωσε.

Εμφανίζεται σαν να «βολεύεται» με την τακτική της Κυβέρνησης να διατηρεί τις ουσιαστικές αρμοδιότητες στον διορισμένο Περιφερειάρχη της τον κ. Λιακόπουλο.

Μετατρέπεται σιγά – σιγά σε έναν απλό διαχειριστή – γραφειοκράτη των μικρών κι ασήμαντων.

Κανένα όραμα, καμία μεγάλη αναπτυξιακή πρωτοβουλία, κανένας σχεδιασμός, πέρα από – μεγάλα – λόγια και ατυχείς λεονταρισμούς στο ζήτημα της Διαχείρισης των Απορριμμάτων της Αττικής.

Αν θυμάμαι καλά –και θυμάμαι καλά- προεκλογικά, ο Γιάννης Σγουρός,  συνέδεε την εμμονή του για την εφαρμογή του Περιφερειακού Σχεδιασμού, με την προώθηση της Ανακύκλωσης. Έχει αντιληφθεί κανείς καμία σχετική πρωτοβουλία της Περιφέρειας Αττικής;

Ναι η συγκυρία είναι δύσκολη, ναι οι πόροι ελάχιστοι, αλλά λείπει η διεκδίκηση, λείπει αυτό το κάτι που χαρακτηρίζει το ηγέτη.

Αλλά και στο κομμάτι της Ανατολικής Αττικής επικρατεί η ίδια στασιμότητα.

Η ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΑΝΑΤ.
ΑΤΤΙΚΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΚΙΣΚΗΡΑ

Η αξιόλογη και έμπειρη πολιτικά Αντιπεριφερειάρχης, η Χρυσάνθη Κισκήρα, δείχνει να έχει εγκλωβιστεί   στην γραφειοκρατική διαχείριση της καθημερινότητας. Κλεισμένη στο γραφείο της και διαβουλευόμενη με τους «συνήθεις  συζητητές» και «έχοντες άποψη επί παντός επιστητού» χάνει την επαφή της με την κοινωνία.

Περίμενα από το συγκεκριμένο στέλεχος πολιτική στάση. Περίμενα να βγει από το γραφείο της, να συνομιλήσει με Δημάρχους, να παραστεί σε Δημοτικά Συμβούλια, να διαβουλευθεί με Φορείς, να κουβεντιάσει με πολίτες, να ζητήσει εισηγήσεις από συνεργάτες, να διοργανώσει Ημερίδες και Συνέδρια για την αναπτυξιακή προοπτική της Ανατολικής Αττικής.

Δυστυχώς τίποτα απ΄ αυτά δεν συμβαίνει.

Βέβαια στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθώ και στην τεράστια ευθύνη των Δημάρχων, οι οποίοι αντί να βγουν μπροστά, να απαιτήσουν, να συγκρουσθούν, αν χρειαστεί με την Αντιπεριφερειάρχη και τον Περιφερειάρχη, διεκδικώντας μαχητικά τους πόρους και τα έργα που είναι απαραίτητα για τον Δήμο τους, κινητοποιώντας και τους πολίτες, περιορίζονται σε εθιμοτυπικές επισκέψεις στα γραφεία τους.

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά η μιζέρια της κεντρικής πολιτικής σκηνής έχει μεταφερθεί και στην Αυτοδιοίκηση.

Κάποιοι  από το περιβάλλον των «ηγετών της Αυτοδιοίκησης» θα πουν ότι ασκώ πολεμική. Ίσως μάλιστα να αφήσουν να εννοηθεί ότι «βγήκα στο κλαρί» γιατί δεν «βολεύτηκα κάπου». Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Δεν ασκώ πολεμική, την αγωνία μου εκφράζω, με την ελπίδα ότι, ίσως, αντιληφθούν κάποιοι ότι  η κοινωνία άλλα θέλει από τους Αυτοδιοικητικούς, άλλα περιμένει. Κι ο χρόνος τελειώνει. Και μαζί και η ανοχή.

Ζώντας και δρώντας μέσα στην κοινωνία, λαμβάνω τα μηνύματα του κόσμου. Κι είναι μηνύματα απογοήτευσης κι αγανάκτησης.

Αναρωτιέμαι, οι εκλεγμένοι Περιφερειακοί Σύμβουλοι δεν λαμβάνουν αντίστοιχα μηνύματα; Κι αν τα λαμβάνουν δεν τα μεταφέρουν στην Εξουσία; Ή προτιμούν τις «καλές σχέσεις» με το «γκούβερνο» για ευνόητους λόγους;

Εκτός αν όντως μεταφέρονται τα μηνύματα στους ηγέτες της Αυτοδιοίκησης κι αυτοί αδιαφορούν. Τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ΄ ότι φαντάζομαι.

Κι εμείς οι πολίτες;

Ως πότε θα μένουμε «θεατές σε έναν στημένο αγώνα»;

Μήπως ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι υπάρχουμε;