- γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''
Πότε άρχισα να παραιτούμαι; Πότε έγινα ένα φυτό εσωτερικού χώρου με λίγο πότισμα και σε σκιερό μέρος; Μ' έπαιρνε σιγά-σιγά από κάτω ή ξύπνησα ενα πρωί και είχα...ριζώσει για τα καλά;...
Φοβάμαι ότι είχα αρχίσει και το ψυλλιαζόμουν, αλλά δεν το πάλεψα καθόλου. Απλώς, με πήρε το ποτάμι στο διάβα του... Θυμάμαι όμως έτσι αμυδρά, ότι κάποτε ονειρευόμουν οτι θα αλλάξω τον κόσμο. Ουτοπίες. ΜΕ ΑΛΛΑΞΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ, αυτό έγινε τελικά. Και τώρα θα μου πεις, τι κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια; Η σοφία του λαού: το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Μα να φανταστείς πόσο άβουλο πλάσμα έχω γίνει, δεν μπορώ να επιβληθώ ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό!
Κάθε πρωί με παρακαλάω να ξεκινήσω τη μέρα μου αλλιώς και κάθε πρωί την ξεκινάω πάλι το...ίδιο. Κάθε πρωί μου υπόσχομαι να προσθέσω έναν στόχο στη ζωή μου και κάθε μέρα όλο και κάποιον άλλον αφαιρώ. ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΝΟΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΞΥΠΝΑΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΘΩΟΣ...
Ο εξανεμισμένος ενθουσιασμός μου θα φταίει μάλλον που...ζυγίζει απ' το πέρασμα των χρόνων όλο κι ελαφρύτερα... ''...Κι έλεγα περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθώ'', αλλά χάνω στην πορεία τον προσανατολισμό μου και μια πυξίδα που είχα παλιά μες το μυαλό, πάει λασκάρισε κι αυτή... Αλλού είναι η ανατολή κι αλλού δύω μεγαλώνοντας.
Έχω δώσει τόσες πολλές υποσχέσεις μπροστά στον καθρέφτη, τόσο, που ντρέπομαι πια να με αντικρίζω. Πεσιμιστικές διαπιστώσεις με κρεμούν στα κάγκελα κι εκεί απομένω έρμαιο της αναποφασιστικότητάς μου. Αδειανό ρούχο τα όνειρά μου, που το φυσάει ο αέρας ξεχασμένο χειμώνα καλοκαίρι εκεί πάνω στο σκοινί. Και μου τελείωσαν πια και οι δικαιολογίες. Ούτε η φτώχεια μου δεν με πονάει πια τόσο πολύ. Ήρθε κι έκατσε στην επιφάνεια -σαν το λάδι επάνω στο νερό- το μοναδικό πράγμα που με σκεπάζει και με παρασύρει: είχα κάποτε στα χέρια μου ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, όμως στάθηκα τόσο...χαμηλότερα στο ύψος των περιστάσεων, που έφυγε και φτερούγισε πάνω από μένα κι εγώ εκεί στο χώμα που είχα αποφασίσει να συρθώ, δεν πρόλαβα να το καταλάβω καν... Κι έγινε κι αυτό άλλο ενα ποτάμι -ακόμα πιο ορμητικό- που δεν θα γυρίσει ποτέ πια πίσω...
Κι αυτό που με πονάει τόσο που δεν αντέχεται, είναι πως ένα βράδυ ξαφνικά με αιφνιδίασε το ξαναντάμωμα, εκεί στη λεωφόρο κι ήμουν τόσο σφόδρα απροετοίμαστος γι΄αυτό, που τόσα λόγια, τόσα δάκρυα, τόσες αναμνήσεις, τόσα συναισθήματα, τόσα γλυκόλογα, τόσες αξημέρωτες νύχτες, τόσα χιλιόμετρα καπνίζοντας και μονολογώντας, παρέμειναν ερμητικά κλειστά μέσα στο κεφάλι μου και δεν βρήκαν ποτέ το δρόμο να φτάσουν ως τη γλώσσα... ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ... Άλλα ήθελα και άλλα έκανα κι έχασα την στιγμή μέσα στη σχισμή του χρόνου...
Ας μου πει κάποιος πως θα συνεχίσω να ζω από δω και πέρα... Ας μου βρει τον τρόπο. Ας με λυτρώσει... Μεγαλώνω και δεν μαθαίνω... Πως γίνεται κανείς, να μην ξέρει να διορθώνει τα αδιόρθωτα, αντιθέτως, να τα μετατρέπει σε ανεπανόρθωτα... Σκορπάω τα κομμάτια της ψυχής μου μέσα στο διαδίκτυο κι αν έχω μια απειροελάχιστη πιθανότητα, μπορεί να καταφέρω, έτσι απίθανα, να φτάσω και να αγγίξω, ως δια μαγείας, εκείνες τις στιγμές, που δεν θα μου ξαναφέρει ποτέ πίσω ο χρόνος, γιατί δεν την έκανε αυτή τη χάρη ποτέ, σε κανέναν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου