28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ. "Ω ΕΛΛΑΣ ΗΡΩΩΝ ΧΩΡΑ..."

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Άντε γιορτάσαμε κι αυτήν την επέτειο.

Παρελάσεις με αυστηρά μέτρα ασφαλείας (υπό τον φόβο των…. Ιουδαίων), ελάχιστοι πολιτικοί στις εξέδρες, ελάχιστοι μαθητές στις .. εορταστικές εκδηλώσεις, ελάχιστο … φιλοθεάμον κοινό.

Μια απόλυτα τυποποιημένη, κοινότυπη και κουραστικά επαναλαμβανόμενη διαδικασία έλαβε τέλος. Άντε ρε και του χρόνου να ΄μαστε καλά.

Και που  ΄σαι. Μην τολμήσεις να πεις «να καταργηθούν οι γιορτές κι οι παρελάσεις». Γιατί θα αποδείξεις ότι δεν είσαι τίποτα άλλο, παρά ένας αντεθνικό ανθρωπάριο, ένας πράκτορας των … σιωνιστών, να μην σου πω και ένα πιόνι του Σατανά (μην ξεχνάμε: Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια).

Μα… αυτή διαδικασία δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ξεφτιλίζει το νόημα της Εθνικής Επετείου….

Τι λες τώρα ρε … προδότη! Αυτά τα λένε κάτι κομμουνιστές και αναρχικοί (τα  ΄λεγε κι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τελευταία είναι υπέρ των παρελάσεων, φτάνει να…. παρελαύνουν κι οι δικοί του). Εμείς έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε.

Αλήθεια το έχετε παρατηρήσει; Είμαστε ίσως η μόνη χώρα της Ευρώπης (δεν ξέρω, ίσως και  παγκόσμια) που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου, αντί να γιορτάζει την ειρήνη, που γιορτάζει την έναρξη της κατοχής, αντί να γιορτάζει την απελευθέρωση!

Και φαντάζομαι το γιατί το ξέρουμε όλοι κι ας μην το ομολογούμε.

Γιατί εδώ και 72 χρόνια το επίσημο κράτος δεν μπόρεσε να αποδεχθεί ότι η χώρα – στην ουσία – απελευθερώθηκε από τον Ε.Λ.Α.Σ.

Και γιατί είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης που μετά την απελευθέρωσή μας, αντί να κοιτάξουμε να ανασυγκροτήσουμε την Χώρα, από τα ερείπια του πολέμου και της κατοχής, αποδυθήκαμε σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, καταστρέφοντας ότι είχε απομείνει όρθιο και αποδεκατίζοντας τον Ελληνικό πληθυσμό, με ευθύνη όλων των πλευρών.

Ποια απελευθέρωση να γιορτάσουμε λοιπόν;

Ας είναι. Ας γιορτάζουμε τον πόλεμο. Αλλά, έλεος πια.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν οι … αρμόδιοι και να χωνέψει ο Ελληνικός λαός, ότι έτσι όπως το κάνουμε δεν τιμάμε κανέναν.

Για σκεφτείτε λίγο…

Βάζουμε τα καλά μας και πάμε το πρωί στην εκκλησία, οι «επίσημοι» κάθονται μπροστά – μπροστά (για να τους βλέπει ο … απλός λαός ντε) ακούμε τα τροπάρια και το «Υπερμάχω στρατηγώ» (έλα Παναγιά μου και … στρατηγός έγινες;) κι αφού σχολιάσουμε το ντύσιμο των άλλων ( τέτοια μέρα ρε παιδί μου δεν βρήκε κάτι πιο καλό να φορέσει; αν είναι δυνατόν) κατεβαίνουμε στην Πλατεία να παρακολουθήσουμε την παρέλαση.

Αφού δούμε τα παιδιά να περνάμε τσούρμο (κι ας επιμένει το … τύμπανο να δίνει βήμα), στο Ηρώο για τις «καταθέσεις στεφάνων», όπου κάθε σοβαρός «φορέας» πρέπει να έχει στεφάνι (για να δηλώσει την ύπαρξή του, αφού πιθανώς δεν έχει άλλο λόγο να υπάρχει), μετά ο «λόγος» του δάσκαλου, άλλοτε λυρικός, άλλοτε επαναστατικός, άλλοτε πατριωτικός (ανάλογα με τις πολιτικοκοινωνικές πεποιθήσεις του) και μετά «δημοτικοί χοροί» από παιδάκια που – είναι φανερό- κάνουν αγγαρεία.

 Και μετά… άντε πάμε για καφέ, γιατί κουραστήκαμε όρθιοι τόση ώρα.

Και πάμε για … καφέ, βέβαιοι ότι επιτελέσαμε το εθνικό καθήκον μας.

Και το βράδυ θα ακούσουμε τους επισήμους από την τηλεόραση να δίνουν το νήμα του εορτασμού και πως αυτό μεταφέρεται στο σήμερα. Και, ρε παιδί μου, παράξενο πράγμα, ποτέ δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν το ίδιο νόημα όλοι τους. Δεν βαριέσαι, όμως, μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους τα ακούνε, έτσι κι αλλιώς.

Και του χρόνου – να   ΄μαστε καλά – πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Και του αντίχρονου και……

Νοιώθω περήφανος που είμαι Έλληνας, νοιώθω ευγνωμοσύνη για τους προγόνους μου που έπεσαν στον αγώνα για την ελευθερία, αισθάνομαι ρίγος όταν ακούω τον Εθνικό μας Ύμνο, αλλά…. αισθάνομαι αηδία γι΄  αυτές τις χαζές γιορτές, οι οποίες καθόλου δεν προσφέρουν στην τόνωση του πατριωτικού φρονήματος, αλλά αποτελούν συνήθεια και υποχρέωση.

Λένε ότι αν ο Χριστός ξαναγυρνούσε στην γη θα έπαιρνε το φραγγέλιο και θα κυνηγούσε το ιερατείο. Ε λοιπόν αν μπορούσαν να γυρίσουν πίσω όλοι αυτοί που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Χώρας μας, σίγουρα θα μας έφτυναν. Και για την εκμετάλλευση του αγώνα τους, αλλά και γιατί δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε το ίδιο.

Ας τους αφήσουμε, λοιπόν, να αναπαύονται εν ειρήνη και ας τους τιμήσουμε με πράξεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, σήμερα, αύριο και πάντα.

Θα είναι η καλύτερη τιμή.