ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Δεν είμαι «ειδικός» για να μπορώ να κάνω μια κοινωνική ανάλυση των  φαινομένων που «παράγουν» την τρομοκρατία. Άλλωστε ΚΑΙ σ΄ αυτό το ζήτημα οι γνώμες των «ειδικών» διίστανται.

Εγώ σαν απλός πολίτης μπορώ να μιλήσω. Και τα όποια συμπεράσματά μου προκύπτουν μέσα από την καθημερινότητα, μιλώντας με απλούς πολίτες.

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα, άκουσα τους πολιτικούς μας, με αφορμή τα τελευταία χτυπήματα, να καταγγέλλουν την τρομοκρατία, να μιλούν για την ανάγκη σφυρηλάτησης ενός «μετώπου» των δημοκρατικών δυνάμεων ενάντιά της, κάποιους να προσπαθούν να την εντάξουν στην ακροαριστερά, κάποιους άλλους να αναφέρονται σε παρακράτος. Το κοινό σημείο όλων αυτών των τοποθετήσεων ήταν η αναφορά στην ανάγκη ομόθυμης καταδίκης της.

Αν δεν πρόκειται για δηλώσεις που απλά έπρεπε να γίνουν και τα λεχθέντα αποτυπώνουν αυτά που πράγματι πιστεύουν, τότε είναι βαθειά νυχτωμένοι.

Δεν θα εξετάσω τα κίνητρα των τρομοκρατών. Δεν τα γνωρίζω και δεν πρόκειται να κάνω υποθέσεις. Αυτή είναι δουλειά των «ειδημόνων». Θα σταθώ, όμως, στην αντιμετώπιση του ζητήματος από τους απλούς πολίτες. Και λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους πολιτικούς μας, αλλά η κοινωνία δεν καταδικάζει απερίφραστα, όπως φαντάζονται, τις πράξεις βίας, που το τελευταίο διάστημα, βρίσκονται σε έξαρση. Δεν θα έλεγα ότι συμφωνεί, αλλά σίγουρα δεν νοιώθει και καμιά μεγάλη αγανάκτηση.

Για όποιον ζει καθημερινά την άθλια νεοελληνική πραγματικότητα, την φτώχεια και – σε πολλές περιπτώσεις- την εξαθλίωση των πολλών, την πλήρη απαξίωση των θεσμών, τα παρακμιακά φαινόμενα που συνεχώς αυξάνονται, θα ήταν ουτοπικό να φαντάζεται ότι ο «καημός» αυτών των ανθρώπων είναι οι ζημιές του The Mall, τα καλάνισκοφ  και τα γκαζάκια.

Για όποιον δεν έχει να ταΐσει το παιδί του, λίγη σημασία έχει αν «κινδυνεύει η Δημοκρατία», είτε μας αρέσει αυτό, είτε όχι. Δυστυχώς για την Δημοκρατία, έχει τόσο απαξιωθεί από το πολιτικό σύστημα, που δεν αποτελεί σήμερα μια αξία που θα άξιζε κανείς να την υπερασπισθεί, κάνοντας προσωπικές θυσίες, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Φυσικά και δεν συμφωνώ με τις πράξεις βίας. Αλλά δεν μπορώ να κατηγορήσω τον εργάτη που μόλις έχει απολυθεί από την δουλειά του, ακούει την πολιτική ηγεσία να του ζητά να καταδικάσει απερίφραστα την τρομοκρατία και αναφωνεί «ρε δεν πάτε να γ…». Είναι μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση ενός απογοητευμένου ανθρώπου.

Και η κοινωνία σήμερα είναι απογοητευμένη. Σ΄ αυτά τα θολά νερά της απαξίωσης των θεσμών και των ιδεών «ψαρεύει» η τρομοκρατία. Και πετυχαίνει την ανοχή μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.

Ας σοβαρευτούμε. Ο κίνδυνος για την Δημοκρατία δεν είναι τα γκαζάκια και οι άσκοποι πυροβολισμοί. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Όταν η Κυβέρνηση θεωρείται «εχθρός του λαού», η Βουλή «μπουρδέλο», η Δικαιοσύνη «πουλημένη», οι μηχανισμοί του κράτους «υπηρέτες των συμφερόντων», τίποτα θετικό δεν προοιωνίζεται για το μέλλον.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία οι πολίτες στηρίζουν τους θεσμούς και δεν υπάρχει χώρος για την όποια τρομοκρατία.

Αυτό είναι λοιπόν το στοίχημα  για τους κυβερνώντες.

Όλα τ΄ άλλα είναι απλώς λόγια.......