ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ;

• σχολιάζει ο Γιώργος Κόλλιας

Νέο πεδίο αντιπαράθεσης ανέκυψε πρόσφατα με την εξαγγελθείσα απεργία των καθηγητών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, την περίοδο των εξετάσεων.

Από την μια τα τρία κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας να δηλώνουν αντίθετα με την απεργία και ζητούν από τους καθηγητές να σκεφτούν την αγωνία και το άγχος μαθητών και γονιών. 

Απ΄ την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝ.ΕΛ. (πιο χαλαρά) και η Χρυσή Αυγή να στηρίζουν το δικαίωμα στην απεργία και να καταγγέλλουν την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για την εξέλιξη αυτή. Το ΚΚΕ να καταγγέλλει την κυβέρνηση για την ενδεχόμενη επιστράτευση, χωρίς να στηρίζει την απεργία. 

Κι ανάμεσά τους ο Πρόεδρος της ΟΛΜΕ (στέλεχος της ΔΑΚΕ – Ν.Δ.) να ισχυρίζεται ότι οι καθηγητές σκέφτονται περισσότερο από την κυβέρνηση τα παιδιά, αλλά.. αυτή άρχισε πρώτη την αντιπαράθεση.

Μέσα σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό δηλώσεων, αντιδηλώσεων και κραυγών, όπως πάντα, χάνεται η ουσία.

Και το περίεργο είναι ότι … όλοι έχουν δίκιο!

Σίγουρα την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η κυβέρνηση. Όταν επιλέγεις την συγκεκριμένη περίοδο να ανοίξεις ένας ζήτημα, το οποίο δεν είναι επείγον, είναι αυτονόητο ότι θα έχεις μια τέτοια εξέλιξη.

Είναι προφανές ότι ο Υπουργός Παιδείας θεώρησε την συγκεκριμένη περίοδο πιο κατάλληλη για να ανοίξει το ζήτημα των αλλαγών στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, γνωρίζοντας ότι οι καθηγητές θα βρεθούν στριμωγμένοι στην γωνία, αφού εύκολα θα μπορούσε να τους καταγγείλει ότι στρέφονται κατά των μαθητών. και με αυτό τον τρόπο θα έστρεφε την κοινωνία κατά των καθηγητών.

Από την άλλη οι καθηγητές, αν και τα μέτρα είχαν περάσει με νόμο από τον Σεπτέμβρη του 2012, θεώρησαν ότι τώρα, με την προώθηση των Προεδρικών Διαταγμάτων υλοποίησης του Νόμου, ήταν η κατάλληλη στιγμή αντίδρασης, σκεπτόμενοι ότι ή η κυβέρνηση θα κάνει πίσω, εν όψει εξετάσεων, ή θα τους επιστρατεύσει και έτσι και την αντίδραση θα έχουν δείξει και οι εξετάσεις θα γίνουν.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης βέβαια βρήκαν μια ακόμη ευκαιρία να καταγγείλουν την κυβέρνηση, στηρίζοντας τους απεργούς.

Τέλος το ΚΚΕ αν και οι συνδικαλιστές του δεν ψήφισαν υπέρ της απεργίας, ορθά καταγγέλλει την κυβέρνηση για την επιστράτευση.

Με λίγα λόγια ένα ακόμη πολιτικό παιχνίδι, από όλες τις πλευρές, τούτη την φορά στην πλάτη γονιών και μαθητών, για τους οποίους όλοι κόπτονται, αλλά και όλοι τους  οδηγούν σε απελπισία και ταραχή.

Και με την ουσία; Κανείς δεν ασχολήθηκε!

Κανείς δεν μίλησε καθαρά σχετικά με το ποιοι είναι οι στόχοι των αλλαγών, ή ποιοι είναι οι κίνδυνοι για την εκπαίδευση από αυτές.

Δεν συζητώ, βέβαια, για την ποιότητα της εκπαίδευσης. Αυτό το έχουν ξεχάσει εδώ και χρόνια κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι, καθηγητές.

Προβλέπεται με τα Προεδρικά Διατάγματα αύξηση κατά δύο των ωρών διδασκαλίας των καθηγητών. Η μεν κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι καθηγητές εργάζονται κατά μέσο όρο 18 ώρες την εβδομάδα, οι καθηγητές ισχυρίζονται ότι εργάζονται 23. Παρεμπιπτόντως οι λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται 40 ώρες την εβδομάδα.

Η ΟΛΜΕ ισχυρίζεται ότι αυτή η αλλαγή θα οδηγήσει σε απολύσεις. Απολύσεις αναπληρωτών, άρα συμβασιούχων με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης της σύμβασης. Παρεμπιπτόντως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση απολύθηκαν όλοι οι συμβασιούχοι, μετά την λήξη της σύμβασής τους.

Ο θεσμός των συμβασιούχων, διαχρονικά, εξυπηρετούσε τόσο τις κυβερνήσεις, όσο και τα συνδικάτα. Σήμερα, όμως, με δεδομένη την οικονομική κατάσταση είναι πρόβλημα για όλους.

Προβλέπεται η μετακίνηση εκπαιδευτικών ακόμη και σε άλλες περιφέρειες, όταν δεν συμπληρώνουν τις ώρες τους στα συγκεκριμένα σχολεία που εργάζονται. Παρεμπιπτόντως στο λοιπό δημόσιο αυτό ισχύει χρόνια τώρα.

Συνεπώς οι καθηγητές θα έπρεπε, αν ήθελαν να έχουν την κοινωνία με το μέρος τους, να αποδεχθούν τα σημεία των διατάξεων που είναι αυτονόητα, να στοιχειοθετήσουν την άρνησή τους για τα υπόλοιπα και να ανοίξουν το ζήτημα της ποιότητας της εκπαίδευσης. Τότε οι κοινωνία θα άνοιγε τα αυτιά της στα λεγόμενά τους και θα πειθόταν για το δίκαιο των όποιων αιτημάτων τους.

Απ΄ την άλλη η κυβέρνηση θεωρεί ότι με αυτές τις αλλαγές θα βελτιώσει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ή απλά προσαρμόζει τα οικονομικά δεδομένα στις επιταγές του μνημονίου;

Είναι φανερό ότι συμβαίνει το δεύτερο. Γιατί αν πράγματι νοιαζόταν για την αναβάθμιση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δεν θα πέρναγε σιωπηλά διατάξεις καθαρά οικονομικού χαρακτήρα, αλλά θα άνοιγε ένα δημόσιο διάλογο με συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις, στον οποίο θα καλούνταν να συμμετάσχουν συνδικάτα, κόμματά, φορείς, πολίτες. Και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Και, αλήθεια, αυτή η ιστορία με την επιστράτευση μέχρι που θα φτάσει; Νομίζουν ότι η κοινωνία εγκρίνει αυτήν την ακραία μορφή αντιμετώπισης των απεργιών; Για την κοινωνία αποτελεί απόδειξη αυταρχισμού και έμμεσης κατάργησης του δικαιώματος της απεργίας. Κι αν στην παρούσα φάση έχει καταφέρει να στρέψει την μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ. Δεν αργεί η στιγμή που οι εργαζόμενοι θα αντιληφθούν ότι ενωμένοι μπορούν να υπερασπίσουν τα εναπομείναντα δικαιώματα, που ο νεοφιλελευθερισμός καταργεί, στο όνομα της οικονομικής κρίσης.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι το πολιτικό σύστημα (κόμματα, συνδικάτα) βρίσκονται μακριά από τα ζητούμενα της κοινωνίας. Δεν μπορούν πλέον να πείσουν, παρά τους «άγριους καυγάδες» που στήνουν, κατά καιρούς.

Ο μέσος πολίτης παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και κουνά το κεφάλι του.

«Για μένα κανείς….»