Ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας αποτελεί παρελθόν. Οι ευθύνες τεράστιες και προς πολλές κατευθύνσεις. Όποιοι όμως και να ευθύνονται, το γεγονός είναι ένα. Ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας αποτελεί παρελθόν. Το μαύρο πήρε την θέση του πράσινου. Η μεγαλύτερη «ανάσα της Αθήνας» δεν υπάρχει πια. Η ζωή στο Λεκανοπέδιο δεν θα είναι πια όπως πριν.
Σήμερα, λίγες μέρες μετά, δεν ωφελεί να κλαίμε. Άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε όλοι, Πολιτεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Φορείς, Ενεργοί Πολίτες και να προσπαθήσουμε να αναστήσουμε το δάσος. ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ. Φτάνει να το θέλουμε πραγματικά. Φτάνει να έχουμε την θέληση να συγκρουσθούμε με συμφέροντα. Φτάνει να πάρουμε πρωτοβουλίες. Ναι είναι μια αργή διαδικασία. Ναι χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Όμως ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ.
Παράλληλα, όμως, αποτελεί όρο επιβίωσης του Λεκανοπεδίου, η προστασία όσων δασών απέμειναν. Δεν είναι πολλά, αλλά πλέον η ύπαρξή τους συνδέεται άμεσα, όχι πια με την ποιότητα ζωής, αλλά με την ίδια την επιβίωση των κατοίκων της Αττικής.
Ένα από αυτά τα δάση είναι κι αυτό του «Μαύρου Βουνού» Γραμματικού. Πρόσφατα αναγεννημένο μετά από καταστροφική πυρκαγιά, ένα πανέμορφο δάσος που ξεκινά από το Γραμματικό και τον Βαρνάβα και καταλήγει στον Ευβοϊκό και παράλληλα συνδέεται με τα δάση του Καλάμου και του Μαραθώνα.
Μέσα σ΄ αυτό το δάσος, η Πολιτεία, σχεδιάζει να εγκαταστήσει έναν ακόμη σκουπιδότοπο της Αττικής. Χωρίς καμία περιβαλλοντική ευαισθησία, δέσμια των συμφερόντων, αγνοώντας τις εκκλήσεις Περιβαντολλόγων, καθηγητών Πανεπιστημίων, του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, του Πανελληνίου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων και άλλων Φορέων, προχωρά, με γρήγορους ρυθμούς στην υλοποίηση ενός οικολογικού εγκλήματος.
Κανείς τους δεν ευαισθητοποιήθηκε από το γεγονός ότι από αυτό το δάσος έρχεται «το βοριαδάκι» που καθαρίζει την Αθήνα από τους ρύπους.
Κανείς τους δεν ευαισθητοποιήθηκε από το γεγονός ότι «ακουμπά» στις καθαρότερες – αν όχι τις μόνες καθαρές- Παραλίες της Αττικής, που αποτελούν την κοντινή διέξοδο χιλιάδων κατοίκων της πόλης.
Κανείς τους δεν ευαισθητοποιήθηκε από την επισήμανση ότι η Αττική δεν έχει την πολυτέλεια να «σκοτώνει» τα λιγοστά δάση της.
Θα μπορούσε βέβαια να πει κανείς ότι εδώ δεν ευαισθητοποιήθηκαν όταν σ΄ αυτόν τον χώρο έχασαν της ζωή του 121 συνάνθρωποί μας στο αεροπορικό δυστύχημα της «ΗΛΙΟΣ», το δάσος θα υπολόγιζαν.
Όμως σήμερα τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά.
Σήμερα αυτό το δάσος, όπως βέβαια και τα άλλα εναπομείναντα δάση της Αττικής, δεν αποτελεί απλά μια φυσική ομορφιά, αλλά – ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ – πηγή ζωής για την Αττική. Η ύπαρξή τους και η συντήρησή τους, θα πρέπει να είναι στην πρώτη προτεραιότητα της Πολιτείας και των Πολιτών. Ας ακυρώσουν λοιπόν τα σχέδιά τους για χωματερές στην Αττική και ας αναζητήσουν άλλες, σύγχρονες λύσεις για το – όντως οξυμένο- πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Λύσεις που υπάρχουν κι έχουν προταθεί, εδώ και χρόνια, από τους επιστήμονες της Χώρας μας
Δεν τρέφω αυταπάτες. Όλα τούτα είναι «ψιλά γράμματα» για τους εκάστοτε κυβερνώντες αυτήν την Χώρα. Θα εκληφθούν, στην καλύτερη περίπτωση, ως λόγια «ενός ρομαντικού» που έχει μείνει ακόμη σε μια παλιά εποχή, όταν το «τέρας της εξουσίας» είχε και κάποιες, έστω και ελάχιστες, ευαισθησίες.
Σήμερα όλα αυτά είναι ξεπερασμένα. Σήμερα τα συμφέροντα κυριαρχούν, να μην πω ότι κυβερνούν.
Σήμερα η έννοια «εθνικό συμφέρον», είναι ταυτόσημη με την έννοια «επιχειρηματικό συμφέρον». Κι εμείς, οι πολίτες, απλά είμαστε θεατές ενός σικέ αγώνα του οποίου το ζητούμενο είναι ποιο επιχειρηματικό συμφέρον θα επικρατήσει.
Σ΄ αυτό το σκοτεινό τούνελ που κινείται η ζωή μας, όμως, ίσως υπάρχει μια μικρή χαραμάδα. Ίσως υπάρχει ακόμη μια μικρή ελπίδα. Κι αυτή η ελπίδα είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μια εξουσία που μπορεί να κουβαλά πολλές από τις παθογένειες της κεντρικής εξουσίας, όμως είναι πιο κοντά στον πολίτη και ίσως μπορέσει να αφουγκραστεί την ανάγκη του.
Περιμένω λοιπόν. Περιμένω από την Αυτοδιοίκηση της Αττικής να μπει μπροστά, σ΄ αυτόν τον αγώνα που αφορά, κυριολεκτικά, την επιβίωση των πολιτών της. Περιμένω οι Δήμαρχοι του Λεκανοπεδίου να πουν «φτάνει πια».
Φτάνει πια η υποβάθμιση του περιβάλλοντος στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «ανάπτυξης».
Φτάνει πια η μετατροπή του πολίτη της Αττικής σε πειραματόζωο, σ΄ ένα πείραμα που το ερώτημά του είναι «πόση ρύπανση μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος».
Η στάση του Δημάρχου του Ελληνικού τους δείχνει τον δρόμο. Εάν θέλουν να τον ακολουθήσουν μπορούν!
Περιμένω όμως, πάνω απ΄ όλα, από εμάς τους ίδιους τους πολίτες μια φωνή αγανάκτησης. Να πάψουμε να αποτελούμε «μάζα». Να πάψουμε να στηρίζουμε, έμμεσα, την μετατροπή της Δημοκρατίας, σε Δικτατορία του Χρήματος. Να ξεφύγουμε από την «τηλεοπτική εικονική πραγματικότητα» και να δούμε κατάματα το πρόβλημα. Η ζωή μας δεν είναι σήριαλ με «χάπι εντ». Η ζωή μας κινδυνεύει.
Να αντιδράσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να απαιτήσουμε:
Όχι χωματερές στην Αττική.
Όχι άλλα δάση καμένα
Όχι άλλη ρύπανση στο Λεκανοπέδιο.
Για την ζωή μας ρε γαμώτο!
Σήμερα, λίγες μέρες μετά, δεν ωφελεί να κλαίμε. Άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε όλοι, Πολιτεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Φορείς, Ενεργοί Πολίτες και να προσπαθήσουμε να αναστήσουμε το δάσος. ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ. Φτάνει να το θέλουμε πραγματικά. Φτάνει να έχουμε την θέληση να συγκρουσθούμε με συμφέροντα. Φτάνει να πάρουμε πρωτοβουλίες. Ναι είναι μια αργή διαδικασία. Ναι χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Όμως ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ.
Παράλληλα, όμως, αποτελεί όρο επιβίωσης του Λεκανοπεδίου, η προστασία όσων δασών απέμειναν. Δεν είναι πολλά, αλλά πλέον η ύπαρξή τους συνδέεται άμεσα, όχι πια με την ποιότητα ζωής, αλλά με την ίδια την επιβίωση των κατοίκων της Αττικής.
Ένα από αυτά τα δάση είναι κι αυτό του «Μαύρου Βουνού» Γραμματικού. Πρόσφατα αναγεννημένο μετά από καταστροφική πυρκαγιά, ένα πανέμορφο δάσος που ξεκινά από το Γραμματικό και τον Βαρνάβα και καταλήγει στον Ευβοϊκό και παράλληλα συνδέεται με τα δάση του Καλάμου και του Μαραθώνα.
Μέσα σ΄ αυτό το δάσος, η Πολιτεία, σχεδιάζει να εγκαταστήσει έναν ακόμη σκουπιδότοπο της Αττικής. Χωρίς καμία περιβαλλοντική ευαισθησία, δέσμια των συμφερόντων, αγνοώντας τις εκκλήσεις Περιβαντολλόγων, καθηγητών Πανεπιστημίων, του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, του Πανελληνίου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων και άλλων Φορέων, προχωρά, με γρήγορους ρυθμούς στην υλοποίηση ενός οικολογικού εγκλήματος.
Κανείς τους δεν ευαισθητοποιήθηκε από το γεγονός ότι από αυτό το δάσος έρχεται «το βοριαδάκι» που καθαρίζει την Αθήνα από τους ρύπους.
Κανείς τους δεν ευαισθητοποιήθηκε από το γεγονός ότι «ακουμπά» στις καθαρότερες – αν όχι τις μόνες καθαρές- Παραλίες της Αττικής, που αποτελούν την κοντινή διέξοδο χιλιάδων κατοίκων της πόλης.
Κανείς τους δεν ευαισθητοποιήθηκε από την επισήμανση ότι η Αττική δεν έχει την πολυτέλεια να «σκοτώνει» τα λιγοστά δάση της.
Θα μπορούσε βέβαια να πει κανείς ότι εδώ δεν ευαισθητοποιήθηκαν όταν σ΄ αυτόν τον χώρο έχασαν της ζωή του 121 συνάνθρωποί μας στο αεροπορικό δυστύχημα της «ΗΛΙΟΣ», το δάσος θα υπολόγιζαν.
Όμως σήμερα τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά.
Σήμερα αυτό το δάσος, όπως βέβαια και τα άλλα εναπομείναντα δάση της Αττικής, δεν αποτελεί απλά μια φυσική ομορφιά, αλλά – ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ – πηγή ζωής για την Αττική. Η ύπαρξή τους και η συντήρησή τους, θα πρέπει να είναι στην πρώτη προτεραιότητα της Πολιτείας και των Πολιτών. Ας ακυρώσουν λοιπόν τα σχέδιά τους για χωματερές στην Αττική και ας αναζητήσουν άλλες, σύγχρονες λύσεις για το – όντως οξυμένο- πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Λύσεις που υπάρχουν κι έχουν προταθεί, εδώ και χρόνια, από τους επιστήμονες της Χώρας μας
Δεν τρέφω αυταπάτες. Όλα τούτα είναι «ψιλά γράμματα» για τους εκάστοτε κυβερνώντες αυτήν την Χώρα. Θα εκληφθούν, στην καλύτερη περίπτωση, ως λόγια «ενός ρομαντικού» που έχει μείνει ακόμη σε μια παλιά εποχή, όταν το «τέρας της εξουσίας» είχε και κάποιες, έστω και ελάχιστες, ευαισθησίες.
Σήμερα όλα αυτά είναι ξεπερασμένα. Σήμερα τα συμφέροντα κυριαρχούν, να μην πω ότι κυβερνούν.
Σήμερα η έννοια «εθνικό συμφέρον», είναι ταυτόσημη με την έννοια «επιχειρηματικό συμφέρον». Κι εμείς, οι πολίτες, απλά είμαστε θεατές ενός σικέ αγώνα του οποίου το ζητούμενο είναι ποιο επιχειρηματικό συμφέρον θα επικρατήσει.
Σ΄ αυτό το σκοτεινό τούνελ που κινείται η ζωή μας, όμως, ίσως υπάρχει μια μικρή χαραμάδα. Ίσως υπάρχει ακόμη μια μικρή ελπίδα. Κι αυτή η ελπίδα είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μια εξουσία που μπορεί να κουβαλά πολλές από τις παθογένειες της κεντρικής εξουσίας, όμως είναι πιο κοντά στον πολίτη και ίσως μπορέσει να αφουγκραστεί την ανάγκη του.
Περιμένω λοιπόν. Περιμένω από την Αυτοδιοίκηση της Αττικής να μπει μπροστά, σ΄ αυτόν τον αγώνα που αφορά, κυριολεκτικά, την επιβίωση των πολιτών της. Περιμένω οι Δήμαρχοι του Λεκανοπεδίου να πουν «φτάνει πια».
Φτάνει πια η υποβάθμιση του περιβάλλοντος στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «ανάπτυξης».
Φτάνει πια η μετατροπή του πολίτη της Αττικής σε πειραματόζωο, σ΄ ένα πείραμα που το ερώτημά του είναι «πόση ρύπανση μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος».
Η στάση του Δημάρχου του Ελληνικού τους δείχνει τον δρόμο. Εάν θέλουν να τον ακολουθήσουν μπορούν!
Περιμένω όμως, πάνω απ΄ όλα, από εμάς τους ίδιους τους πολίτες μια φωνή αγανάκτησης. Να πάψουμε να αποτελούμε «μάζα». Να πάψουμε να στηρίζουμε, έμμεσα, την μετατροπή της Δημοκρατίας, σε Δικτατορία του Χρήματος. Να ξεφύγουμε από την «τηλεοπτική εικονική πραγματικότητα» και να δούμε κατάματα το πρόβλημα. Η ζωή μας δεν είναι σήριαλ με «χάπι εντ». Η ζωή μας κινδυνεύει.
Να αντιδράσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να απαιτήσουμε:
Όχι χωματερές στην Αττική.
Όχι άλλα δάση καμένα
Όχι άλλη ρύπανση στο Λεκανοπέδιο.
Για την ζωή μας ρε γαμώτο!
Trackbacks
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου