Η επέτειος από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από το κτήνος που είχε ενδυθεί την στολή του "οργάνου της τάξης", θεωρώ ότι πρέπει να τιμηθεί χωρίς φωνές, συγκρούσεις, καταστροφές. Λιτά, με λίγα λόγια...
Στην μνήμη του παραθέτω ένα ποίημα. Ένα ποίημα και ένα video.
To ποίημα του Γιώργου Σαρρή το βρήκα δημοσιευμένο στο εξαίρετο blog sibilla.
Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρόμο,
η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα
MARVIN AND FRIENDS
και τη μπλε ριγέ ζακέτα σου.
"Μη με ξεχνάτε " μου λες
κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα.
"Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" ρωτάς
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω.
Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί,
γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα,
εκεί που σ' άφησα για να σε ξαναβρώ.
Μπερδεύω κόσμους μεταξύ τους,
σπάω το χρόνο , ανακατεύω τα κομμάτια.
Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις,
που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια,
σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο
που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά.
"Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."
σ' ακούω να μουρμουρίζεις.
Δεν είσαι πια δεκάξι, μεγάλωσες,
μάκρυναν τα μαλλιά σου,
βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες.
Πέρασες απ' την άλλη μεριά αλλά να...,
όποτε βλέπω άδεια καρέκλα
και τον καφέ ν' αχνίζει μόνος στο τραπέζι,
σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...
Άραγε ήσουνα στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή;
Η έχει απλά η ζωή έναν τρόπο να μιλεί,
και διάλεξε εσένα να τα πεις,
να πεις τη "λέξη και το γράμμα"
χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες;
Να πεις πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο,
το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα,
για μια "ζωή" σε εισαγωγικά,
μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη,
μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα.
Λίγο πιο πέρα που;;;;
Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι,
μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο,
ένα φωσάκι τόσο δα μα κοίτα...
Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά,
που όμως μια ανάσα, ένα γέλιο του τρελό,
ένα αντριλίκι παιδικό,
ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά
απ' όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες.
Σου χρωστάω, σου χρωστάμε
αυτή τη στάλα ουρανό,
αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...
Κάθε φορά που μυρίζει καπνιά και δακρυγόνα,
ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends.
"Μη με ξεχνάτε ρε φίλε, μη με ξεχνάτε σου λέω".
Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα
MARVIN AND FRIENDS
και τη μπλε ριγέ ζακέτα σου.
"Μη με ξεχνάτε " μου λες
κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα.
"Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" ρωτάς
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω.
Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί,
γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα,
εκεί που σ' άφησα για να σε ξαναβρώ.
Μπερδεύω κόσμους μεταξύ τους,
σπάω το χρόνο , ανακατεύω τα κομμάτια.
Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις,
που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια,
σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο
που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά.
"Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."
σ' ακούω να μουρμουρίζεις.
Δεν είσαι πια δεκάξι, μεγάλωσες,
μάκρυναν τα μαλλιά σου,
βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες.
Πέρασες απ' την άλλη μεριά αλλά να...,
όποτε βλέπω άδεια καρέκλα
και τον καφέ ν' αχνίζει μόνος στο τραπέζι,
σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...
Άραγε ήσουνα στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή;
Η έχει απλά η ζωή έναν τρόπο να μιλεί,
και διάλεξε εσένα να τα πεις,
να πεις τη "λέξη και το γράμμα"
χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες;
Να πεις πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο,
το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα,
για μια "ζωή" σε εισαγωγικά,
μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη,
μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα.
Λίγο πιο πέρα που;;;;
Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι,
μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο,
ένα φωσάκι τόσο δα μα κοίτα...
Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά,
που όμως μια ανάσα, ένα γέλιο του τρελό,
ένα αντριλίκι παιδικό,
ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά
απ' όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες.
Σου χρωστάω, σου χρωστάμε
αυτή τη στάλα ουρανό,
αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...
Κάθε φορά που μυρίζει καπνιά και δακρυγόνα,
ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις.
Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends.
"Μη με ξεχνάτε ρε φίλε, μη με ξεχνάτε σου λέω".
Και το video...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου