Θυμάμαι από τα νιάτα μου, τότε που υπήρχε το μεγάλο πάθος για κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, τότε που είχαμε τις "μεγάλες αντιπαραθέσεις" αν "το όχι το είπε ο Λαός" ή "ο Μεταξάς" και μετά τότε που αποκτήσαμε ιδεολογία και σκοπεύαμε ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο "εδώ και τώρα" και πιο μετά, τότε που φτιάξαμε, στελεχώσαμε, οργανώσαμε "φορείς" παντός είδους, ένα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα: ΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ!.
Συσκέψεις επί συσκέψεων, συζητήσεις επί συζητήσεων, σχεδιασμοί επί σχεδιασμών, πως θα "ελέγξουμε" τον Χ Φορέα, ποιοι είναι οι "συσχετισμοί", πόσοι είναι "δικοί μας" και πόσοι "οι άλλοι".
Και να "τεχνικές" και δόστου "επιρροές" και "σενάρια".
Και μετά μετράγαμε. "Βγάλαμε 5 δικούς μας", "Οριακά πήραν την πλειοψηφία, αλλά κι εμείς είμαστε δυνατοί".
Και πέρναγαν τα χρόνια, με "νίκες" και "ήττες", αλλά πάντα στον νου μας είχαμε: ΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ.
Και μετά οι περισσότεροι καταλάβαμε.
Καταλάβαμε ότι, τις πιο πολλές φορές, ΕΛΕΓΧΑΜΕ, ένα "νεκρό σώμα". Γιατί οι πολλοί αηδίαζαν με τις κόντρες μας και έφευγαν αφήνοντάς μας να "βγάλουμε τα μάτια μας" μόνοι μας.
Καταλάβαμε ότι όταν έμπαινε η δική μας σκοπιμότητα, χανόταν η δική μας αυθεντικότητα και η αγωνιστικότητα των πολλών.
Καταλάβαμε ότι η κοινωνία δεν νοιάζεται για τα δικά μας "σενάρια". Η κοινωνία φτιάχνει θέλει καθαρούς αγώνες και προσήλωση στον στόχο. Αδιαφορεί πλήρως αν ΕΛΕΓΧΕΙ ο Χ ή ο Ψ. Κι όχι μόνο, πολλές φορές τιμωρεί τον ΕΛΕΓΚΤΗ.
Η κοινωνία, είναι βέβαιο ότι - αργά ή γρήγορα - θα επιβραβεύσει τον αγωνιστή. Αλλά τον πραγματικό, διαχρονικό αγωνιστή κι όχι τον "δήθεν".
Το χειροκρότημα το δίνει εύκολα, αλλά είναι προσωρινό. Με την ίδια ευκολία, όταν καταλάβει ότι χρησιμοποιείται, "θάβει" αυτούς που ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
Τα κοινωνικά κινήματα, είτε τοπικά, είτε πανελλαδικά, δεν μπορούν να μπουν στα κομματικά ή παραταξιακά καλούπια κάποιων. ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ. Παθαίνουν ασφυξία και ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.
Όσοι λοιπόν επιχειρούν τον ΕΛΕΓΧΟ, ας κάνουν μια δεύτερη σκέψη. Δεν είναι αργά.
Ας κινητοποιήσουν, αν μπορούν, ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις κι ας αφήσουν τον Λαό να εκφραστεί. Να πει ο ίδιος τι θέλει. Να αποφασίσει ο ίδιος το πως. Αυτή είναι η επιτυχία ενός κοινωνικού Κινήματος.
Διαφορετικά θα εγκλωβιστούν και οι ίδιοι σε έναν φαύλο κύκλο, το οποίον θα ΕΛΕΓΧΟΥΝ βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα θα ΕΛΕΓΧΟΥΝ μόνο τον εαυτό τους.
Αυτά προς το παρόν.
Υ.Γ. 1 Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις σημερινές ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ.
Υ.Γ. 2 Ο νοών νοείτω.
3 σχόλια:
Εμπνευσμένο άρθρο με νόημα και αλήθειες που απευθύνεται σε πολλούς αυτοδιοικητικούς και όχι μόνο. Ποιος ή ποιοι θα πρέπει να το νοήσουν όμως? έχουμε την περιέργεια να μάθουμε.
Σιγά - σιγά. Μήπως "νοήσουν" και δεν χρειαστεί. Ξέρεις πολλές φορές είναι προτιμότερο το αποτέλεσμα από τον "ηρωισμό της αλήθειας". Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ατομικό "όφελος".
Δημοσίευση σχολίου