ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ή "ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΞ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΞ";

Με αφορμή την μήνυση που κατέθεσε κατά της διαχειρίστριας του blog "ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ" κ. Πόπης Σουφλή, ο απερχόμενος πλέον Πρόεδρος της Κοινότητας Γραμματικού κ. Κούκης, δημοσίευσα μια ανάρτηση με τίτλο "ΜΙΑ ΜΗΝΥΣΗ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ" (την οποία μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ), υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της κριτικής των πράξεων και των παραλείψεων των δημοσίων προσώπων, σε κάθε επίπεδο.

Η κ. Σουφλή απάντησε με το παρακάτω κείμενο.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ κ. ΣΟΥΦΛΗ

Ας ξεκινήσω τη απάντησή μου, με την επιβεβλημένη αστική ευγένεια που μου επιβάλει να ευχαριστήσω τον συντάκτη του κειμένου Γιώργο Κόλλια για τη λεκτική του συμπαράσταση στον δικαστικό αγώνα που έχω στις 10 Ιανουαρίου με τον πρώην πρόεδρο του Γραμματικού Νικο Κούκη, στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Επί του πρακτικού όμως, γιατι είμαι πρακτικός άνθρωπος και απεχθάνομαι την θεωρία και τις μεσοβέζικες λύσεις. 

Ή είμαι με το μερος κάποιου και τον στηρίζω με πράξεις ή δεν είμαι.

Ακόμα και τον χειρότερο εχθρό μου, όταν ξέρω ότι κάπου έχει δίκιο, θα τον στηρίξω ουσιαστικά.

Δεν ημουν ποτέ οπαδός της θεωρίας του "ολίγον έγγυος".

Μπαίνω πάντα στην ουσία των πραγμάτων και όχι στην θεωρία τους.

Όταν στην Κερατέα πρώην και νυν δημοτική αρχή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ενός αγώνα που γ΄νεται με πάθος και αλληλεγγύη, στο Γραμματικό τι γίνεται;

Όταν ο πρώην Δημαρχος Σταύρος Ιατρού, δίνει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τη μέχη με τα ΜΑΤ, στο Γραμματικό ο πρώην Πρόεδρος και μηνυτής μου, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;

Όταν ο πρώην Δήμαρχος Κερατέαςε Σταύρος Ιατρού, συλλαμβάνεται από τα ΜΑΤ, πέφτει αιμόφυρτος στο δρόμο από την βία της αστυνομίας, παρά τις συμβουλές των γιατρών δεν φεύγει από τη μάχη, αλλά μόλις συνέρχεται συνεχίζει στην πρώτη γραμμή στο πλευρό των συμπολιτών του.

Ο μηνυτής μου, τι έκανε;

Από τις πρώτες ώρες της επίθεσης των ΜΑΤ στο Γραμματικό, .... συνελλήφθη, .... τραυματίστηκε και.... μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με τόσο σοβαρές .... κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που την επόμενη μέρα ήταν όρθιος....

Τελείως... συμπτωματικά, σε κάθε επίθεση των ΜΑΤ ο πρώην πρόεδρος του Γραμματικού, θα συλλαμβανόταν.....

Όλοι υποψιαζόμαστε πολλά, μυαλό έχουμε, όπως έχουμε και το δικαίωμα να κρίνουμε την συμπεριφορά του κάθε αιρετού, ανάλογα με τις πράξεις, τα έργα και τις παραλείψεις του, όπως πολύ καλά γράφει ο κ. Κόλλιας. Αφελείς, δεν είμαστε...

Α διαφορά αλλού βρίσκεται.

Κάποιοι στρογγυλεύουν για ευνόητους λογους τις γωνίες και κάποιοι έχουν το ΘΑΡΡΟΣ να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμα και με κόστος.

Κι εγώ, ανηκω στους δεύτερους.

Η πατρίδα μας, δεν θα έφτανε σ' αυτή την κτάντια, αν είχε ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ που αντιστέκονταν στη δαφθορά και στην διαπλοκή και ΠΟΛΙΤΕΣ που θα εξέλεγα πολιτικούς, όχι ανάλογα με τα προσωπικά τους συμφέροντα, αλλά με βάση το ΗΘΟΣ και την ΑΞΙΑ τους.

Δυστυχώς, ακόμα και τώρα, σ' αυτή τη θέση που βρισκόμαστε ως λαός, δεν έχουμε αντιληφθεί ότι νοοτροπίες αυτής της λογικής πρέπει να αλλάξουν.

Το "έτσι και το γιουβέτσι" πρέπει να τελειώσει.

Λογικές του .. "και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ" δεν γίνεται.

Καθαρά και με το χέρι στην καρδιά ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ.

ΚΑΙ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΜΑΣ.

Την Δευτέρα 10 Ιανουαρίου στην Σχολή Ευελπίδων θα βρίσκομαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου, επειδή είχα το ΘΑΡΡΟΣ να γράψω τις ΑΛΗΘΕΙΕΣ για τους λόγους που οδήγησαν να χαθεί και να υπονομευτεί ο αγώνας κατά του ΧΥΤΑ στο Γραμματικό.

Αυτοί που ξέρουν την ΑΛΗΘΕΙΑ και ΔΕΝ ΛΙΠΌΨΥΧΟΥΝ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Πόπη Σουφλή

Χωρίς πνεύμα αντιπαράθεσης με την κ. Σουφλή, την οποία εκτιμώ για την ευθύτητά της και τον αγώνα της, καταθέτω κάποιες σκέψεις, υπό μορφή απάντησης

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Με δεδομένο ότι τα σχόλια της κ. Σουφλή έγιναν στην δική μου ανάρτηση με τίτλο «ΜΙΑ ΜΗΝΥΣΗ  ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ» είναι προφανές ότι αφορούν εμένα ή ΚΑΙ εμένα κι επειδή πιστεύω στον ελεύθερο διάλογο και στην αντιπαράθεση απόψεων (κι όχι προσώπων), καταθέτω κάποιες σκέψεις μου, υπό μορφή απάντησης.

Όπως ανέφερα στην ανάρτησή μου γνωρίζω και πρόσωπα και πράγματα και έχω άποψη.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν την εκφράζω δημόσια και η «κατηγορία» ότι «λιποψυχώ» και θέλω να είμαι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».

Από το ξεκίνημα του αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ Γραμματικού (τώρα ΧΥΤΑ Μαραθώνα) είχα την πάγια και αδιαπραγμάτευτη θέση ότι έπρεπε να διαφυλάξουμε την ΕΝΟΤΗΤΑ ως «κόρη οφθαλμού». Κανένας αγώνας δεν πέτυχε τους στόχους του, όταν έπαψε να είναι ενωτικός. Και ως Πρόεδρος της Κοινότητας Βαρνάβα την ΕΠΕΒΑΛΛΑ, παρά το γεγονός ότι ο τοπικός αντίπαλός μου, ο κ. Βούλγαρης, δεν ήταν υποστηρικτής αυτού του αγώνα.

Από το 2003, που δεν κατείχα πλέον την θέση του Προέδρου, συνέχισα να είμαι ένθερμος υποστηρικτής της ΕΝΟΤΗΤΑΣ σε όλες τις δημόσιες ή ιδιωτικές τοποθετήσεις μου, αναφερόμενος ιδιαίτερα στην τοπική κοινωνία του Γραμματικού, όπου έβλεπα την συγκρουσιακή λογική του Προέδρου κ. Κούκη και του επικεφαλής της μειοψηφίας κ. Παπαγεωργίου, η οποία επενεργούσε διχαστικά. Δυστυχώς, παρ΄ ότι οι απόψεις μου έγιναν θετικά δεκτές από τους πολίτες του Γραμματικού, δεν συνέβη το ίδιο και με τους κ.κ. Κούκη και Παπαγεωργίου, με αποτέλεσμα να αρχίσει να φυλλοροεί το μέτωπο της αντίστασης.

Αντίθετα – και ευτυχώς- δεν συνέβη το ίδιο στην Κερατέα, όπου, παρ΄ ότι οι κ.κ. Ιατρού και Λεβαντής έχουν σημαντικά διαφορετικές απόψεις, αυτές δεν τους εμπόδισαν να αγωνίζονται ΜΑΖΙ ενάντια στα ΜΑΤ και τους εργολάβους, προφανώς κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Είναι, φαντάζομαι, σαφές ότι ο κάθε Κούκης, ο κάθε Παπαγεωργίου, ή σήμερα ο κάθε Λουϊζος, δεν είναι απλά ένα πρόσωπο, αλλά, λόγω της θεσμικής του θέσης, έχει συνεργάτες και υποστηρικτές. Κάθε επίθεση, δικαία ή άδικη δεν έχει σημασία, στο πρόσωπό τους, συσπειρώνει τους συνεργάτες και υποστηρικτές δίπλα τους και αποσυσπειρώνει το μέτωπο αντίστασης. Κι αυτό αποτελεί την χαρά των κυβερνώντων και των εργολάβων.

Ναι, αν θέλουμε ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ πρέπει «να στρογγυλεύουμε γωνίες», να βρίσκουμε τα σημεία σύγκλισης και όχι απόκλισης και να χαράζουμε κοινή πορεία. Κι αυτό αποτελεί ευθύνη ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ.

Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να «λύνουμε τις διαφορές μας» την ώρα του αγώνα. Όπως κατά κόρον έχω πει σε δημόσιες τοποθετήσεις μου, όταν τελειώσει – όπως τελειώσει- αυτή η υπόθεση θα έχουμε πάρα πολλά χρόνια μπροστά μας να «κάνουμε λογαριασμό». Μέχρι τότε, όμως, πρέπει να παραμείνουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ, χαμηλώνοντας τους τόνους της κριτικής (η οποία, ναι, είναι επιβεβλημένη) και να μεταφέρουμε ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ το μήνυμα της ΕΝΟΤΗΤΑΣ στους πολίτες.

Μην ξεχνάμε, γιατί η ιστορία διδάσκει, ότι η Ελληνική Επανάσταση κινδύνεψε να χαθεί, όταν μπήκαμε στην διαδικασία να «ξεκαθαρίσουμε λογαριασμούς» μεταξύ μας, ΠΡΙΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ τον στόχο μας.

Εκτός αν θέλουμε απλά να εμφανιστούμε ως οι μόνοι επαναστάτες, ως οι μόνοι πραγματικά αγωνιστές, οι μόνοι συνεπείς, εισπράττοντας το χειροκρότημα του λαού και… «γαία πυρί μιχθήτω». Αλλά τότε θα μείνουμε και ΜΟΝΟΙ μας. Κι ο λαός μετά την «παράσταση» θα πάει σπίτι του. Δεν νομίζω να επιδιώκουμε αυτό.

Δεν «φοβάμαι» να πάρω δημόσια θέση, λοιπόν, ούτε «κρύβομαι». Όταν έχει χρειαστεί έχω πάρει θέση και έχω υποστεί τις συνέπειες. Και θα το κάνω πάλι όσες φορές κρίνω ότι χρειάζεται. Απλά δεν με ενδιαφέρει η «επιβράβευση» , ή η «αναγνώριση» από οποιονδήποτε, αλλά ΜΟΝΟ  η ΟΥΣΙΑ του αγώνα, έστω κι αν κιδυνεύω να χαρακτηριστώ «επαναστάτης του καναπέ», άλλωστε ποτέ δεν διεκδίκησα τον τιμητικό τίτλο του Επαναστάτη.

Σε αυτά τα πλαίσια πήρα την συγκεκριμένη θέση στην υπόθεση της μήνυσης του κ. Κούκη κατά της κ. Σουφλή. Υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, άσχετα από το περιεχόμενο των εκφραζόμενων.

Κι επειδή, εμμέσως, στο κείμενο και αμέσως στα σχόλια αναγνωστών, προκύπτει ότι ενδεχόμενα θα έπρεπε να βρίσκομαι στο Δικαστήριο, ως μάρτυρας, οφείλω να πω ότι μια τέτοια συμμετοχή μου θα ακύρωνε την προσπάθεια που χρόνια τώρα κάνω για ΕΝΟΤΗΤΑ και θα με τοποθετούσε σε κάποια πλευρά της αντιπαράθεσης. Και τονίζω ότι δεν πρόκειται για τον κ. Κούκη, αλλά για ένα μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας του Γραμματικού.

Επιτρέψτε μου να προσπαθήσω να διατηρήσω την δυνατότητα να συνομιλώ με όλες τις πλευρές για  να εξακολουθώ να επιδιώκω την εξασφάλιση – στο μέτρο του δυνατού- της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των πολιτών και την συμμετοχή τους στον αγώνα ενάντια στο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στην περιοχή μας.

Μπορεί να μην εισπράξω τα εύσημα του ανθρώπου που «τα λέει έξω από τα δόντια», αλλά –θεωρώ ότι- θα έχω κάνει το καθήκον μου, όπως το ορίζει η συνείδησή μου.