"ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ: Σ΄ΑΓΑΠΩ-ΣΕ ΜΙΣΩ=ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ...ΔΙΠΛΟ''...

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Χθες λιποτάκτησα από τον ίδιο μου τον εαυτό... Το βαλα στα πόδια κι άρχισα να τρέχω... Ο εαυτός μου έτρεχε ξοπίσω μου αγκομαχώντας, βρίζοντας και μουντζώνοντας. Βλέπεις, πάει καιρός πια, που έχουν γίνει της μόδας οι μούντζες... Αλλά εγώ εκεί! Στο τρέξιμο! 

Μπήκα στο αυτοκίνητο κι αμέσως άναψα ένα τσιγάρο να συνέλθω. Αυτά τα τσιγάρα ήταν που με παγίδευαν μήνες τώρα... Τσιγάρο στο τσιγάρο, κουβέντα στην κουβέντα, παγίδευα τον εαυτό μου και δεν το καταλάβαινα...Είναι που πάει καιρός που...γνώριζα τη σειρά των πραγμάτων... Που ήξερα τα όρια, που ΝΟΜΙΖΑ πως είχα μεγαλώσει και μπορούσα πια να με...κουμαντάρω...Αλλά υπάρχει κάτι που κυριαρχεί μέσα μου: ΚΤΗΤΙΚΟΤΗΤΑ... Ο ''σκατάς'' κακός εαυτός μου είναι που ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ... Κι έτσι πολλές φορές, ΔΙΑΛΕΓΩ ΤΟ ''ΤΙΠΟΤΑ'' ΑΠΟ ΤΟ ''ΚΑΤΙ''. 

Έχω μπροστά στα μάτια μου ενα ''ΚΑΤΙ'' που το κοιτάζω και λιώνω μα όσο και να καίγομαι, θα προτιμήσω το ''τίποτα''... Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει... Κι έτσι αποδείχτηκα απροετοίμαστος και ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΕΝΟΣ... Τόσο καιρό συνήθισα να συμβαίνουν πράγματα, μόνο μέσα στο κεφάλι μου και μια στιγμή μονάχα, ήταν ικανή να με φέρει απέναντι ΣΤΟ ''ΚΑΤΙ'' κι εγώ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣΑ, έγινα ενα τόσο δα μικρό ανθρωπάκι κι άρχισα το...τρέξιμο...

Άλλος στη θέση μου, σίγουρα ΔΕΝ θα είχε εγκαταλείψει τη μάχη, εγώ όμως ένιωσα τόσο απειλητικά την ανάσα του...εαυτού μου στον σβέρκο μου, που ΕΠΡΕΠΕ να τρέξω οπωσδήποτε... 

Ύστερα απο μια τρελλή κούρσα στο δρόμο, έφτασα επιτέλους στο σπίτι. ''ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΜΕ ΚΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ''... Κοίταξα στον καθρέφτη κι είδα πάλι ''εκείνον'' να με κοιτάζει και να...αναρωτιέται... ''Μα τι ζητάς επιτέλους απο τη ζωή σου και την κάνεις ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ...πότε θα αφήσεις ''τα πρέπει'' σου στην άκρη και θα ΑΦΕΘΕΙΣ γαμώτο! πότε θα ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ στον εαυτό σου, αυτό που έχει ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΝΑΓΚΗ... ΛΙΓΟ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΛΙΓΗ ΕΠΑΦΗ ,ΛΙΓΑ ΧΑΔΙΑ...''

Λ-Ι-Γ-Α;;; Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα... ΤΟ ''ΛΙΓΟ'' ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ... Σήμερα γέμισα την βαλίτσα μου κι αύριο θα κάνω αυτό που έμαθα καλύτερα... ΦΕΥΓΩ... ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ''ΤΙΠΟΤΑ'' ΜΟΥ ΑΓΚΑΖΕ ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ. 

Αυγουστιάτικο ξημέρωμα κι εγώ οδηγώ προς το αεροδρόμιο. ΑΝΕΒΑΙΝΩ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΝΟΜΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ...ΑΥΤΗ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΝΑ ΠΕΤΑΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ... ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕ...ΑΦΗΣΕΤΕ ΕΔΩ ΠΑΝΩ ΜΟΝΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ;... Θέση ''παράθυρο''. Κλείνω το κινητό και κοιτάζω δίπλα μου. Ο εαυτός μου με ακολουθεί παντού κι έτσι με βλέπω πια, να μην έχω ΚΑΜΜΙΑ ελπίδα να του...γλυτώσω... 

ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ, ΠΟΣΟ ΣΕ ΜΙΣΩ ΤΕΛΙΚΑ... Το λένε ''δύναμη χαρακτήρα'' αυτό που έχω ή ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ;... Νομίζω οτι ξεφεύγω απο όλους τους ''κινδύνους'' αλλά τελικά Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΩ...