Απόψε με έπιασε μια νοσταλγία. Κάθομαι και κοιτάζω το "βιβλίο" με τα ποιήματα της νιότης μου. Σίγουρα δεν αποτελούν "καλλιτεχνήματα", αλλά, για μένα, είναι κατάθεση ψυχής.
Γράφτηκαν τον καιρό της αθωότητας και παράλληλα της "εξέγερσης" των συναισθημάτων.
Αποτελούν κομμάτι της τότε ζωής μου, αλλά - παράλληλα- κατά παράξενο τρόπο και σημερινές σκέψεις.
Να ένα δείγμα:
Εθνική Οδός.
Χιλιόμετρα αμέτρητα ένστασης.
Ψάχνω για προορισμό
κινούμενος σε σταθερή τροχιά
που δεν οδηγεί πουθενά.
Τα πόδια μου κουράστηκαν
μα οι ρυθμοί γίνονται πιο έντονοι.
Με προσπερνά το χτές.
Το νοιώθω, γίνομαι χτές.
Νοιώθω στο πρόσωπό μου
την ανάσα της Άνοιξης.
Τα λουλούδια κάτι μου θυμίζουν.
Αναγνωρίζω πρόσωπα που με κοιτούν.
Γελούν.
Ακούω το γέλιο τους.
Βρίζω.
Κανείς δεν μ΄ ακούει.
Κάποιες σκέψεις
που σαν σύννεφα καπνού
χωρίς αιτία με κυκλώνουν
ουρλιάζουν.
Στα βενζινάδικα
πουλάνε συνειδήσεις
σε τιμή ευκαιρίας.
Δεν σταματάω.
Γιατί εγώ ξέρω.
Ξέρω ότι
παρ΄ όλα αυτά θα φτάσω.
Δεν έχει σημασία που.
Αλλά εγώ θα φτάσω.
(Από το βιβλίο μου "ΑΔΙΕΞΟΔΟΙ ΔΡΟΜΟΙ")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου