- γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''
Φυσικά και δεν θα τολμήσω να μιλήσω εγώ για την Δόμνα Σαμίου. ΑΠΛΑ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ. Τα λόγια της άλλωστε, είναι άξια από μόνα τους να την αποτυπώσουν στη μνήμη μας: ''Ξέρετε τι θησαυρός είναι το δημοτικό μας τραγούδι το οποίο περιφρονούμε; Από το νανούρισμα μέχρι το μοιρολόι τού θανάτου... Όλα: ιστορικά, ηρωικά, του γάμου, της φύσης, του τρύγου, του θερισμού... ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ; ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!...'' Οι ρίζες μας, οι παραδόσεις μας, η φλόγα μας, Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΑΣ, είναι όλα αυτά που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αφουγκραστούν όλοι οι λαοί του κόσμου μαζί, όσο κι αν επιθυμούν να μας συμπαραστέκονται από εκεί μακριά... Η Δόμνα Σαμίου υπήρξε ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΘΙΕΣ ΡΙΖΕΣ... Και η ψυχή της εύχομαι να νιώθει δικαιωμένη, επειδή ''το δέντρο'' της αμόλυσε -έστω και λίγα- ΚΛΑΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΥΣ... Πως να ακούσει -αυτές τις ζοφερές εποχές- κάποιος Έλληνας, από τη λατρεμένη φωνή της, τους παρακάτω στίχους και να μην βαλαντώσει: ''Αχ, η ξενιτειά το χαίρεται, ΤΖΙΒΑΕΡΙ ΜΟΥ, το μοσχολούλουδό μου, σιγανά και ταπεινά, ΣΙΓΑΝΑ ΠΑΤΩ ΣΤΗ ΓΗ...''
''ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ: ΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΚΙ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ...''
Θα τολμήσω όμως να πω, ότι υπάρχουν -ευτυχώς ακόμα και σήμερα- καλλιτέχνες, όπως η Ελευθερία Αρβανιτάκη, που γίνονται ΚΛΑΔΙΑ και πάνε ακόμα πιο κοντά στο φως, όπως τους...δίδαξαν ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ... Με σεβασμό στον -εξίσου άξιο- δημιουργό Διονύση Σαββόπουλο: ''Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια, σάβανα και χώματα στη μούρη τους την ψόφια...''
Κι έτσι ''σιγανά και ταπεινά'' και κάθε φορά που ξημερώνει 18 του Μάρτη, θα έχει ΟΥΣΙΑ το ξύπνημά μας σε τούτον τον τόπο, με τα ''λόγια-δώρα'' ενός αιώνιου Έλληνα: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. Πριν μας αποχαιρετίσει και μας εγκαταλείψει στη ''φτώχεια'' μας, πρόλαβε να μας κληροδοτήσει τους θησαυρούς του: ''Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος στον Παράδεισο...''. ''Αρκετά λατρέψαμε ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει...''. ''ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΜΠΛΕ ΞΟΔΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ...''
Μας απαρνιούνται πλέον ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ κι όλο και πιο πολλοί -κι όλο και πιο συχνά- μας αφήνουν τώρα τελευταία, έρμαια εν μέσω μιας...φουρτουνιασμένης Ελλάδας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου